Η πρώτη φορά... που συνάντησα τον Μάνο Χατζιδάκι

Πρώτα χρόνια της 10ετίας του ’90. Ήμουν στον ρ/σ «Φάρος 8.95» της Πάτρας, κάνοντας μια εκπομπή με τον τίτλο «Τραγούδια χαμηλόφωνα και μουσικές θλιμμένες», με τους φίλους να με τρολάρουν συμπληρώνοντας «με χορηγό τα ξυραφάκια Wilkinson». Ήταν η εποχή που ακούγονταν ακόμα τέτοια τραγούδια στο ραδιόφωνο.

Η διαμάχη του Μάνου Χατζιδάκι με την «Αυριανή» συνεχίζεται. Και τότε ο συνθέτης δηλώνει ότι απαγορεύει να παίζονται τραγούδια του στο ραδιόφωνο.

Σοκ. Η εκπομπή τινάζεται στον αέρα. Αποφασίζω να του στείλω μια επιστολή, ζητώντας του την άδεια να παίζω (έστω κάποια) τραγούδια του. Την έγραψα, ανέφερα την δομή, το σκεπτικό και το περιεχόμενο  της εκπομπής, κλείνοντας με την υπόσχεση ότι, θα υπακούσω στην απόφασή του εάν δεν μου εγκρίνει το αίτημά μου, ή εάν δεν λάβω απάντηση σε κάποιο λογικό χρόνο. Οι δύο επόμενες εκπομπές, έγιναν χωρίς Χατζιδάκι.

Μερικές μέρες μετά, χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν η κ. Βίκυ Γαλάτου, συνεργάτης του συνθέτη στον «Σείριο» (τότε), η οποία, σε μια σύντομη συζήτηση, μου ανεκοίνωσε ότι, «ο κ. Χατζιδάκις είδε με συμπάθεια την επιστολή σας και σας επιτρέπει να παίζεται τραγούδια του»! Θρίαμβος!!!
Πέρασαν κάπου πέντε ή έξι μήνες  από τότε. Και μια μέρα, το τηλέφωνο ξαναχτύπησε και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν και πάλι η κ. Γαλάτου. Ο Μάνος Χατζιδάκις, θα κατέβαινε στην Πάτρα με την «Ορχήστρα των Χρωμάτων» για μια συναυλία στο Δημοτικό θέατρο. Η κ. Γαλάτου με ενημέρωσε για το γεγονός προσθέτοντας: «Θα υπάρχει μία πρόσκληση στο ταμείο στο όνομά σας και σας παρακαλώ, μετά το τέλος της συναυλίας μην φύγετε, ο κ. Χατζιδάκις θέλει να σας γνωρίσει»!!!

Μετά το τέλος της συναυλίας πήγα στο καμαρίνι του. Η εικόνα. Ο Μάνος Χατζιδάκις, κάθιδρος, καθισμένος σε μία καρέκλα να σκουπίζει τον ιδρώτα του με μία πετσέτα. Η κ. Γαλάτου με σύστησε και απεχώρησε. Εγώ... ψέλλισα ένα «καλησπέρα... συγχαρητήρια...» και πέραν τούτου, ουδέν. Tabula raza. Από την σημαντικότερη –ίσως- συνάντηση της ζωής μου, δεν θυμάμαι απολύτως τίποτε. Ούτε καν πόση ώρα έμεινα μαζί του.  Ένα γιγάντιο κενό μνήμης. Ένα λευκό σεντόνι. Όμως, ήταν η φορά που ο Μάνος Χατζιδάκις, ανέβηκε στην κορυφή της εκτίμησής μου! Δείχνοντας την «πάστα» του ανθρώπου...

Υ.Γ.: Ήταν το 2002 στο ιερόν κοίλον της Επιδαύρου, όταν στο διάλειμμα ανάμεσα στις Βάκχες του Τερζόπουλου και τον Οιδίποδα του Ταντάσι Σουζούκι, άκουσα πίσω μου μια φωνή που κάτι μου θύμιζε! Στρεφόμενος είδα την πιανίστα  Ιρίνα Καρπούχινα, (παλιά γνωστή από τις καθόδους της στην Πάτρα με τον Νίκο Κυπουργό). Μιλήσαμε λίγο και μου σύστησε τον συνοδό της. Ήταν ο Γιώργος Θεοφανόπουλος-Χατζιδάκις! Τους είπα την ιστορία και μου υποσχέθηκε ότι θα ψάξει στα κατάλοιπα του Χατζιδάκι να βρει την επιστολή μου και να μου στείλει ένα αντίγραφο, συμπληρώνοντας: «Ο Μάνος δεν πετούσε τίποτα»! Εικοσιδύο χρόνια μετά, ακόμα περιμένω!