Νίκος Πολυδερόπουλος: Τα συγκινητικά λόγια για τον αδερφό του – «Νιώθω ότι είναι παντού»

Ο δημοφιλής ηθοποιός Νίκος Πολυδερόπουλος  μιλάει για τη δύσκολη απώλεια του μικρότερου του αδερφού του, αλλά και για τον επικείμενο γάμο με τη σύντροφό του, Βαλασία Συμιακού.

«Πάντα ήμασταν κοντά ως οικογένεια, όλο αυτό που μας συνέβη εννοείται ότι μας τάραξε ως γεγονός, αλλά μας έφερε ακόμα πιο κοντά», λέει για την απώλεια του αδερφού του ο ηθοποιός Νίκος Πολυδερόπουλος.

 Ο 36χρονος πρωταγωνιστής της νέας καθημερινής σειράς του Open «Σαν Ψέμα», αναφέρθηκε στο OK! για τη δύσκολη απώλεια του μικρότερου του αδερφού του, την πολυσυζητημένη λήξη της φετινής θεατρικής του συνεργασίας και τον επικείμενο γάμο με την σύντροφό του, Βαλασία Συμιακού.

Πώς αντιμετωπίζεις το κάθε τέλος που έρχεται;

 Για μένα το κάθε τέλος είναι μια καινούργια αρχή. Ένα τέλος ή μια τρικλοποδιά δεν σημαίνει ότι με απέτρεψε να φτάσω στον προορισμό μου. Με καθυστέρησε, αλλά για σημαντικούς λόγους, ώστε να πάρω περισσότερα εφόδια για να συνεχίσω.

Και το τέλος που έρχεται με την απώλεια ενός σημαντικού ανθρώπου από τη ζωή σου;

«Δεν υπάρχουν λόγια όταν βιώσεις μια τέτοια κατάσταση. Εμένα το μότο μου για ό,τι μπορεί να συμβεί είναι ”θα το φτιάξουμε!”. Όταν συνέβη αυτό με τον αδελφό μου, πήγα να το πω, αλλά πώς να το φτιάξεις; Εκεί συνειδητοποιείς ότι είσαι πολύ μικρός. Πάντα ήμασταν κοντά ως οικογένεια, όλο αυτό που μας συνέβη εννοείται ότι μας τάραξε ως γεγονός, αλλά μας έφερε ακόμα πιο κοντά. Όμως νιώθω ότι ο αδελφός μου είναι παντού. Όπου τον ζητήσω, έρχεται. Αισθάνομαι ότι είναι κάπου και μας βλέπει. Είναι μια δύναμη. Φυσικά χάσαμε ένα κομμάτι μας. Δεν καλύπτεται αυτό το κενό. Συνηθίζεις να ζεις με την απώλεια. Υπάρχει το «πριν Παντελή» και «μετά Παντελή».

Στις απώλειες που έρχονται ξαφνικά σκέφτεσαι ότι τελικά δεν μπορείς να κουμαντάρεις τη ζωή;

«Αλλά μπορείς να κουμαντάρεις τη ζωή. Αλλά μπορείς να κουμαντάρεις τον εαυτό σου. Γίνε εσύ καλός και μην αναλώνεσαι με ασήμαντα πράγματα. Ξέρεις τι κάνω πάντα στη ζωή μου; Δεν έχω ανθρώπους δίπλα μου να μου πιπιλάνε το κεφάλι και να μου λένε «κάνε αυτό ή το άλλο».