Είναι η ταυτότητα, ανόητε!

Ακούσαμε την Κυριακή το βράδυ τους πολιτικούς αρχηγούς των τριών πρώτων (σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών) κομμάτων.

Ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης παραδέχτηκε ότι το κόμμα του δεν έπιασε τον στόχο που είχε θέσει, απέδωσε την ήττα στην ψήφο διαμαρτυρίας για την ακρίβεια και υποσχέθηκε… πιο γρήγορους ρυθμούς στην εφαρμογή της κυβερνητικής (ποιας άραγε;) πολιτικής.

Ο κ. Κασσελάκης, αφού διαβεβαίωσε ότι δεν έχει τύψεις για τίποτα, υποσχέθηκε – με τα γνωστά ελληνικά του – ότι θα «χτίσει κυβερνητική εναλλακτική πρόταση» και ότι θα… στήσει κοιτίδες γνώσης και προσφοράς! .

Ο κ. Ανδρουλάκης, επεσήμανε την «πρωτοφανή αποχή και την άνοδο της Ακροδεξιάς», είπε ότι «μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, νιώθει ότι το πολιτικό σύστημα του έχει γυρίσει την πλάτη» και διακήρυξε ότι ο ίδιος δεν συμβιβάζεται με μια τέτοια πολιτική εξέλιξη και ότι θα αγωνιστεί ώστε «η πολιτική να συγκινεί, να δίνει λύσεις, να γοητεύει και όχι να προκαλεί θυμηδία, απέχθεια ή νέα αδιέξοδα».

Κανένας τους ούτε προεκλογικά (στις περυσινές βουλευτικές εκλογές αλλά και στις φετινές ευρωεκλογές) ούτε μετεκλογικά δεν παρουσίασε ένα οραματικό λόγο, ικανό να εμπνεύσει και να προσανατολίσει την κοινωνία. Ποια είναι η θέση τους για τα μείζονα προβλήματα της χώρας, για την γεωπολιτική της θέση, για το δημογραφικό, για την ερήμωση της επαρχίας, για τη λαθρομετανάστευση; Ποιες ηθικές αξίες καθοδηγούν τους ηγέτες μας και πόσες φορές μίλησαν και στήριξαν έργοις τον θεσμό της οικογένειας που διέρχεται δεινή κρίση; Ξέρουν τι ακριβώς «μαθαίνουν» τα παιδιά μας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση; Διαχειριστές παρά οραματιστές, οι πολιτικοί ηγέτες μας κινούνται στον μικρόκοσμο της πλατείας Κολωνακίου και της πλατείας Συντάγματος αλλά αδυνατούν να αφουγκραστούν τα υπόγεια ρεύματα της κοινωνίας.

Ας θυμηθούμε τον Παναγιώτη Κονδύλη:

«Οι µετριότητες, υποµετριότητες και ανθυποµετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσµο, δεν έχουν το ανάστηµα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήµατα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους…»

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η προσήλωση στο τοπικό δημιουργεί ισορροπία λέει ο Ρεζίς Ντεμπραί, σύντροφος εν όπλοις του Τσε Γκεβάρα. Πόσο εμπνέει και διδάσκει τους πολιτικούς μας άρχοντες η ιστορία μας, η εθνική και θρησκευτική παράδοση του λαού  μας και πόσο αυτή η έμπνευση αποτυπώνεται στη δημόσια παρουσία τους στις εθνικές και θρησκευτικές γιορτές, στην καθημερινή ζωή και στην πολιτική πράξη; Ξεχνούν άραγε ότι η πολιτική είναι (και) η διαχείριση των συμβόλων; Δεν γνωρίζουν ότι ο πολιτικός ηγέτης είναι – οφείλει να είναι – πρότυπο για τους νέους, ότι διδάσκει με τη συμπεριφορά του και «δεσμεύει» τους πολίτες.

Η αυξημένη αποχή από τις εκλογές και η στροφή προς μικρότερους πολιτικούς σχηματισμούς δεν υποδηλώνει μόνο αδιαφορία των ψηφοφόρων. Είναι προφανές ότι πολλοί Έλληνες πολίτες – ακόμα και από εκείνους που ψήφισαν στις ευρωεκλογές – είναι οργισμένοι με το πολιτικό σύστημα, με την κακοδιαχείριση, με την γραφειοκρατία, την καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, με την βία και την συνακόλουθη ανασφάλεια, με τις πολιτικές ελίτ εντέλει που έχουν αποξενωθεί από την κοινωνία. Κυρίως, όμως, ο κόσμος – όχι μόνο άνθρωποι ώριμης ηλικίας αλλά και πολλοί νέοι – αισθάνεται προσβεβλημένος διότι οι πολιτικοί ταγοί προσπαθούν να αλλοιώσουν ή αγνοούν την ταυτότητά του.  Περιφρονούν επιδεικτικά ό,τι έχει ιερό αυτός ο λαός και αδιαφορούν,  αν δεν συγκατανεύουν κιόλας στον εθνικό και θρησκευτικό αποχρωματισμό και στην ηθική διάβρωσή του. Και φυσικά προεξάρχουν στον δικαιωματισμό και στην κουλτούρα της «πολιτικής ορθότητας». Ε, λοιπόν, όλα αυτά ο Έλληνας τα αντιλαμβάνεται ως προσβολή στο φιλότιμό του, νιώθει ότι του κλέβουν τα ιερά και τα όσια, διαισθάνεται ότι απειλούν την ταυτότητά του. Και αντιδρά. Όπως αντιδρά. Τα επιτελεία των κομμάτων, που θα προσπαθήσουν να ερμηνεύσουν την ψήφο της 9ης Ιουνίου, ας λάβουν σοβαρά υπόψη τους και αυτή την παράμετρο.