Τέμπη ένας χρόνος μετά: Καρυστιανού, Αλικανιώτης, οικογένεια Κουτσούμπα μιλούν για την τραγωδία

Δηλώσεις που συγκλονίζουν

Τέμπη 28 Φεβρουαρίου 2023. Ώρα 23:18. Η επιβατική αμαξοστοιχία IC62 από Αθήνα για Θεσσαλονίκη συγκρούεται με την εμπορική αμαξοστοιχία 63503 που ερχόταν από Κατερίνη.

Δύο τρένα που κινούνταν στην ίδια γραμμή… Δύο τρένα που ήταν σε… καταστροφική πορεία, σε μία σύγκρουση που είχε 57 νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Η Ελλάδα βρίσκεται σε σοκ… Ένα σοκ που κανείς -μέχρι και σήμερα, δεν μπορεί να ξεπεράσει, με τη διαχείριση μίας τέτοιας τραγωδίας να είναι ακόμη δυσκολότερη για όλες τις οικογένειες.

Αυτό που συνέβη, το βλέπαμε μόνο σε ταινίες. Όμως συνέβη στην πραγματικότητα. Η απορία ήταν μία: Πως είναι δυνατόν να συγκρούονται δύο τρένα;

Ο πρώτος που συλλαμβάνεται είναι ο σταθμάρχης βάρδιας. Δεν γύρισε το κλειδί για να μπει η επιβατική αμαξοστοιχία στη σωστή γραμμή. Αυτό λέει το κατηγορητήριο. Μετά το πρώτο σοκ, οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία μετά την άλλη. Για τις δικλείδες ασφαλείας που δεν λειτουργούσαν, για ένα σιδηροδρομικό δίκτυο που ήταν «στον αέρα»… Αυτό αποδείχθηκε εκείνη τη βραδιά. Μία βραδιά που άλλαξε την Ελλάδα. Την πλήγωσε βαθιά.

Το τρένο γεμάτο με νέα παιδιά. Είχαν πάει για το τριήμερο της Αποκριάς να διασκεδάσουν εκτος Θεσσαλονίκης και εκείνο το βράδυ επέστρεφαν… «Μαμά θα σε πάρω μόλις φθάσω…». Μόνο που δεν έφθασαν ποτέ.

Μαρία Καρυστιανού
«Δεν μπορώ να θρηνήσω το κορίτσι μου…»

Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα της Μάρθης που χάθηκε εκείνο το μοιραίο βράδυ και πρόεδρος της Επιτροπής του Συλλόγου Πληγέντων, μίλησε στην εφημερίδα «Πατρίς» για όλα όσα ακόμα τη… βασανίζουν… «Δεν μπορώ να θρηνήσω το κορίτσι μου ακόμα», είπε με δάκρυα στα μάτια και με φωνή που έσπαγε, καθώς η ίδια όπως και οι άλλοι συγγενείς παλεύουν ένα χρόνο τώρα να πάρουν… απαντήσεις. «Δεν μπορώ να σας το εξηγήσω αυτό που νιώθω μέσα μου, αλλά πόσο σημαντικό είναι αυτό για μένα… Πρέπει να το ολοκληρώσω για να μπορέσω να πενθήσω το παιδί μου».

Τη θυμώνουν πολλά -όπως και όλους τους συγγενείς των θυμάτων. Καταγγέλλουν λάθη και παραλείψεις αλλά είναι αποφασισμένοι να μην σταματήσουν ούτε ένα λεπτό… Για τα παιδιά τους, για όλα όσα έχασαν εκείνο το βράδυ στα Τέμπη. Από εκείνη τη στιγμή της σύγκρουσης, βιώνουν έναν απέραντο πόνο.

«Έναν χρόνο μετά, εμείς παρά τον ανείπωτο πόνο μας, τη θλίψη και το πένθος μας, συνεχίζουμε να βλέπουμε τους πραγματικούς υπευθύνους για τη δολοφονία των ανθρώπων μας ελεύθερους. Συνεχίζουμε να βλέπουμε τη Δικαιοσύνη να μεροληπτεί υπέρ της κυβέρνησης. Εμείς συνεχίζουμε να είμαστε θεατές σε μία τραγική παράσταση, όπου η ευθύνη εμμονικά παραμένει στον ανθρώπινο παράγοντα. Και εμμονικά προσπαθεί να προστατεύσει τους πραγματικούς ενόχους ή να αποδώσει σε αυτούς την ελαφρότερη των ποινών. Εμμονικά στηρίζει την πλήρη ατιμωρησία των πολιτικών προσώπων.

Θεωρώ ότι αυτό γίνεται σκοπίμως για να αποδώσουνε μικρή αξία στο γεγονός. Σαν να ήταν ένα φυσικό φαινόμενο αυτό που προκάλεσε τη σύγκρουση των δύο τρένων. Είναι αδιανόητο δηλαδή. Μην ξεχνάμε ότι η δικαστική έρευνα ξεκίνησε σε έναν μπαζωμένο χώρο. Ξεκίνησε με χαμένα αποδεικτικά στοιχεία, με χαμένα βίντεο. Δεν τηρήθηκαν τα βασικά πρωτόκολλα. Δεν έπρεπε μέσα στο πρώτο 24ωρο, ο εκπρόσωπος της εταιρείας η οποία έκανε τη διαχείριση των επιβατών δηλαδή η Hellenic Train, να έχει συλληφθεί με τη διαδικασία του αυτοφώρου; Σε ποια άλλη επιχείρηση, θα γινόταν, ένα τέτοιο τραγικό συμβάν που θα αφορούσε σε 57 εργαζομένους και ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης δεν θα ήταν φυλακή με τη διαδικασία του αυτοφώρου; Ακόμα και ο άνθρωπος που παραποίησε τον χώρο, και δεν χρειάζεται να είσαι νομικός για να ξέρεις ότι αυτό είναι παράνομο, μετά από έναν χρόνο εκλήθη να δώσει εξηγήσεις και μάλιστα με μήνυση των συγγενών. Μιλάμε για σημεία και τέρατα. Γι’ αυτό και η Ευρώπη έδειξε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Νομίζω ότι μετά από χρόνια θα τα διαβάζουν κάποιοι φοιτητές Νομικής. Πραγματικά γράφεται Μαύρη Ιστορία, παγκόσμια αυτήν τη στιγμή… Είναι αδιανόητο αυτό το πράγμα που συμβαίνει».

Αθανασία Κουτσούμπα, κόρη μηχανοδηγού
«Άλλαξε η ζωή μας σε ένα λεπτό…»

Η Αθανασία Κουτσούμπα, η μία από τις τρεις κόρες του μηχανοδηγού Γιώργου Κουτσούμπα από την Αμαλιάδα, ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για όλα αυτά που βιώνει η ίδια, οι αδερφές της Χριστίνα και Ιωάννα, η μητέρα τους και όλη η οικογένειά της τον τελευταίο χρόνο.

«Μπορεί να κλείνει ένας χρόνος από εκείνο το βράδυ είναι όμως σαν να συνέβη χθες. Η απουσία του μπαμπά μου καθημερινά και πιο αισθητή. Όλα είναι ακόμη τόσο νωπά στη μνήμη μου, ο πόνος δεν μειώνεται ούτε στο ελάχιστο, αντιθέτως όλο και μεγαλώνει και ο πόνος και η απογοήτευση και ο θυμός και η αγανάκτηση. Άλλαξε η ζωή μας σε ένα λεπτό. Πέρασε ένας χρόνος και δεν ξέρω αν ακόμη μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε αυτό που έχει συμβεί. Μακάρι να μην ζήσει κανείς αυτό που ζούμε.

Δεν ψάχνω απαντήσεις, ψάχνω δικαιοσύνη. Είμαι αισιόδοξη ή καλύτερα θέλω να είμαι αισιόδοξη πως στο τέλος θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη που αρμόζει να αποδοθεί σε αυτούς τους 57 θανάτους. Χάθηκαν 57 άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι. Πρέπει επιτέλους να τιμωρηθούν όσοι εξαιτίας τους τώρα τόσες μανάδες κλαίνε για τα παιδιά τους, παιδιά κλαίνε τους γονείς τους, αδέλφια έμειναν μόνα, σπίτια έκλεισαν οριστικά.

Θέλαμε να μάθει ο κόσμος ποιος ήταν ο πατέρας μας πραγματικά. Θεωρώ πλέον πως ο κόσμος έχει καταλάβει τι συνέβη εκείνο το βράδυ και η μνήμη του πατέρα μου αποκαθίστανται καθημερινά. Η μνήμη που χωρίς ίχνος ντροπής κάποιοι προσπάθησαν με κάθε μέσο να βεβηλώσουν. Είναι γνωστό άλλωστε πως τον νεκρό μπορείς να τον κατηγορήσεις ευκολότερα, θεωρείς ότι δεν υπάρχει αντίλογος, μπορείς να κάνεις και να πεις ό,τι θέλεις, ποιος θα σε διαψεύσει άλλωστε; Εδώ είναι το λάθος. Εμείς είμαστε εδώ, η οικογένειά του, να σταθούμε απέναντι σε όποιον χωρίς ίχνος ντροπής απαξιώνει 4 δεκαετίες μηχανοδήγησης, 4 δεκαετίες με αμέτρητα χιλιόμετρα πάνω στις ράγες, 4 δεκαετίες ξενύχτι και μόχθου, με μοναδικό σκοπό τη συγκάλυψη ενός εγκλήματος».

– Αισθάνεστε ότι για την τραγωδία θα τιμωρηθούν όλοι οι υπεύθυνοι;

«Μέσα μου το εύχομαι και το ελπίζω αλλά δυστυχώς τον τελευταίο έναν χρόνο ολοένα και διαψεύδομαι. Έγινε το έγκλημα αυτό και υποσχέθηκαν τιμωρία των υπευθύνων και; Ύστερα καταψήφισαν τη δημιουργία προανακριτικής επιτροπής. Ούτως ή άλλως ποιος νοιάζεται για τη δημιουργία της, έτσι δεν ειπώθηκε χωρίς ίχνος ντροπής στην τηλεόραση δια στόματος υπουργού; Και μετά δημιουργείται μία εξεταστική επιτροπή και ελπίζεις πως κάτι ίσως γίνει, αν και μέσα σου ξέρεις. Ευτυχώς που πραγματοποιήθηκαν οι συνεδριάσεις on camera γιατί πώς αλλιώς θα πίστευε νοήμων άνθρωπος πως αυτά συμβαίνουν στη δημοκρατική Ελλάδα του 2024. Πώς αλλιώς να πιστέψεις την παράσταση που δινόταν καθημερινά μπροστά στα μάτια μας και δεν φρόντισαν καν να είναι καλοστημένη. Εκλεγμένοι από τον λαό πολιτικοί που βρέθηκαν υποτίθεται εκεί για τη διερεύνηση τυχόν ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων το μόνο που έκαναν είναι να προσπαθούν να συγκαλύψουν τις ευθύνες. Και μετά; Η επιτροπή κλείνει βιαστικά και οριστικά. Μάλλον η πλειοψηφία το επιτέλεσε το έργο που είχε να κάνει, έφερε εις πέρας τον αγώνα που έδωσε και βγήκε νικήτρια. Ή έτσι πιστεύει. Ξέρετε ποιο συναίσθημα μου δημιουργείται ύστερα από όλα αυτά; Αηδία και ντροπή για τη χώρα που ζω, για τους πολιτικούς που υπερασπίζονται τάχα τα συμφέροντά μου, για τη νοοτροπία του όσο δεν συμβαίνει στο σπίτι μου δεν με αφορά».

– Είναι δύσκολο για εσάς μέσα στον πόνο σας να διαχειριστείτε και τα όσα ακούστηκαν για τον πατέρα σας. Τι απαντάτε σε όλους αυτούς;

«Τι να απαντήσω πραγματικά και σε ποιον; Δεν πίστευα πραγματικά στα αυτιά μου ακούγοντας τόσες ανακρίβειες, τόσα ψέματα και τόσα πράγματα χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Δεν δίστασαν να αναλύσουν το πλήρες ιατρικό ιστορικό του πατέρα μου στον αέρα. Δεν σεβάστηκαν κανέναν και τίποτα. Θέλησαν να αναζητήσουν το ιατρικό του ιστορικό; Δεκτό. Θέλησαν να αναζητήσουν κάθε πιθανή ευθύνη; Πάλι δεκτό. Σε μία ευρωπαϊκή και δημοκρατική όμως χώρα όταν στα χέρια σου υπάρχουν ετήσιες βεβαιώσεις, για κάθε έναν χρόνο από το 2017 αλλά και νωρίτερα, από πληθώρα διαφορετικών ιατρών δημοσίων αλλά και των μεγαλύτερων ιδιωτικών νοσοκομείων της χώρας που σε βεβαιώνουν για την πλήρη ικανότητά άσκησης των καθηκόντων του, οφείλεις το λιγότερο να τις σεβαστείς. Αν έχεις αμφιβολία, απευθύνεσαι στις αρμόδιες αρχές για τον έλεγχό της εγκυρότητάς τους. Όλα είναι δεκτά. Αυτό που όμως δεν γίνεται δεκτό είναι να διασύρεις έτσι τη μνήμη ενός ανθρώπου, για σκοπούς που είναι πλέον εμφανείς. Αυτό είναι ύβρις. Mου αρκεί που πλέον ο κόσμος καταλαβαίνει τι παιχνίδι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια όλων μας. Η πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται να ρίξει άπλετο φως όπως διατυμπάνιζε. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη και πώς θα γλιτώσουν οι συναδέλφοι τους τη φυλακή. Ντροπή! Αν θα έλεγα μόνο κάτι σε αυτούς θα ήταν πως ο πατέρας μου παρέδωσε αγνή και καθαρή ψυχή και οι κόρες του είναι περήφανες για αυτόν, θα μπορούσαν άραγε να πουν το ίδιο τα παιδιά τους μεθαύριο;!».

– 57 οικογένειες – ανάμεσα και η δική σας – θρηνούν. Μαζί σας και όλη η χώρα. Τι είναι αυτό που θυμόσαστε από εκείνη τη βραδιά;

«Κοιμόμασταν. Θυμάμαι τη μαμά μου με ένα τηλέφωνο στο χέρι να μπαίνει στο υπνοδωμάτιό μας και να φωνάζει πως κάτι έπαθε ο μπαμπάς. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε. Ύστερα κόσμος. Το σπίτι γέμισε κόσμο. Θυμάμαι να ρωτάω τον συνάδελφο του μπαμπά πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Που ήταν αυτός που κοιτούσε τον πίνακα; Και δεν εννοούσα τον τοπικό πίνακα του σταθμαρχείου. Με είχε ξεναγήσει ο μπαμπάς στην τηλεδιοίκηση κάποτε, μου είχε αποτυπωθεί η εικόνα τόσο έντονα. Ρωτούσα αλλά τι να μου πουν, πως πλέον δεν δούλευε τίποτα, δεν υπήρχε καν πίνακας; Τηλεφωνούσαμε και ρωτούσαμε παντού, νοσοκομεία, αστυνομία, όπου πιθανόν να βρίσκαμε κάποια απάντηση. Μετά πάγωσαν τα πάντα. Θυμάμαι μόνο την επόμενη μέρα, το νοσοκομείο της Λάρισας, να ψάχνουμε στις λίστες να βρούμε το όνομά του. Δεν ήταν πουθενά σε καμία λίστα, ούτε καν των αγνοουμένων. Το καταλαβαίνετε; Ο μηχανοδηγός δεν ήταν πουθενά, εμείς τον δηλώσαμε αγνοούμενο. Ύστερα αναμονή πάνω από ένα τηλέφωνο. Από τότε έφυγε η χαρά από το σπίτι μας. Γιατί ο πατέρας μου ήταν η χαρά της ζωής, η χαρά στο σπίτι μας».

Ανδρέας Αλικανιώτης
Ο ήρωας από την Ηλεία, που διέσωσε συνεπιβάτες του

Στη μοιραία σύγκρουση που προκάλεσε την ανείπωτη και άνευ προηγουμένου τραγωδία, τραυματίστηκε και η ελπίδα πως τούτος ο κόσμος θα γίνει λίγο καλύτερος.

Μέσα στα συντρίμμια όμως αναδύθηκε και το φως από πράξεις ηρωισμού από νεαρά παιδιά που σώθηκαν από θαύμα και με κίνδυνο τη ζωή τους έτρεξαν να σώσουν τον συνάνθρωπό τους.

Την ώρα που ευθυνόφοβοι κρύβονται, κάποιοι άλλοι φωτίζουν. Για παράδειγμα, ο 20χρονος φοιτητής και πρώην κολυμβητής, Ανδρέας Αλικανιώτης, με καταγωγή από τα Λεχαινά της Ηλείας, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι, έσπασε το τζάμι και βγήκε σχεδόν αλώβητος από το 2ο βαγόνι, και αψηφώντας τον κίνδυνο, την τεράστια φωτιά που έκαιγε δίπλα του, έσωσε 10 κορίτσια και αγόρια που βρίσκονταν στο βαγόνι μαζί του.

Ο γενναίoς Ανδρέας σε δηλώσεις του περιέγραψε το σκηνικό τρόμου που έζησε λέγοντας μεταξύ άλλων: «Ακούστηκε ένα πολύ δυνατό μπαμ και μετά απλά το βαγόνι βρέθηκε να κάνει τούμπες στον αέρα και να βλέπω δεξιά αριστερά φλόγες, σπινθήρες να πετάγονται από παντού. Μετά από κάποια δευτερόλεπτα που σταμάτησε το ντελαπάρισμα του βαγονιού, επικρατούσε ένας πανικός. Από τις κοπέλες που πήδηξαν κάτω η μια κοπέλα χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι έσκισε πολύ άσχημα τη μέση της, είχε πολύ βαθιές πληγές. Η άλλη κοπέλα, που ήταν δέκα μετρά από τη φωτιά, είχε ακρωτηριαστεί το πόδι της από το καλάμι και κάτω, προσπαθούσα να την καθησυχάσω, αλλά εκείνη πονούσε και ήταν σε άσχημη κατάσταση διότι είχε αρχίσει να χάνει τις αισθήσεις της και φωνάζαμε πολλή ώρα για βοήθεια. Πολλοί τραυματίες στη δικιά μου την καμπίνα, οι συμφοιτητές μου, όλοι βαριά τραυματισμένοι. Το δικό μου βαγόνι πήρε φωτιά από την αρχή του».

*εφημερίδα Πατρις