Περίπτερα: Μια ελληνική πατέντα με το ένδοξο νοσταλγικό παρελθόν και το αβέβαιο μέλλον

Μια ελληνική πρωτοτυπία, το παραδοσιακό περίπτερο, σύμβολο της καθημερινότητας πολλών γενεών τείνει να οδηγηθεί σε αφανισμό. 

Έχοντας περάσει από 40 κύματα, ξεκινώντας ως προνόμιο των αναπήρων πολέμου στο οποίο οι καταναλωτές έβρισκαν τα τελείως απαραίτητα, εξελίχθηκε μέχρι πρόσφατα σε ένα μικρό πολυκατάστημα. 

Όμως οι νέες συνθήκες ζωής απομείωσαν την πελατεία, και το ένα μετά το άλλο τα περίπτερα κατεβάζουν ρολά.

Εκεί δώσαμε ραντεβού, πήραμε το πρώτο τηλεφώνημα. Φάγαμε τα παγωτά του καλοκαιριού και είπαμε τα πρώτα νέα. 

Ο λόγος για τα περίπτερα, μια πατέντα άκρως ελληνική.

 Στην αρχή πωλούσαν μόνο καπνό…  Γρήγορα φτάνουν στα καπνοπωλεία τα περιοδικά και οι εφημερίδες. 

Και ήταν τόσες που με το ζόρι μπορούσες να διακρίνεις το μικρό  μικρό παραθυράκι και τον περιπτερά έτοιμο για σχολιασμό. 

Οι εφημερίδες την εποχή εκείνη ήταν το βασικό, και ίσως το μοναδικό μέσο ενημέρωσης, σε μια Ελλάδα η οποία συνεχώς συνταρασσόταν από πολεμικές συγκρούσεις

Μάλιστα, τα πρώτα περίπτερα εμφανίζονται ως μορφή οικονομικής βοήθειας σε τραυματίες και ανάπηρους στρατιώτες.

Το 1940, στα περίπτερα πωλούνται "ζαχαρώδη" και αναψυκτικά – πορτοκαλάδες και γκαζόζες, φυλλαράκια τσίχλας με γεύση δυόσμου και κανέλας και αργότερα οι σοκολάτες. 

Κάπως έτσι τοποθετούνται παντού, σε πλατείες, πάρκα στάσεις λεωφορείων, σε κάθε γειτονιά σε όλη την Ελλάδα.

Καθώς τη δεκαετία του ‘50 για τηλέφωνο στο σπίτι ούτε κουβέντα, έτσι τα περίπτερα με τις τηλεφωνικές τους συσκευές και τα τηλέφωνα με μετρητές και αργότερα με κερματοδέκτες, τα λεγόμενα κόκκινα τηλέφωνα, είναι βασικά για την επικοινωνία με συγγενείς και φίλους. 

"Ομιλείτε ολίγον". Με αυτήν την ταμπέλα περιπτεράδες προειδοποιούσαν τους πελάτες για να συντομευόσουν το τηλεφώνημά τους.

Οι νέες συνθήκες ζωής απομείωσαν την πελατεία, και το ένα μετά το άλλο τα περίπτερα κατεβάζουν ρολά.

Πολλά ξηλώθηκαν, άλλα επιβίωσαν και ελάχιστα άλλαξαν όψη… οι συνήθειες όμως έμειναν ίδιες. Αναμνήσεις που δεν θα σβήσουν ποτέ στο μυαλό όσων τις έζησαν.