Ο ποδηλατόδρομος απέτυχε και είναι επικίνδυνος- Επιτέλους, ας το παραδεχθούμε πριν καταγράψουμε θύμα

Μερικές φορές η αποδοχή και η αναγνώριση του λάθους είναι πράξη πολύ πιο αξιοπρεπής από την επιμονή σε αυτό είτε για εγωιστικούς λόγους είτε στο πλαίσιο της λογικής «το πληρώσαμε άρα θα το έχουμε ακόμη και αν είναι γάιδαρος με σέλα» η οποία  διατρέχει γενικώς τον εν Ελλάδι δημόσιο βίο.

Η παραδοχή εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής της Πάτρας της πραγματικότητας ότι ο ποδηλατόδρομος αποτελεί έναν τεράστιο και επικίνδυνο βραχνά και το μεγαλύτερο ευτράπελο τα τελευταία χρόνια στην πόλη, ιδιώς στο τμήμα που διατρέχει το κέντρο της πόλης, φαντάζει μονόδρομος όπως και η απόσυρση και επαναχάραξη του συγκεκριμένου έργου το οποίο έχει τόση σχέση με την Ευρώπη και τα αντίστοιχα έργα ποδηλατόδρομων, όση έχει η κότα με το περιστέρι.

Η απίστευτη αυτή κατασκευή η οποία παραμένει εργοτάξιο και ουδείς γνωρίζει πότε και αν θα ολοκληρωθεί, μας προσφέρει καθημερινά απίστευτα πατρινά πρωτότυπα με κυρίαρχα αυτά του συνεχούς καβαλήματος του προστατευτικού τοιχίου από αυτοκίνητα οι οδηγοί των οποίων είτε δεν μπορούν να διανοηθούν ότι υπάρχουν ποδηλατόδρομοι με κράσπεδα, είτε –ελλείψει οδικού χώρου- βρίσκονται με την παραμικρή στραβοτιμονιά  εντός του χώρου στον οποίο κατά τα άλλα κυκλοφορούν ποδήλατα, πατίνια και πεζοί.

Και κυκλοφορούν, καθώς ο Δήμος της Πάτρας είχε την φαεινή ιδέα  να αφήσει ελεύθερο και χωρίς σήμανση το… εργοτάξιο σε μια ερμαφρόδιτη κατάσταση του στυλ «έχουμε και δεν έχουμε έργο» με όσους κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί κάτι τέτοιο για ποδηλάτες, πεζούς και οδηγούς, μέχρι να οδηγηθούμε σε μια τραγωδία (κάποιοι στοιχηματίζουν ότι είναι ζήτημα χρόνου) και να ξεκινήσει η παραδοσιακή πολιτική της ξαφνικής αφύπνισης των αρμοδίων, του Ποντίου Πιλάτου από την πλευρά της Δημοτικής Αρχής και της ανταλλαγής ευθυνών  που το μόνο στο οποίο συμβάλλει είναι ένα πινγκ πονγκ πρόσφορο μόνο για πρωτοσέλιδα.

Τι καθιστά ένα έργο αποτυχημένο; Η παντελής έλλειψη λειτουργικότητάς του.

Στον ποδηλατόδρομο από την πρώτη στιγμή της χρήσης του (με όποιες συνθήκες και αν αυτή γίνεται), έχουν ήδη καταγραφεί τα εξής:

-Το απότομα στένεμα της Όθωνος Αμαλίας, ιδίως στο τμήμα μετά το σταθμό των ΚΤΕΛ, με το συνεπακόλουθο κυκλοφοριακό κομφούζιο που τις ώρες αιχμής γίνεται ακόμη πιο… εντυπωσιακό.

-Η κυκλοφορία εντός του «ποδηλατόδρομου» δικύκλων, ακόμη και οχημάτων που κινούνται με ταχύτητα σε μια προσπάθεια να … κόψουν δρόμο και να αποφύγουν το μποτιλιάρισμα, εκμεταλλευόμενα και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα ατιμωρησίας που πλανάται στην πόλη σε σχέση με την παραβατικότητα.  

-Το διαρκές καβάλημα αυτοκινήτων πάνω στο κράσπεδο του ποδηλατόδρομου, ακόμη και την ανατροπή τους εντός αυτού (την ώρα που θα μπορούσε κάλλιστα να διέρχεται από εκεί ποδήλατο).

-Η πλημμύρα  τμημάτων της Όθωνος Αμαλίας, της Αγίου Ανδρέου και της Ρήγα Φεραίου για λόγους που αποδόθηκαν στο τοιχίο του ποδηλατόδρομου και οδήγησαν στο να κοπεί το κράσπεδο σε … φέτες με σαφώς αιχμηρές απολήξεις στα κομμένα σημεία, επικίνδυνες για όποιον «συναντηθεί» μαζί τους, πολλώ δε μάλλον κατά τη διάρκεια ατυχήματος.

-Η πλημμύρα του ίδιου του ποδηλατόδρομου σε κάθε νεροποντή και η μετατροπή του σε μια μικρή Βενετία που .. κρατάει τα νερά της ώρες ίσως και μέρες μετά.

-Η  σταδιακή μετατροπή του από ποδηλατόδρομο σε πεζόδρομο,

Απορεί κανείς σε τι ακριβώς βοηθάει το συγκεκριμένο έργο, ποια η χρησιμότητά του, ποια η ασφάλεια και «λογική» του.

Ίσως ήρθε η ώρα να μας πει- επιτέλους- η Δημοτική Αρχή, τι προτίθεται να κάνει με αυτή την σχεδόν γραφική κατάσταση που θα ήταν έως και χαριτωμένη υπό το πρίσμα της αποτύπωσης του άρπα κόλλα σε ένα έργο, αν δεν ήταν άκρως επικίνδυνη για τις ανθρώπινες ζωές.

To γεγονός ότι το πληρώσαμε δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για να το διατηρούμε.