20 Χρόνια Trashformers: Από τα μικρά κλαμπ της Πάτρας, στην Τεχνόπολη της Αθήνας- ΒΙΝΤΕΟ

Κάπου προς τα τέλη των ‘00s, πήγαμε με την παρέα μου στο Mad Club, που βρισκόταν τότε σε ένα στενάκι στο Γκάζι, με διάθεση να ακούσουμε κάτι διαφορετικό από όσα ακούγαμε στα περισσότερα μπαράκια της Αθήνας.

Δεν θέλαμε indie, soul, club dance ή τα λαϊκά τσιφτετέλια της εποχής, ψάχναμε κάτι νοσταλγικό, απενοχοποιημένο, που να αγκαλιάζει ολόκληρη την pop κουλτούρα των πρόσφατων περασμένων δεκαετιών και κάπως έτσι, από στόμα σε στόμα, έφτασε στ’ αυτιά μας το πάρτυ των Trashformers.

Δεν είχαμε ιδέα ότι εκείνο το βράδυ θα άλλαζε όχι μόνο τον δικό μας τρόπο διασκέδασης αλλά και ενός τεράστιου κοινού της Αθήνας. Το διαπιστώσαμε όταν μπήκαμε και είδαμε ένα ασφυκτικά γεμάτο κλαμπ να τραγουδάει με όλο του το είναι από Ρουβά μέχρι Spice Girls και από τα ηχεία να ακούγεται η φωνή κάποιου τύπου που βρισκόταν μαζί με κάποιο άλλο τυπάκι στο DJ booth και οι δυο τους αποθεώνονταν από το πλήθος σαν διάσημοι pop stars. 

Σοκαρίστηκα, δεν το πίστευα αυτό που βίωνα. Προσπαθούσα να καταλάβω πώς μου είχε διαφύγει αυτό το έπος. Αυτή όμως, τότε, ήταν μία μικρή μόνο διαδρομή που είχε ξεκινήσει το 2004 στην Πάτρα και τελικά κατέληξε φέτος να μετρά 20 χρόνια ξέφρενων πάρτυ, από τα οποία έχουν περάσει πάρα πολλοί guest καλλιτέχνες της ελληνικής δισκογραφίας (και όχι μόνο).

Πολλά μέλη της ομάδας έχουν φύγει και έχουν έρθει άλλα, τα νούμερα έχουν μεγαλώσει (ηλικίες, μαγαζιά, πλήθος, στολές, παιχνίδια, μουσικές, βίντεο, εκπλήξεις) και η φήμη των Trashformers έχει φτάσει μέχρι το Λονδίνο και ακόμη παραπέρα.

Η δημιουργία των trash parties
Πίσω στο 2004, το να ακούσεις στα μαγαζιά ελληνική (αλλά και ένα μέρος από την αγγλόφωνη) pop μουσική των ‘80s και των ‘90s, ήταν κάτι σαν ταμπού. Αν έλεγες παίξε έναν Μπίγαλη ή μία Μαντώ ή κάποιο fun παλιό κομμάτι της Eurovision, οι περισσότεροι DJs σε κοιτούσαν με απαξίωση, γιατί ένιωθαν ότι τους προσβάλεις. 

Ο Gizmo, 19χρονος πιτσιρικάς τότε που ζούσε ακόμη στην Πάτρα (τη γενέτειρά του) και ο Jimfast (ο οποίος σπούδαζε εκεί) γνωρίστηκαν μέσω μιας κοινής γνωστής στις 29 Φεβρουαρίου του 2004 (άντε να γιορτάσεις επέτειο μετά). Κουβέντα στην κουβέντα, αποφάσισαν να παίξουν ένα βράδυ μαζί στο Mods, σε μία βραδιά αφιερωμένη σε grunge και stoner ακούσματα.

 
Κάποιο απόγευμα που έβγαινε το πρόγραμμα για τα επόμενα πάρτυ στο μαγαζί, ο Gizmo (τότε με το ψευδώνυμο Invador) είχε την ιδέα να γίνει ένα αφιέρωμα σε όλα τα νοσταλγικά κομμάτια που είχαν αγαπήσει και τα οποία στιγμάτισαν την εφηβεία τους, αλλά το ευρύτερο κοινό τα θεωρούσε trash και δεν μπορούσες να τα ακούσεις πουθενά, παρά μόνο σε κάποια σπιτικά πάρτυ. Να ζήσουν δηλαδή μια βραδιά εντελώς ακομπλεξάριστη αλλά και τέρμα διασκεδαστική. Ακούγοντας την ιδέα, ο Jimfast ρώτησε τον Gizmo: «Θες να το κάνουμε μαζί»; Και στις 5 Μαΐου, όχι μόνο έγινε το Trash Party #1 αλλά δημιουργήθηκε και ο όρος trash party (λίγα χρόνια αργότερα η Αθήνα γέμισε με trash parties, τα οποία όμως στην πραγματικότητα ήταν απλώς Greek Nights). Και η ερώτηση του Jimfast ήταν τόσο κομβική, που αν δεν είχε γίνει, ίσως σήμερα να μην υπήρχαν οι Trashformers.

Τα πρώτα χρόνια στο Mods στην Πάτρα
Η πρώτη αφίσα, η οποία φυσικά φτιάχτηκε αυτοσχέδια, είχε φωτογραφίες του Καρβέλα, του Ρακιντζή, των Backstreet Boys και των Spice Girls. Tα πρώτα CD ήταν όσα είχαν από ένθετα περιοδικών και εφημερίδων και παλιές συλλογές, κάποια κατεβασμένα τραγούδια από την dial-up σύνδεση του κοντινού internet cafe “Πελοπόννησος” (αν θυμάστε, για να κατεβάσεις τρία τραγούδια μπορεί να χρειαζόσουν και τρεις ώρες) και φυσικά στο promo τότε δεν βοηθούσαν τα social media, όπως τώρα, αλλά μόνο εκείνες οι αυτοσχέδιες αφίσες, τις οποίες κολλούσαν μόνοι τους στην πόλη, αλλά και τα καλέσματα σε φίλους που με τη σειρά τους το έλεγαν και σε άλλους φίλους.

Ήρθαν όλοι οι γνωστοί από το Πανεπιστήμιο, ήρθαν και γνωστοί γνωστών και κάποιοι απλώς περίεργοι, και το πάρτυ ήταν τόσο επιτυχημένο, που επαναλήφθηκε δύο εβδομάδες μετά, με τον κόσμο να φτάνει από τον δεύτερο όροφο μέχρι τις σκάλες στο ισόγειο του Mods.

Ο καιρός περνούσε, τα πάρτυ συνεχίζονταν, αλλά ξέφευγαν από τη μουσική αποκλειστικά και στις βραδιές έμπαιναν εμβόλιμα βίντεο αποσπάσματα από σειρές και καρτούν, όπως το Baywatch, το Dragon Ball και η Sailor Moon και αργότερα από εμβληματικές ελληνικές διαφημίσεις που είχαν γίνει σλόγκαν. Όπως μου αποκαλύπτει ο Gizmo στην κουβέντα που κάναμε, υπήρχε κόσμος που έκλαιγε από συγκίνηση γιατί ήταν υλικό που δεν μπορούσες να το βρεις ακόμα διαδικτυακά, παρά μόνο αν έδειχνε κάτι η τηλεόραση και έπρεπε να συνδέουν VHS και DVD players με την κονσόλα για να ακουστούν στο μαγαζί. Σιγά-σιγά μπήκαν και επίκαιρα τραγούδια της εποχής, που δημιουργούσαν ένα αίσθημα συγκίνησης, χαράς και γενικά μιας ευφορικής κατάστασης και μπορούσαν δέσουν ωραία με το πρόγραμμα. 

Φυσικά δεν έλειπαν και οι καυγάδες μεταξύ τους, πάντα όμως δημιουργικοί και ποτέ προσωπικοί. Από έναν καυγά λοιπόν, που προέκυψε επειδή ο Gizmo δεν ήθελε να παίξει ένα κομμάτι, ξεκίνησε η επόμενη εποχή, με τον Jimfast να αναλαμβάνει και τον ρόλο του τραγουδιστή. Τι ακριβώς έγινε; Ο Gizmo έβαλε τα ακουστικά στη θέση του μικροφώνου, ζήτησε συγγνώμη δημόσια, ο κόσμος γούσταρε, άρχισαν να χρησιμοποιούν αυτό το κόλπο για να επικοινωνούν περισσότερο με όσους ξεσάλωναν από κάτω, μέχρι που ένα βράδυ οι κουβέντες έγιναν σιγονταριστό τραγούδι από τον Jimfast.

Η μετάβαση από την Πάτρα στην Αθήνα
 First we take Patra, then we take Athens
Το 2007 είχε αρχίσει να διαφαίνεται η οικονομική κρίση στη χώρα – παρ’ όλα αυτά κάθε Τετάρτη στο Mods γινόταν το αδιαχώρητο. Τότε ξεκίνησαν και τα καλοκαιρινά trash πάρτυ σε beach bar αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, και φυσικά σε πολλές πόλεις της Πελοποννήσου. Ο Gizmo ήρθε στην Αθήνα να σπουδάσει σκηνοθεσία και άρχισε να ψάχνει χώρους που θα μπορούσαν να κάνουν τα πάρτυ τους εδώ, και ο Jimfast επέστρεψε κι αυτός στην πρωτεύουσα έναν χρόνο αργότερα.

Εκείνη την περίοδο μπήκε στην ομάδα και ο Αρείων, που ήταν φίλος του Jimfast. Από τη στιγμή που έγινε μέλος, ουσιαστικά άλλαξε η ροή των πραγμάτων. Αρχικά βοήθησε στο γραφιστικό κομμάτι, σε αφίσες, logo, marketing, social media, αλλά και στο το πώς θα βγει η «μεγάλη εικόνα» προς τα έξω. Σε συνδυασμό με τον πολυδιάστατο ρόλο του, συνέβαλε στην καλλιτεχνική επιμέλεια και στο δημιουργικό σκέλος αλλά και ως performer. Ήταν αυτός που βοήθησε την ομάδα των Trashformers να κάνει το μεγάλο άλμα προς τα εμπρός.

Στα τέλη του 2008 έγιναν τα πρώτα πάρτυ στο Plastik και στο Mad στο Γκάζι και τα επόμενα χρόνια συνεχίστηκαν σε διάφορους χώρους αλλά και με πολλές θεματικές, όπως Valentine’s, Halloween (ένα από τα πρώτα Halloween που έγιναν στην Αθήνα), αποκριάτικα κ.λπ. Ερχόταν κόσμος ακόμα και από την Πάτρα που τους γνώριζε και τους αγαπούσε, πολλοί φίλοι ηθοποιοί, χορευτές και μουσικοί συμμετείχαν σε αυτά και έδιναν τις δικές τους τρελές πινελιές στη συνολική περφόρμανς και έτσι το πάρτυ άρχισε παίρνει τη μορφή κανονικού σόου, με μπάντα και performances, τουλάχιστον στο πρώτο μέρος του.

Κάπου τότε ξεκίνησε και η ιδέα των guests καλλιτεχνών (οι οποίοι για πολλά χρόνια δεν έκαναν εμφανίσεις γιατί, είπαμε, υπήρχε αυτή η γελοία άποψη ότι δεν είναι τρέντι), με πρώτο τον Κώστα Μπίγαλη. Ο κόσμος τρελάθηκε και έτσι συνεχίστηκαν οι εμφανίσεις, οι οποίες όμως μετά έγιναν secret και ακόμα και σήμερα, στα πάρτυ που γίνονται κάθε μήνα στο Fuzz Club και δημιουργείται το αδιαχώρητο, ποτέ δεν ανακοινώνονται τα ονόματα των καλεσμένων.

Κάποια στιγμή, τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα, ο Jimfast είχε την ιδέα να ενώσει τη μουσική ενός αγαπημένου ξένου τραγουδιού (το Smells like teen spirit των Nirvana) με τον ελληνικό στίχο ενός δικού μας pop hit (τη Μελισσούλα του Κώστα Μπίγαλη) και έτσι γεννήθηκαν τα “Μελισσάκια”. Ακούστε και το Killing in the name των RATM με τους στίχους από τα Συγκοινωνούντα Δοχεία του Σχοινά, για να καταλάβετε τι εννοώ.

Η στιγμή που κατάλαβαν ότι αυτό που κάνουν έχει τεράστια ανταπόκριση και δυναμική, ήταν όταν βρέθηκαν στη σκηνή του Kookoo και είδαν όλο αυτό το πλήθος από κάτω και βέβαια η πιο ανατριχιαστική στιγμή ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησαν το Μια ζωή μαζί και ξαφνικά το κοινό ανέβηκε μαζί τους στη σκηνή, δημιουργώντας μια λαοθάλασσα με χέρια ψηλά στο τέμπο της μουσικής. Αυτή η στιγμή προκαλεί ακόμα ανατριχίλες σε κάθε σόου και το συγκεκριμένο κομμάτι δίνει και το σύνθημα ότι τελειώνει το πρώτο μέρος του σόου και ξεκινάει το πάρτυ μέχρι το ξημέρωμα. 

Όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πολλοί οι άνθρωποι που συμμετείχαν και βοήθησαν στην εξέλιξη από τα trash parties στα μικρά κλαμπ, στο άκρως δημιουργικό σόου των Trashformers στις μεγάλες σκηνές. Kάποιοι εμφανίστηκαν λίγες φορές, κάποιοι έμειναν για αρκετά ακόμα χρόνια, όπως ο Ιταλός που έμεινε μία πενταετία, κάποιοι έφυγαν και ήρθαν καινούργιοι, αλλά όλοι τους, ο καθένας τους με την υπέροχη διάθεσή του για ακομπλεξάριστη διασκέδαση, έβαλε το δικό του λιθαράκι σε αυτή τη μεγάλη καλλιτεχνική παρέα, από τις χορεύτριες -τις Danceformers-, μέχρι τις ερμηνεύτριες (όπως η Γκρέις, η πρώτη τραγουδίστρια), τους μουσικούς και τους περφόρμερς. Και φυσικά δεν ξεχνάω τα επικά αποκριάτικα πάρτυ με θεματικές όπως: Ντύσου Στίχος, Ντύσου πουλί ή Έλα όπως είσαι (με ό,τι δηλαδή φορούσες όταν είδες την αφίσα του event, ακόμα και αν είναι παντόφλες και πιτζάμες).

Από τη σκηνή των Trashformers έχουν περάσει καλλιτέχνες που έχουν δημιουργήσει πανικό, που έχουν προκαλέσει συγκίνηση αλλά και γέλιο και έχουν κάνει τον κόσμο να τραγουδάει σαν να βρίσκεται σε συναυλία στο Wembley Arena (χωρίς υπερβολή). Κάποιοι από αυτούς τους καλλιτέχνες μάλιστα δεν ζουν πια, όπως ο Γιάννης Φλωρινιώτης και ο Δάκης. 

Η τραγουδίστρια της ομάδας τα τελευταία χρόνια είναι η Kida Ley που έχει πραγματικά φωνάρα και ερμηνεύει -κυρίως- μαζί με τον Jimfast και κάποιες φορές ντουέτo με τους guests, τραγούδια από τις δεκαετίες των ‘80s, ‘90s, ‘00s αλλά και κάποια πιο πρόσφατα. Μαζί με όλο το υπόλοιπο team, στήνουν καταπληκτικά σκηνικά, πηγαίνοντας κάθε χρόνο την παραγωγή ένα βήμα παραπέρα. Όποιος έχει δει την Kida Ley επάνω στην κρεμαστή κούνια να ερμηνεύει το Earth Song του Michael Jackson, έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν είναι τυχαίο που τα σόου των Trashformers έχουν ταξιδέψει μέχρι το ιστορικό venue του Λονδίνου Electric Ballroom. 

Από το πρώτο κιόλας trash party, o Gizmo, ο Jimfast και ο Αρείων, ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι αυτό που κάνουν θα έχει ένα τέλος. Αντιθέτως, ακόμα και σήμερα, 20 χρόνια μετά, όχι μόνο δεν υπάρχει τελεία στο μυαλό τους αλλά δεν σταματούν να σχεδιάζουν τα σόου τους και κάθε σεζόν είναι ένα ακόμα εντυπωσιακό ταξίδι στον κόσμο των Trashformers και ήδη προετοιμάζονται για την επόμενη χρονιά. Όπως μου είπε και ο Jimfast: «Δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε σήμερα το ίδιο πράγμα που κάναμε 20 χρόνια πριν. Από τη στιγμή που αυτή η μανία να κάνεις καλλιτεχνικά πράγματα υπάρχει ακόμα, η εξέλιξη είναι ταυτόσημη με την ιδέα των Trashformers». Αν δεν έχετε ανακαλύψει ακόμα τον κόσμο αυτόν, είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσετε από το Summer Love Festival για να γιορτάσετε μαζί τους τα 20 χρόνια τους.

Γράφει η Αντιγόνη Πάντα-Χαρβά

ΠΗΓΗ