Οι ευρωεκλογές, οι λουόμενοι και τα… σωσίβια

Κάθε εκλογική αναμέτρηση έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της. Η χθεσινή έμοιαζε με θέατρο σκιών σε θαλασσινό φόντο. Οι σκιές ήταν τα πολιτικά κόμματα.

Το φόντο ήταν οι παραλίες στις οποίες είχαν συρρεύσει οι ψηφοφόροι. Μόνο σημείο πιθανής συνάντησης, η αναζήτηση σωσιβίου. Μόνο που το σωσίβιο, το αναζητάς συνήθως την ώρα του κινδύνου για πνιγμό. Και τότε λίγη σημασία έχουν και οι σκιές και το φόντο.

Στη χθεσινή διαδικασία θα μπορούσαμε να ορίσουμε ως σημείο… πνιγμού, το άνω του 18% που συγκεντρώνουν τα ακροδεξιά κόμματα στη χώρα, ποσοστό που εν τη ενώσει του, τα κατατάσσει δεύτερο κόμμα, αλλά και το γεγονός ότι τα υπόλοιπα πολιτικά κόμματα, αναλώθηκαν στο να κάνουν κρόουλ σε μια άδεια πισίνα αναζητώντας κέρδη που δεν υπάρχουν και μηνύματα που είναι αμφίβολο αν έχουν την πρόθεση να λάβουν στα σοβαρά.

Αν αποδεχθούμε ότι στη μια άκρη της τραμπάλας βρίσκεται η αδιαφορία του ψηφοφόρου για την πολιτική ζωή ή η τάση του να εκδράμει λόγω καιρικών συνθηκών, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι στην άλλη της πλευρά βρέθηκε η αμηχανία πολλών χιλιάδων ψηφοφόρων μέσα στο παραβάν, ιδίως από το χώρο του δημοκρατικού τόξου, για το τι θα ψηφίσουν, σε ένα περιβάλλον γενικευμένης σύγχυσης με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα να αδυνατούν να παρουσιάσουν δυναμική μελλοντικής κυβερνησιμότητας και το πολιτικό περιβάλλον να ορίζεται από μια μορφή «μονοκρατορίας» ακόμη και σε συνθήκες σημαντικής φθοράς του εκφραστή της, στο πλαίσιο της χαλαρής ψήφου της ευρωκάλπης.

Είναι σαφές ότι η Νέα Δημοκρατία άρχισε να χάνει την επαφή με τους πολίτες, κατεβαίνοντας απότομα και μέσα σε ένα μόλις χρόνο από το άρμα του 40%, λαμβάνοντας πολλαπλά μηνύματα, με κύριο αυτό που προέρχεται από το μεγαλύτερο «βαρόμετρο» της κάθε κάλπης: την οικονομία και την ακρίβεια.

Αυτή η «νικηφόρος» αποκαθήλωση, είναι πολύ σοβαρή, αν λάβει κανείς υπόψιν του ότι ακολουθούν τρία χρόνια διακυβέρνησης. Άλλο να πορεύεσαι σε αυτά με 40% και άλλο με 28%. Η αμφισβήτηση άνοιξε την πόρτα και μπήκε δυναμικά στο παιχνίδι, εξ ου και το μούδιασμα στο γαλάζιο στρατόπεδο.

Αλλά εδώ υπάρχει και  μια σημαντική διάσταση που αφορά τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Η διάσταση λέγεται «κατακερματισμός» δυνάμεων, γεγονός που καταδεικνύεται από το ότι ο πρώτος εξακολουθεί να διαθέτει ως δύναμη το άθροισμα των ποσοστών του δεύτερου και του τρίτου παρά την ορατή και καλπάζουσα φθορά από το 40% στο 28%. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης, της κεντροαριστεράς δηλαδή, δεν έχουν πείσει ακόμη τους πολίτες  ότι μπορούν να αποτελέσουν σοβαρή κυβερνητική επιλογή.

Καθώς μάλιστα δεν διαφαίνεται η πιθανότητα συνένωσης μεταξύ των δύο κομμάτων, τόσο εντείνεται η συζήτηση περί αναγκαίου μετασχηματισμού τους.

Η δημοκρατία έχει ανάγκη ισχυρής αντιπολίτευσης. Η παρούσα συνθήκη εξακολουθεί να είναι ανησυχητική, ενώ πέραν των άλλων σοβαρών παρενεργειών, δημιουργεί και μια αίσθηση παραίτησης από την πιθανότητα ανατροπής που πάντα αποτελεί πρόκληση για όσους προσέρχονται στην κάλπη με την πεποίθηση ότι η παρούσα κατάσταση είναι απογοητευτική.

Κοινώς καλά είναι τα σωσίβια (οι προσφυγές σε επιχειρήματα τύπου «αντέξαμε» και «ανεβήκαμε λίγο»), αλλά η χώρα χρειάζεται κολύμπι.