Όταν η «δικαιοσύνη» μας ρίχνει όλους μαζί από τις σκάλες

 Η υπερ- ενημέρωση έχει τα καλά της και κανείς δεν το αμφισβητεί.

Έχει όμως και πολλά πολλά προβλήματα ο καταιγισμός της πληροφορίας με κυρίαρχο το ότι μέσα στον ορυμαγδό, χάνεται- ή κρύβεται- η ουσία της όποιας είδησης. Ιδίως όταν αυτή είναι «καυτή» με την έννοια της εμπλοκής δημοσίων προσώπων με –και τηλεοπτική- αναγνωρισιμότητα.

Κάπως έτσι και με την υπόθεση Λύτρα. Μια «βροχή» πληροφοριών πέφτει πάνω στη θερινή ξηρασία και δροσίζει την επικαιρότητα δημιουργώντας παχύρευστη λάσπη που σε κάποια σημεία εξαφανίζει τις ρωγμές.  Τις κοινωνικές εν προκειμένω.

 Οι δηλώσεις της Ζήνας Κουτσελίνη, διαγκωνίζονται με τους από τον Κούγια ορισμούς του άρρενος, την ίδια ώρα που οι φωτογραφίες του θύματος- συζύγου κάνουν το γύρο του διαδικτύου μαζί με αφιερώματα που παραπέμπουν σε ελληνικό μελό, για τον έρωτα που «έσβησε» στο ξύλο και την ιλουστρασιόν ευτυχία που μεταλλάχτηκε σε … αιφνίδια βιαιοπραγία, για να καταλήξει σε ένα συγχωρητικό «τιτίβισμα» στις κάμερες.

Τι κρύβεται πίσω από την είδηση που καταλήγει life style;

Ένας άγριος κακοποιητής (περιγράφονται εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας αποτυπωμένες στο πρόσωπο του θύματος), ο οποίος αφέθηκε ελεύθερος σχεδόν μετ΄επαίνων για την πρότερη καλή συμπεριφορά του.

Η οποία πρότερη καλή συμπεριφορά του, πιστοποιήθηκε από το ίδιο το θύμα (με όποιο ψυχικό βάρος μπορεί να φέρει αυτό στην παρούσα φάση) και από την πρώην σύζυγο που είχε προβεί σε καταγγελία περί κακοποίησής της, την οποία στη διαδρομή αποφάσισε να αποσύρει.

Σε αυτά στηρίχτηκε η απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα. Σε όσα είπε για το παρελθόν μια άγρια- σήμερα- κακοποιημένη σύζυγος και μια πρώην σύζυγος η οποία πιστοποίησε τον πρότερο καλό βίο ενός ανθρώπου που η ίδια είχε παραπέμψει στη δικαιοσύνη για κακοποίηση και ο οποίος στη διαδρομή, κακοποίησε και άλλη μια γυναίκα.

Δεν σταματούν εδώ βεβαίως τα ευτράπελα.

Σχετικά με τα περί στάσης του, «εν βρασμώ ψυχής» κακοποιητή, που «δεν ξέρει πώς το έκανε», παραθέτω το εξής απόσπασμα από την κατάθεση του θύματος έτσι όπως αυτή διέρρευσε στα ΜΜΕ: «Κάποια στιγμή ένιωθα ότι χάνω τις αισθήσεις μου. Προφανώς με είδε σε αυτή την κατάσταση και σταμάτησε. Τον παρακαλούσα να με πάει σε κάποιο νοσοκομείο και να μου δώσει το κινητό μου προκειμένου να ειδοποιήσω την αδερφή μου ή κάποιον δικό μου. Ο ίδιος δεν ανταποκρινόταν σε τίποτα από όλα αυτά παρότι του έλεγα ότι θα πεθάνω γιατί αιμορραγούσα πάρα πολύ! Ακόμα και τα ρούχα μου είχαν γεμίσει αίματα. Με οδήγησε στο σπίτι. Εγώ όταν μπήκα μέσα με όσες δυνάμεις είχα γιατί ζαλιζόμουν πολύ και ήμουν πολύ χτυπημένη του είπα ότι πάω να πλυθώ. Όταν ανέβηκα στο δωμάτιο προκειμένου να πάρω το κουμπί πανικού που είναι συνδεδεμένο με τον συναγερμό και χτυπάει κατευθείαν στην αστυνομία με πρόλαβε και το πήρε αυτός και συνέχιζε να κρατάει το κινητό μου».

Είναι απορίας άξιον αλήθεια πώς οι δικαστές προσπέρασαν την όλη μεθόδευση, η οποία συνεχίστηκε και κατά την προσέλευση στην κλινική και το περίφημο «έπεσε από τις σκάλες» ενώ προκαλείται μια σύγχυση σχετικά με το «πόση ώρα διαρκεί  ο βρασμός της ψυχής». Στην προκειμένη περίπτωση θα έλεγε κανείς ότι ο βρασμός… παραέβρασε για να είναι πειστικός, πολλώ δε μάλλον για να μπορεί να στηρίξει στοιχειωδώς μια «συγνώμη» κατά τρόπο ώστε να φαντάζει ειλικρινής.

Eπίσης είναι απορίας άξιον πώς κρίνεται ακίνδυνος για τη σύζυγό του, με εγνωσμένο πλέον το εκρηκτικό  ταμπεραμέντο του και την ένταση των στιγμών, δεδομένου και του πανελλήνιου διασυρμού, που οξύνει ακόμη περισσότερο τα πνεύματα.

Τι μένει από όλα αυτά; Ποιο είναι το «υπόγειο» μήνυμα που περνάει η δικαιοσύνη στην κοινωνία;

Το «χτυπάτε ελεύθερα». Με ένα «συγνώμη» λύνονται οι λογαριασμοί. Και με τη συνδρομή άλλων μεθόδων, λύνονται και οι συνειδήσεις.

Σε μια εποχή που οι γυναικοκτονίες αποτελούν μάστιγα, τέτοιες αποφάσεις, ιδίως όταν αφορούν και νομικούς, μας επιστρέφουν κάποια χρόνια πίσω και μας ρίχνουν όλους μαζί από τις σκάλες και μάλιστα στο όνομα του γράμματος του νόμου.

Με φόρα. 

Η παρέμβαση του Αρείου Πάγου ήταν επιβεβλημένη. Κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψει το γράμμα να καταργεί το νόμο. Γιατί πάνω και από το νόμο είναι το αίσθημα δικαίου. Και μια κοινωνία που πορεύεται χωρίς αίσθημα δικαίου είναι μια επικίνδυνη κοινωνία.