Πάτρα και δημοτικά τέλη: Όταν η διοίκηση «δώστε μας», προσκρούσει στο λογιστικό ρεαλισμό με αποδέκτες τους πολίτες

Η δημοτική αρχή της Πάτρας βρίσκεται συχνά πυκνά ενώπιον των αδιεξόδων που προκαλεί η πολιτική της στοχοπροσήλωση, η οποία δεν είθισται να συμβαδίζει με τα δεδομένα των καιρών.

Και αν τα δεδομένα αυτά είναι οικονομικά, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα, καθώς καταλήγουμε σε σύγκρουση της ιδεολογίας με την πρακτική. Μετωπική σύγκρουση.

Κάπως έτσι και με τα δημοτικά τέλη. Τα οποία η Δημοτική Αρχή αποφάσισε να ανεβάσει στα ύψη μετά από δέκα χρόνια στο τιμόνι του Δήμου και σωρεία μανιφέστων περί της ασκούμενης φιλολαϊκής πολιτικής.

Προσκολλημένη στο αφήγημα της χρηματοδότησης από το κράτος και στη μανιέρα της διεκδίκησης διαρκείας ως μόνης οδού διοίκησης, η Δημοτική Αρχή της Πάτρας προσέκρουσε όπως ήταν αναμενόμενο στον λογιστικό ρεαλισμό.

Στο ότι τα κουκιά δηλαδή στα ταμεία της δεν βγαίνουν, είτε προβούμε σε πορείες είτε όχι. Και στο ότι, δυστυχώς, ο αποδέκτης των αυξήσεων που ήρθαν μαζεμένες, θα είναι ο πολίτης, μιας και το κράτος, δεν μας στέλνει τα χρήματα που του ζητάμε για να υλοποιήσουμε ανεμπόδιστοι την πολιτική «δώστε μας» που είχαμε κατά νου, χωρίς να κοιτάζουμε τα δεδομένα, στο πλαίσιο μιας ουτοπικής θεώρησης της διοίκησης, ίσως και στο πλαίσιο μιας προεκλογικής εξάντλησης των αποθεμάτων για λόγους που είναι προφανείς.

Σε απλά λόγια: Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να έχουμε αυτή την πολιτική. Για να την εφαρμόσουμε όμως, πρέπει να τη πληρώσει το κράτος. Αν το κράτος δεν την πληρώσει, εμείς διεκδικούμε, συνθηματολογούμε και στο μεταξύ χαρατσώνουμε καταγγέλλοντας το κράτος, στο όνομα του δικαίου του πολίτη που εμείς χαρατσώνουμε.

Δεν αλλάζουμε την πολιτική μας με βάση τα πραγματικά δεδομένα, δεν αναζητούμε άλλους πόρους πέραν των κεντρικών αυτοτελών, δεν αναζητούμε άλλα χρηματοδοτικά εργαλεία (μάλλον τα δαιμονοποιούμε), δεν αναλαμβάνουμε καμία πρωτοβουλία για δημιουργία εσόδων ή για ανάπτυξη, υποκείμεθα σε αναφυλαξία όταν ακούμε τη λέξη ιδιώτης, δεν κοιτάζουμε τα λογιστικά μας κιτάπια με λογική βάθους χρόνου, μόνο ζητάμε τα.. ρέστα από τους πολίτες, στο όνομα των οποίων κινητοποιούμαστε.

Κάποιοι αυτό το λένε φιλολαϊκή πολιτική.

Κάποιοι άλλοι λαϊκισμό.

Και κάποιοι άλλοι το λένε αδιέξοδο και φαύλο κύκλο γύρω από την Πάτρα.

Σε κάθε περίπτωση, στο τέλος μένει μόνο ένα: το άδειο ταμείο και η μετακύληση του κόστους στους πολίτες.