Τρεις υπάλληλοι, τρεις εικόνες της Ελληνικής Αστυνομίας το έτος 2024

Ο ένας, εξ΄όσων είχαν βάρδια το βράδυ της δολοφονίας στο Αστυνομικό Τμήμα Αγίων Αναργύρων, ήταν μπλεγμένος από το 2014 σε δικογραφία για εγκληματική οργάνωση με πλαστογραφίες και διευκόλυνση εξόδου αλλοδαπών από τη χώρα.

Έδινε συμβουλές και κατευθύνσεις με την υφαρπαγή του δελτίου αστυνομικής ταυτότητας, ενώ λάμβανε 2.000-3.000 ευρώ για κάθε ταυτότητα που εκδιδόταν. Πρωτόδικα είχε καταδικαστεί και είχε κάνει φυλακή.

Το αρχηγείο της Aστυνομίας τον έβαλε σε διετή διαθεσιμότητα. Αυτός προσέφυγε στο Εφετείο, ωστόσο το 2021 ο εισαγγελέας διέταξε τη φυλάκισή του.

Μεταφέρθηκε στις φυλακές της Λάρισας, όπου φυλακίστηκε για 12 μήνες. Το 2023 με βούλευμα αποφυλακίστηκε, έκανε ενστάσεις στα πειθαρχικά και επέστρεψε στην Αστυνομία. Ο φάκελός του παρέμεινε ανοιχτός ώσπου πριν από μερικές ημέρες καταδικάστηκε τελεσίδικα από τον Άρειο Πάγο και ξεκίνησε ξανά η διαδικασία της απόταξης.

Στο μεταξύ, από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είχε θεωρηθεί ικανός για να είναι φρουρός σε αστυνομικό τμήμα. Ο λύκος, είχε πάρει το όπλο του για να φυλάει τα πρόβατα. Και μέσα στις πολλές σκοτούρες του, δεν είδε έναν μαινόμενο ταύρο να ορμάει πάνω σε μια γυναίκα. Είπαμε, ήταν εκεί για τα πρόβατα. Κοιτούσε αλλού.

Ο δεύτερος, είχε κριθεί κατάλληλος για να κάνει τον τηλεφωνητή στο 100. Κατάλληλος δηλαδή για να σκέφτεται γρήγορα, να κρίνει την κρισιμότητα μιας κατάστασης και να δίνει εντολή για άμεση επέμβαση, μιας και στο 100 είθισται να προστρέχουν οι άνθρωποι για καταστάσεις επείγουσες.

Όπως ακούσαμε από το ηχητικό της συγκλονιστικής  κλήσης της 28χρονης, τελικά είχε ταλέντο μόνο στο φθηνό λαϊκό χιούμορ. Με ύφος βαριεστημένου δημοσίου υπαλλήλου ο οποίος μετράει τα δευτερόλεπτα για να λήξει το μαρτύριό του, αλλά με σαφή αίσθηση υπεροχής έναντι όποιου καλεί ζητώντας του βοήθεια (από το ’50 αυτή η μανιέρα), κατάφερε με μια ατάκα του να αποτυπώσει όλη την παρακμή της ελληνικής αστυνομίας.

Κορυφαίες στιγμές το γεγονός ότι κατέγραφε όσα του έλεγε η 28χρονη επαναλαμβάνοντάς τα προς εμπέδωση, αλλά κυρίως, το γεγονός ότι ενώ άκουγε μια δολοφονία στην άλλη άκρη της γραμμής, έναν άνθρωπο να φωνάζει «τη σκοτώνει» και  την κοπέλα να σφαδάζει, αυτός ρωτούσε το θύμα να του απαντήσει: «Με ακούτε;» με το ίδιο βαριεστημένο υπηρεσιακό ύφος και ίσως γράφοντας παράλληλα μηχανικά στο χαρτί και όσα αδιανόητα άκουγε, αφού είχε υποβληθεί στην πνευματική κόπωση της παραγωγής της ατάκας «Το περιπολικό δεν είναι ταξί» η οποία θα σηματοδοτεί από τούδε και στο εξής την ΕΛ.ΑΣ. της νέας εποχής.

Η αξιωματικός που ήταν σε υπηρεσία το μοιραίο βράδυ, δήλωσε μεταξύ άλλων τα εξής: «Η συνάδελφός μου της εξήγησε ότι εκείνη την ώρα δεν υπήρχε διαθέσιμο περιπολικό του τμήματος να την πάει στο σπίτι της και εγώ της είπα ότι δεν γίνεται να μπει μέσα σε περιπολικό, παρά μόνο να κληθεί το 100, προκειμένου να δώσει κάποιο σημείο συνάντησης ή την οικία της ή το αστυνομικό τμήμα, προκειμένου να μεταβούν μαζί στο σπίτι της».

Είναι, θα έλεγε κανείς, μια άλλη εκδοχή του ιδίου πράγματος: «Το περιπολικό δεν είναι ταξί», αλλά είναι «Ραδιοταξί» και λειτουργεί μόνο με τηλέφωνο, υπό τον όρο μάλιστα ότι παραλαμβάνει από οπουδήποτε αλλού πλην αστυνομικού τμήματος!

Τρεις υπάλληλοι, τρεις εικόνες της Ελληνικής Αστυνομίας το έτος 2024.

Μιας αστυνομίας που εξαντλεί τα αντανακλαστικά της στο να φυλάει τους πολιτικούς και τις κουστωδίες τους, να  περιφρουρεί κτίρια, να δέρνει διαδηλωτές, να προσάγει ως τρόπαια μικροαπατεώνες, την ίδια ώρα που τα μεγάλα ψάρια κολυμπάνε στα ανοικτά υπό την προστασία των ανωτέρων της και με τη συμμετοχή πολλών κατωτέρων στελεχών.

Μιας αστυνομίας γεμάτης από «δικά μας παιδιά» με την έννοια που τα κάνουν «δικά μας» τα τηλεφωνήματα των γραφείων των υπουργών και των κατά τόπους παρατρεχάμενών τους.

Μιας αστυνομίας που αλλάζει πολιτική κάθε φορά που αλλάζει κυβέρνηση, ή κάθε φορά που γίνεται ανασχηματισμός.

Μιας αστυνομίας οι φωτεινές εξαιρέσεις της οποίας βλέπουν τις όποιες προσπάθειές τους να πηγαίνουν χαμένες από τις μετέπειτα δικαστικές αποφάσεις, ή τις αποφυλακίσεις επειδή «οι φυλακές δεν χωράνε άλλους» και την φιλοτιμία τους να τους οδηγεί σε ΕΔΕ για παράβαση τυπικών διαδικασιών λόγω υπερβάλλοντος ζήλου.

Της αστυνομίας μιας χώρας που σηκώνεται στο πόδι κάθε φορά που γίνεται λόγος περί αξιολόγησης, μιας και στην Ελλάδα δημόσιο σημαίνει ισόβιο βόλεμα και σίγουρη συνταξιοδότηση.

Μιας χώρας στην οποία η στάση των υπαλλήλων- πρωταγωνιστών της τραγωδίας φαίνεται σε πολλούς, φυσιολογική. Έτσι μάθαμε, έτσι συνεχίζουμε, έτσι καταλήγουμε.