"Ζούμε από τύχη"... Αυτή η αίσθηση θα μείνει όταν μπει στο ράφι η... ΕΔΕ

Μια γυναίκα πηγαίνει στο αστυνομικό τμήμα έντρομη από τη βία και που της ασκεί ο σύντροφός της.

Ο επικίνδυνος σύντροφός της ο οποίος έχει εμπλακεί και σε εγκληματικές ενέργειες και ο οποίος εντοπίστηκε να έχει στηθεί έξω από το σπίτι της και την περιμένει.

Ζητά περιπολικό να την συνοδεύσει καθώς κινδυνεύει και της απαντούν ότι δεν μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο, διότι δεν υπάρχει περιπολικό.

Δολοφονείται λίγα μόλις μέτρα από την πόρτα του αστυνομικού  τμήματος και ενώ μιλάει ακόμη στο τηλέφωνό της (με το 100), σε μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει περιπολικό.

Δεν είναι σενάριο για το Netflix. Είναι η ελληνική πραγματικότητα έτσι όπως αυτή καταγράφεται σε επίπεδο καθημερινότητας, στο φόντο της πολιτικής πολυλογίας περί ασφάλειας ως κυβερνητικής προτεραιότητας.

Δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρχει πιο κραυγαλέο παράδειγμα αποτυχίας από αυτό που συνέβη στους Αγίους Αναργύρους. Από το να δολοφονείται δηλαδή κανείς ακριβώς έξω από το σημείο στο οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να σπεύδει κάθε πολίτης προκειμένου να τύχει στοιχειώδους προστασίας.

Μπορεί να χυθεί- και θα χυθεί- πολύ μελάνι για την υπόθεση, είναι βέβαιο ότι θα επιχειρηθούν συσκοτίσεις ώστε να επιτευχθούν απενοχοποιήσεις και στο τέλος και αυτή η υπόθεση θα μπει δια του παράδρομου μιας ΕΔΕ στο υπερφορτωμένο ράφι στο  οποίο είθισται να αρχειοθετούνται οι κρατικές ευθύνες έναντι των πολιτών.

Υπάρχει ωστόσο κάτι που δεν μπορεί να σβηστεί και αυτό είναι το αίσθημα ανασφάλειας που εντείνει ακόμη περισσότερο αυτό το αδιανόητο περιστατικό. Η αίσθηση ότι δεν μπορείς να είσαι ασφαλής ούτε καν έξω από την πόρτα ενός αστυνομικού τμήματος όπου έχεις σπεύσει πανικόβλητος.

Η αίσθηση ότι η ΕΛ.ΑΣ. αδυνατεί να προστατέψει τους πολίτες, ακόμη και όταν οι ίδιοι προστρέχουν σε αυτή εκλιπαρώντας για βοήθεια.

Η αίσθηση ότι δεν είσαι καν μια σκιά, κάτω από τη μαρκίζα  του «Προστασίας του πολίτη», αλλά μια απλή διεκπεραίωση μεταξύ κατανάλωσης ενός τονωτικού σνακ για να βγει η βάρδια και  ενός περιοδικού κοιτάγματος στο ρολόι τοίχου για να τελειώσει το ωράριο.

Η αίσθηση ότι αν είσαι γυναίκα και έχεις τεθεί στο στόχαστρο οποιουδήποτε τρελού, εμμονικού, φασίστα, δεν έχεις καμία ελπίδα να σωθείς σε αυτό το κράτος. Καμία όμως.

Αυτή η αίσθηση είναι που θα μας μείνει. Αυτό το «ζούμε από τύχη» που λέμε πού και πού χαριτολογώντας στις παρέες και τείνει να γίνει η αποτύπωση του βίου μας σε όλες του τις εκφάνσεις.