Δικαιοσύνη: Όταν αποδίδεται σε μια 12χρονη η επιλογή στην πορνεία με... διευκολύνεις

Δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που οι πολίτες αυτής της χώρας έρχονται σε μετωπική σύγκρουση με τη Δικαιοσύνη έτσι όπως αυτή απονέμεται σήμερα από τους λειτουργούς της.

Και δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά στα νέα χρόνια που εγκαθίσταται στο μέσο πολίτη η πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη υπηρετεί τις υψηλές γνωριμίες, τον εξώφθαλμο παραλογισμό και το παράθυρο του νόμου που επιτρέπει σε κάποιους να αερίζονται από τα σπίτια τους ενώ θα έπρεπε να προαυλίζονται σε φυλακές.

Η πρόταση της Εισαγγελέως (το γεγονός ότι είναι γυναίκα την κάνει ακόμη πιο σοκαριστική) για την υπόθεση βιασμού της 12χρονης στον Κολωνό και τον βασικό κατηγορούμενο, εντάσσεται σε αυτό το φαύλο κύκλο απαξίωσης της δικαιοσύνης στη συνείδηση του πολίτη, καλλιέργειας αισθήματος ανασφάλειας, ενοχοποίησης και αποθάρρυνσης της καταγγελίας κακοποίησης ακόμη και από ανήλικους, ενίσχυσης της αντίληψης ότι «για να βρεις το δίκιο σου σε αυτή τη χώρα, θα πρέπει να καταλήξεις στην αυτοδικία».

Το γεγονός μάλιστα ότι οι φωτογραφίες του συγκεκριμένου προσώπου με υψηλές γνωριμίες συγκεκριμένης πολιτικής απόχρωσης κάνουν το γύρο του διαδικτύου, ενισχύει ακόμη περισσότερο την διάσπαρτη υποψία ότι σε αυτή τη χώρα η δικαιοσύνη δεν είναι ...αλλεργική  στις δημόσιες σχέσεις ενός εκάστου. 

Τι μας λέει η φρουρός του νόμου στην περίπτωση του Κολωνού; Ότι δεν  εξέδιδε αυτός το 12χρονο παιδί, αλλά το διευκόλυνε!. Ότι δεν είναι δηλαδή μαστροπός, αλλά εξυπηρετητής ανηλίκου. Και έκανε τη… διευκόλυνση- εξυπηρέτηση, για την ψυχή της μαμάς του ή στο όνομά του ... έρωτά του.

Και τι άλλο μας λέει; Ότι δεν είναι βιαστής, παρά τη σαφήνεια της κατάθεσης της 12χρονης, με το αληθές των λεγόμενών της πιστοποιημένο από ψυχολόγους.  Άρα, σαφώς, μας λέει ότι μπορεί να  υπάρχει συναίνεση ανηλίκου 12 ετών σε τέτοιες πράξεις.

Ξεπερνάει κατά πολύ όλο αυτό ακόμη και κάτι ελληνικές ταινίες με τον Κούρκουλο τον οποίο κυνηγούσαν θεοί, δαίμονες και δικαστές στο πλαίσιο της καλπάζουσας φαντασίας του Νίκου Φώσκολου και άλλων ομότεχνών του.

Μιλάμε για ένα παιδί. Ένα παιδί δεν μπορεί να είναι ούτε κατ΄επιλογήν εκδιδόμενο, ούτε πορνοστάρ, όπως κάποιοι άθλιοι την κατονόμασαν εντός της αίθουσας. Ένα παιδί είναι πάντα το θύμα. Υπό οποιαδήποτε συνθήκη.

Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν διαθέτει ούτε το προνόμιο της γνώσης και της εμπειρίας, ούτε το προνόμιο της κρίσης για να προβαίνει ενσυνείδητα  σε τέτοιου είδους ή άλλες επιλογές.

Αν στο όνομα της οποιασδήποτε αναγκαιότητας, της οποιασδήποτε προσωπικής άποψης, ή  άλλης εμπλοκής  ενός εκάστου από το πλέγμα του νομικού συστήματος  αρχίσουμε να συζητάμε το αυτονόητο, ξεπλένοντας με τόσο κραυγαλέο τρόπο ένα κύκλωμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης ανηλίκου, τότε είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουμε στην απόλυτη έκπτωση της Δικαιοσύνης στα μάτια των πολιτών, με ό,τι είθισται να ακολουθεί σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο κοινωνικής έκρηξης.

Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία που βρίσκεται ενώπιον του κινδύνου να θεσπίζει γραμμές καταγγελιών για ανηλίκους, για να τους εξευτελίζει στη συνέχεια στα δικαστήρια για την καταγγελία τους.

Είναι εμετικό. Τουλάχιστον.