Ούτε σοβαροφάνεια, ούτε τελειότητα: Πήγαμε Στέγη, στη νέα, αναπάντεχη περφόρμανς του Ευρυπίδη Λασκαρίδη

Ένα θέαμα για τον τρωτό, ατελή μας εαυτό με φιγούρες γκροτέσκο και εσκεμμένη αναρχία

Ξέραμε πως δεν θα δούμε κάτι συμβατικό, αλλά το βάπτισμά μας στην τέχνη του Ευρυπίδη Λασκαρίδη μας γέμισε ερωτηματικά. Ημασταν άραγε «δεκτικοί» θεατές απέναντι σε κάτι πρωτόγνωρα χιουμοριστικό και … ακατάστατο; Μπορούσαμε να καταλάβουμε «τι εννοούσε» η πολυαναμενόμενη περφόρμανς – χοροθέατρο ή τελικά δεν ήταν ανάγκη να εξηγήσουμε το ανεξήγητο;

Εχοντας χειροκροτήσει για χρόνια τις παραστάσεις του super star του είδους Δημήτρη Παπαιωάννου με τις πανέμορφες, ποιητικές εικόνες, τα αγαλμάτινα σώματα και την εικονοκλαστική αρμονία, η καινούρια αυτή δημιουργική πρόταση στη Στέγη Ωνάση αποτελεί «σοκ».

Ο Λασκαρίδης που έχει γίνει γνωστός την τελευταία δεκαετία, με δείγματα γραφής και στο εξωτερικό, αναμφίβολα αναιρεί όσα ξέραμε μέχρι τώρα.

Παρουσιάζει συνήθως φιγούρες αλλόκοτες, σαν καρικατούρες, πλάθοντας έναν κόσμο κιτς και γκροτέσκο. Δεν μας καλεί να θαυμάσουμε…ούτε να μαγευτούμε, αλλά να σαρκάσουμε με εμάς τους ίδιους και όσα μας περιβάλλουν.

Στο «Lapis Lazuli» που δανείστηκε το όνομά του από το μπλε πετράδι με την απρόβλεπτη συμπεριφορά, το story έχει ελάχιστη σημασία όσο και η συνοχή των σκηνών. Μιλάμε για μια διεθνή συμπαραγωγή με ακανόνιστη κίνηση και καρτουνίστικα πλάσματα που υπερβάλλουν εκφραστικά. Θεματική αφετηρία ο φόβος.

Ενας λυκάνθρωπος που υποδύεται ο ίδιος ο Λασκαρίδης λέγοντας ατάκες με αστείες φωνούλες, προσπαθεί να δαμάσει την τρομακτική του φύση. Όμως ούτε ο ψυχίατρος, ούτε η επαφή του με τους άλλους ανθρώπους, ούτε ο ίδιος ο έρωτας τον χαλιναγωγούν. Ο πρωτογονισμός με το λεγόμενο savoir vivre δε λένε να συναντηθούν στην περίπτωσή του. Με σύμβολο και υπέροχη ψευδαίσθηση το πέτρωμα που σπινθιρίζει μεταμόρφωση… μόνο η επιβεβλημένη και συστημική κουλτούρα των τεχνών και των παραδόσεων επιβάλλει τελικά ένα πλαίσιο. Τον αλλάζει και τον μεταμορφώνει δηλαδή.

Φινάλε λοιπόν με τον κεντρικό ήρωα να … καρναβαλίζει σαν Φρίντα Κάλο ή Μαντόνα των εθνών και των πολυπολιτισμικών επιρροών. Στα όρια της φαιδρότητας όμως. Πόσο χειραγωγεί τελικά ο πολιτισμός; Πλασματικό και φαινομενικό ή όχι; Δεν αποφασίσαμε. Μας έμειναν απροσδόκητες μορφές και αλλοπαρμένες εικόνες, φανταστικά σκοτεινά δάση, αδάμαστη ροή, που συνέβαλαν στο περίεργο αυτό υπαρξιακό παραμύθι. Δίχως μέτρα και σταθμά. Ανένταχτο. Εντελώς.