Ο Άντονι Χόπκινς στα 86 του κλέβει ξανά την παράσταση ως Σίγκμουντ Φρόιντ

To ενδιαφέρον των σινεφίλ φαίνεται πως τράβηξε η κοινωνική ταινία εποχής «Η Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ - Freud's Last Session» σε σκηνοθεσία Matthew Brown που είχε κάνει την πρεμιέρα της στο AFI Fest στις 27 Οκτωβρίου 2023 και βγήκε στις Ελληνικές αίθουσες την περασμένη Πέμπτη 23/5 από την Σπέντζος Φιλμ και προβάλλεται και στην Πάτρα στα Options Cinemas, στη Βέσο Μάρε, στην αίθουσα 8.

Η ταινία σκηνοθετικά δεν έχει να επιδείξει κάτι καινοτόμο, έχει ένα θεατρικό σχετικά στήσιμο και περιλαμβάνει αρκετές εμβόλιμες σκηνές του παρελθόντος ως flash back που χαρίζουν επεξήγηση σε διάφορα που παρακολουθούμε επί της οθόνης. Ωστόσο έχει και αρετές και η πιο βασική είναι ο σπουδαίος Άντονι Χόπκινς που στα 86 του χρόνια δεν το βάζει κάτω και δίνει στο κοινό, απλόχερα την ερμηνευτική του ωριμότητα και γκάμα. Με 2 Όσκαρ α’ ανδρικού ρόλου στην κατοχή του, ο Ουαλός Χόπκινς ενσαρκώνει εδώ μία πολύπλευρη προσωπικότητα, ένα δύσκολο ρόλο, έναν άνθρωπο καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι ίσως απλά γνωρίζουμε ως όνομα ταυτόσημο με την ψυχανάλυση, τον Αυστριακό νευρολόγο Sigmund Freud (1856 – 23 Σεπτεμβρίου 1939).

Θέλει κότσια να παίξεις μία τέτοια προσωπικότητα όπως τον Φρόιντ και η ιδέα του σεναρίου που βασίζεται σε βιβλίο είναι ενδιαφέρουσα, η συνάντηση του σχεδόν ετοιμοθάνατου Φρόιντ, με πρόβλημα καρκίνου στο στόμα, ο οποίος πλέον βρίσκεται στο Λονδίνο και ενώ μόλις έχει ξεσπάσει ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος με τον Χίτλερ να έχει εισβάλλει στην Πολωνία, με έναν νεότερο του, ηλικιακά συγγραφέα, τον Βρετανό C. S. Lewis (1898-1963), συγγραφέα των θρυλικών «Χρονικών της Νάρνια».

Η συνάντηση, όχι εξακριβωμένη ότι ήταν πραγματική (στους τίτλους τέλους λέγεται πάντως πως πράγματι ο Φρόιντ συνάντησε για μία μέρα πριν τον πόλεμο, έναν Βρετανό συγγραφέα) έχει ενδιαφέρον μιας και μας δίνει την ευκαιρία να σκιαγραφηθεί όχι μόνο ο επιστήμων Φρόιντ που δεν πίστευε στον Θεό και το υποστήριζε σθεναρά παρότι στο γραφείο του είχε αγαλματίδιο της Ιρλανδής Καθολικής Αγίας Δάφνης, προστάτιδας των χαμένων και των ψυχικά διαταραγμένων, αλλά συνάμα να δούμε ένα ενδιαφέρον «λεκτικό πινγκ πονγκ» ανάμεσα στον Φρόιντ και τον Βρετανό συγγραφέα – συνομιλητή του που δηλώνει θρησκευόμενος και με βαθιά πίστη στα Θεία.

Είναι συγκινητική η στιγμή που ο Φρόιντ ανακαλεί στη μνήμη του το θάνατο της μίας του κόρης, Σόφι και κατόπιν του 5χρονου εγγονού του από φυματίωση και κάπου εκεί με τον νέο τρομερό Παγκόσμιο Πόλεμο στο κατώφλι, επιχειρηματολογεί για το Θεό πώς μπορεί όλα αυτά να τα επιτρέπει να συμβαίνουν.

Όπως είπαμε, μπορεί η ταινία να μην έχει να επιδείξει κάτι καινούριο σκηνοθετικά αλλά καταφέρνει να μας βάλει μέσα σε ένα κλίμα και κυρίως να πλησιάσουμε μία όντως μεγάλη, μυστηριώδη, σπουδαία προσωπικότητα όπως του Φρόιντ, ο οποίος είχε τις ξεκάθαρες απόψεις του και για θέματα ταμπού τότε όπως η ομοφυλοφιλία τονίζοντας πως η «ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι ανήθικο» και πως ο λεσβιακός έρωτας και σχέση ξεκινά από μία άλλη βάση.

Εδώ έχουμε και μία άλλη καίρια αποκάλυψη της ταινίας για ένα σημαίνον πρόσωπο της οικογένειας του Φρόιντ, ένα άλλο του παιδί, την κόρη του Άννα που ακολούθησε με αξιώσεις τα βήματα του στην ψυχιατρική και την ψυχανάλυση, η οποία υπέφερε από σαδομαζοχιστικές τάσεις ενώ υπέστη και την καταπίεση του Φρόιντ που την είχε μετατρέψει σε νοσοκόμα του. Η Άννα Φρόιντ λοιπόν βρίσκει εν τέλει το θάρρος να δηλώσει στον πατέρα της την σχέση της με την Αμερικανίδα ψυχοαναλύτρια Jodi Balfour (στο ρόλο η Dorothy Burlingham από τη Νότια Αφρική). Την Άννα Φρόιντ που πέθανε στα 86 της χρόνια τον Οκτώβριο του 1982, ενσαρκώνει εντυπωσιακά και ευαίσθητα η Γερμανίδα ηθοποιός Liv Lisa Fries.

Και σε αυτά τα πλάνα του γερασμένου, καταπονημένου, σχεδόν ανήμπορου και έκπληκτου Φρόιντ μπροστά στην ανθρώπινη φύση και τα κελεύσματα της που και ο ίδιος αγωνιωδώς προσπάθησε να αποκωδικοποιήσει και να εξηγήσει επιστημονικά, είναι που η ταινία αγγίζει το θεατή δίνοντας του το έναυσμα ίσως να πάει να ψάξει παραπάνω όλα όσα έγραψε αυτός ο σπουδαίος επιστήμονας του νου.