Η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανος Κασσελάκης μίλησε στα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, που συνεδριάζει σήμερα, Σάββατο στον απόηχο των σκληρών αντιπαραθέσεων που ακολούθησαν μετά τις ευρωεκλογές.
Απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη βρίσκονται οι «87» της Κεντρικής Επιτροπής που ενόψει της σημερινής συνεδρίασης έθεσαν ζήτημα δημοψηφισμάτων, ζητώντας τη διεξαγωγή τους στο πρώτο 10ήμερο του Οκτωβρίου.
«Αυτή η Κεντρική Επιτροπή μοιάζει στα μάτια μου με μία γέφυρα, που αν είμαστε ενωμένοι, θα ενώνει το κόμμα, που οφείλει τώρα να λειτουργήσει ως ηγέτιδα του προοδευτικού χώρου», είπε ξεκινώντας την ομιλία του.
Όπως τόνισε, «κανείς δεν αρνείται ότι χρειάζονται συγκλίσεις, αλλά αυτές θα γίνουν με διαφάνεια. Οποιαδήποτε συμφωνία πίσω από κλειστές πόρτες με άλλα κόμματα, για μένα θα ήταν ανήθικο». «Το να ζευγαρώσεις τον τράγο με την έλαφο, το μόνο που θα καταφέρεις, θα ήταν ο τραγέλαφος», σημείωσε.
«Αντιλαμβάνομαι από τις τοποθετήσεις πολλών από εσάς, πολλών βουλευτών μας, πολλών περιφερειακών στελεχών μας και απλών μελών ότι ναι μεν ο κ. Μητσοτάκης έπεσε στο 28% και κατέστη πλέον σαφές ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι σε αποδρομή, αλλά ταυτόχρονα πηγάζει μια επιθυμία που μοιάζει με πολιτικό σύνθημα: «Βρείτε τα, για να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται», σημείωσε. «Ωστόσο σοβαρή πολιτική δεν μπορεί δυστυχώς να είναι ο κατάλογος των επιθυμιών μας. Είναι πάντα πιο πολύπλοκο», πρόσθεσε.
«Θέλω να ξεκαθαρίσω γιατί επιμένω τόσο στην σταδιακή και «από κάτω προς τα πάνω» σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων.
Διότι πρώτον, ενώσεις δια της απλής συγκολλήσεως δεν κέρδισαν ποτέ ένα κόμμα που κυβερνά, όσο διεφθαρμένο κι αν ήταν.
Ούτε αντιμετώπισαν ποτέ αποτελεσματικά τους κινδύνους που έρχονται από την ακροδεξιά.
Ακόμη και στην Γαλλία ο αριστερός συνασπισμός αφαίρεσε από τον Μακρόν κι όχι από την Λεπέν, η οποία πήρε 33%.
Διότι δεύτερον, τέτοια εγχειρήματα έχουν ως προαπαιτούμενο την επίτευξη μέγιστης ψυχικής και πολιτικής ενότητας σε επίπεδο μελών, ψηφοφόρων, εκπροσώπων σε συλλογικούς φορείς και βουλευτών. Είναι πολύ ελπιδοφόρο ότι στην ελληνική Βουλή οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ χειροκροτούν πια συχνά τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και τούμπαλιν.
Και τρίτον, διότι πρέπει πρώτα να έχει σχηματιστεί και δοκιμαστεί μια κρίσιμη πολιτική μάζα ακηδεμόνευτη, που δεν την κρατά κανείς από πουθενά. Αυτή θα είναι έτοιμη για ένα προγραμματικό κοινωνικό συμβόλαιο, μακράς πνοής, που θα επικρατεί του νεοφιλελευθερισμού όχι μόνο στο επίπεδο των διακηρύξεων και των καλών προθέσεων, αλλά και σε μελέτες, επεξεργασία, κοστολόγηση, αξιοπιστία, εφευρετικότητα, αξιοποίηση της επιστήμης και της έρευνας κι έτσι θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών. Με όλο το ταλέντο αυτού του λαού, κι αυτού που είναι εδώ και του ξενιτεμένου, να τίθεται στην υπηρεσία της αλλαγής προς την πρόοδο.
Θα πείτε ναι, αλλά έτσι πάει πολύ μακριά η βαλίτσα; Πράγματι, αλλά αν δεν συντρέχουν αυτές οι προϋποθέσεις, τότε θα καταλήξουμε σε μια πασαρέλα προσώπων, άνευ νοήματος. Σκεφτείτε το, σας παρακαλώ.
Για παράδειγμα: φέραμε δύο προτάσεις νόμου και μία στοχευμένη δέσμη μέτρων για τους αγρότες, που ήταν καλά επεξεργασμένες και πλήρως κοστολογημένες, οι οποίες ακόμη και χωρίς χρήματα για να τις προβάλλουμε επαρκώς, παρήγαγαν αποτέλεσμα. Απαιτήσαμε και απαιτούμε από τον κ. Μητσοτάκη να τις φέρει στην Βουλή για συζήτηση κι αυτός κρύβεται! Κάπως έτσι τον κοντύναμε ήδη στο 28% κι έπεται συνέχεια…
Γιατί το χρήμα μπορεί να κερδίσει την αλήθεια μία και δύο φορές. Αλλά δεν έχει υπάρξει στην Ελλάδα ιστορικό προηγούμενο που οι ψεύτες κέρδισαν για τρίτη φορά την κοινωνία, ιδίως όταν απέναντί τους συνάντησαν μία αξιόπιστη πρόταση που κατοχυρώνει τα συμφέροντα των πολλών και περιστέλλει την αντικοινωνική δράση των κάθε λογής συμφερόντων που κινούν τις ηγεσίες- μαριονέττες.
Το ξέρετε ότι δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ δέσμιος οποιουδήποτε συμφέροντος».
Διογκώνουν τα λάθη μου, αποσιωπούν τα καλά
«Γι’ αυτό όταν μου επιτίθενται έτσι λυσσαλέα, γυρνάω και σας λέω: στην πραγματικότητα δεν επιτίθενται σε μένα. Σε εσάς και στον λαό επιτίθενται!
Διογκώνοντας τα όποια μου λάθη και φυσικά αποσιωπώντας τα όποια καλά έχω καταφέρει να προσφέρω ή προσπαθώ να προσφέρω. Αυτό συμβαίνει όταν έχεις στήσει μια τεράστια αντιλαϊκή προπαγάνδα».
«Βολές» στους πρώην «συντρόφους»: «Έχουν απωλέσει κάθε νομιμοποίηση»
Η αριστερά είναι τρόπος ζωής, όχι τρόπος για να βιοπορίζεσαι
Πάμε λοιπόν να τα πάρουμε από την αρχή:
Είναι άραγε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σήμερα ένα κανονικό κόμμα εξουσίας;
Έχοντας την ευχέρεια να μιλάω πρώτος, θα σας πω τις δικές μου εκτιμήσεις και θα ακούσω με προσοχή όλες τις τοποθετήσεις σας.
Θα σας στεναχωρήσω, αλλά δεν είμαστε ένα κανονικό κόμμα εξουσίας.
Το διέκριναν σωστά οι ψηφοφόροι το 2019, όταν μας έδωσαν 31,5%, φωνάζοντας μας συγχρόνως «ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΑ ΟΛΑ!». Και για τον ίδιο λόγο μας γκρέμισαν στο 17,8%, ενώ ήμασταν κόμμα αντιπολίτευσης και δεν είχαμε, υποτίθεται, φθορά.
Όπως όμως αποδείχθηκε, είχαμε τεράστια φθορά, επειδή ακριβώς η κομματική νομενκλατούρα έδινε καθημερινά μάχες χαρακωμάτων για τη δική της επιβίωση, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων την απαίτηση να τα ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΛΑ.
Το που είναι σήμερα όλοι αυτοί, νομίζω πως δεν χρειάζεται να σας το πω… Το έδειξε και το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών: εξακολουθούν μεν να απολαμβάνουν τον βουλευτικό τους μισθό, καθώς φεύγοντας πήραν μαζί τους και τις βουλευτικές τους έδρες, -τις δικές σας έδρες- ωστόσο πλέον έχουν απωλέσει κάθε νομιμοποίηση. Όχι μόνο ηθική, αλλά και πολιτική».
Οι 6 προκλήσεις
Έχουμε μπροστά μας 6 μεγάλες προκλήσεις, στις οποίες πρέπει να δώσουμε άμεσα πειστικές απαντήσεις, ρεαλιστικές προτάσεις και κοστολογημένες λύσεις:
Πρώτα από όλα την πλήρη μεταρρύθμιση και θεσμική θωράκιση ενός κράτους δικαίου αντάξιου προηγμένης ευρωπαϊκής χώρας και όχι χώρας έρμαιου παρεών και διαπλεκόμενων συμφερόντων.
Η δεύτερη πρόκληση αφορά στις μεγάλες τομές και μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, έτσι ώστε να κατακτήσουμε μίαν Ελλάδα ανταγωνιστική που δεν θα περιορίζεται να ζει με ότι περισσεύει από τους άλλους, αλλά που θα παράγει πλούτο και εγχώρια προστιθέμενη αξία ικανή να φέρει πίσω τα παιδιά μας και να επιτρέψει επιτέλους στην χώρα μας να γεννιούνται πολλά νέα παιδιά.
Και εδώ κάπου έρχεται η τρίτη μεγάλη πρόκληση.
Η τρίτη μεγάλη πρόκληση, συντρόφισσες και σύντροφοι, είναι η εκπόνηση ενός ολοκληρωμένου εθνικού σχεδίου αντιμετώπισης της δημογραφικής κρίσης. Η Ελλάδα δεν λιγοστεύει μόνο οικονομικά επί Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και από ανθρώπους μετά τη χρεωκοπία της.
Γιατί στους 600-700.000 νέους που έφυγαν κατά την περίοδο της κρίσης, πρέπει να προσθέτουμε και τους ανθρώπους που δεν γεννιούνται πια σε αυτή την χώρα.
Το πρόβλημα αυτό απειλεί την υπόσταση της πατρίδας και δεν λύνεται με μια λογική επιδομάτων όταν την ίδια στιγμή δεν υπάρχει μέριμνα του δημοσίου για την ανατροφή των παιδιών, για την πλήρη και δωρεάν εκπαίδευση τους, για την ψυχολογική και κοινωνιολογική στήριξη του θεσμού της οικογένειας. Και σε κάθε περίπτωση δεν λύνεται όταν δυο νέοι άνθρωποι αποφασίσουν να περπατήσουν μαζί την ζωή και οι μισθοί τους επαρκούν μόλις για την επιβίωση, χωρίς καμία προοπτική.
Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που καταπονεί σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης γαλέρας την πιο μορφωμένη και την πιο ταλαντούχα γενιά που είχε ποτέ.
Η τέταρτη πρόκληση είναι η περιβαλλοντική πρόκληση. Είμαστε η γενιά που βιώνει τις επιπτώσεις μιας κλιματικής αλλαγής, χωρίς προηγούμενο. Και ζούμε σε έναν κόσμο που επιχειρεί να επιβιώσει από αυτή την κλιματική κρίση, ανεβάζοντας αναπόφευκτα το κόστος ζωής οποιασδήποτε επιλογής και οποιουδήποτε αγαθού. Το συνταρακτικό με την Ελλάδα είναι ότι οι πόροι που θα μπορούσαν να κρατήσουν σε λογικό επίπεδο την πρόσβαση σε αγαθά και υπηρεσίες που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή καταλήγουν στις τσέπες λίγων οικογενειών που έχουν μετατρέψει ακόμη και την ενεργειακή μετάβαση σε αντικείμενο άκρατης κερδοσκοπίας.
Η πέμπτη μεγάλη πρόκληση έχει να κάνει με την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα. Γιατί για εμάς εδώ στην Ελλάδα η ακροδεξιά θα ήταν μια ασήμαντη μειοψηφία, αν, οι κουρασμένοι από τα ψέματα των πολιτικών, πολίτες πήγαιναν να ψηφίσουν, έχοντας την πεποίθηση ότι μια ειλικρινής και σοβαρή κυβέρνηση θα προσπαθήσει πράγματι να αλλάξει τις ζωές τους προς το καλύτερο.
Από το «λεφτά υπάρχουν» και την χρεωκοπία, μέχρι τα μνημόνια και το δημοψήφισμα, αλλά και μετά την έξοδο από τα μνημόνια που πέτυχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, και κυρίως μετά από τα ψέματα και τις συγκαλύψεις της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη, ο μέσος πολίτης της χώρας μας αισθάνεται μια απέραντη κόπωση και διακατέχεται από ένα τεράστιο έλλειμμα εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα.
Αν δεν κάνουμε κάτι για αυτό, τότε θα κυβερνά η αποχή που σημαίνει ότι θα κυβερνούν διεφθαρμένοι, έτοιμοι και πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να διαιωνίσουν τα προνόμιά τους. Χρειαζόμαστε βαθιές νομοθετικές και συνταγματικές τομές προκειμένου να πείσουμε τον πολίτη να πάει ξανά στην κάλπη.
Η έκτη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι η θέση μας στον κόσμο και η προστασία των εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ακούω δύο μέρες τα κανάλια να εξυμνούν τον κ. Σαμαρά για την ομιλία του στην παρουσίαση ενός βιβλίου, ο οποίος ως Υπουργός, όπως σωστά επεσήμανε ο κ. Κοτζιάς, υπέγραφε έγγραφα στα οποία το γειτονικό κράτος αναφερόταν ως ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΣΚΕΤΟ!
Ο απολογισμός του εκλογικού αποτελέσματος
Μιας και η Κεντρική μας Επιτροπή είναι η πρώτη μετά το εκλογικό αποτέλεσμα θα ήθελα να τοποθετηθώ ως προς το γιατί δεν επιτύχαμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι απλά διατηρήσαμε τη δεσπόζουσα θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Κατά την άποψή μου, κάποιοι από τους λόγους είναι και οι εξής:
Πρώτον, διότι εκλογές χωρίς χρήματα σημαίνει εκλογές με μικρότερες πιθανότητες επιτυχίας. Ειδικά απέναντι σε μια συγκριτικά ακόμα πιο ισχυρή δεξιά προπαγάνδα.
Και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντιμετωπίζει τώρα τους κραδασμούς του 17,8% που μείωσαν στο μισό τα έσοδά του από την κρατική επιχορήγηση.
Επιτρέψτε μου εδώ μια οφειλόμενη παρέκβαση για τα οικονομικά του κόμματος και των μέσων του.
Την τετραετία 2015-2018 με διπλές εθνικές εκλογές και δημοψήφισμα, και συνέδριο, είχαμε κρατική χρηματοδότηση 22,7 εκ. από τα οποία τα 7,4 δόθηκαν για την εξόφληση Δανείου. Δηλαδή την τετραετία 15-18 η καθαρή χρηματοδότηση που είχαμε διαθέσιμη ήταν 15,3 εκ.
Την τετραετία 2019-2022 με διπλές εκλογές εθνικές και ευρωεκλογές, και συνέδριο με εκλογή προέδρου και ΚΕ: Είχαμε κρατική χρηματοδότηση 35 εκ από τα οποία τα 4,1 δόθηκαν για την ολική εξόφληση του δανείου. Δηλαδή την τετραετία 19-22 η καθαρή χρηματοδότηση που είχαμε διαθέσιμη ήταν 30,9 εκ, διπλάσια δηλαδή από την προηγούμενη τετραετία.
Το 2023 με διπλές εθνικές εκλογές και Αυτοδιοικητικές, και με εσωκομματικές εκλογές, η κρατική χρηματοδότηση που λάβαμε ανήλθε στα 11,5 εκ.
Για το 2024, η τακτική χρηματοδότηση θα ανέλθει στα 4,5 εκ.
Και για να έχετε μέτρο σύγκρισης, επειδή όπως έχετε σίγουρα παρακολουθήσει, προσπαθούμε να στηρίξουμε την Αυγή και το Κόκκινο.
Για το 2015, η δαπάνη του ΣΥΡΙΖΑ για τα δύο μέσα ήταν 969,000 ευρώ.
Το 2019, σκαρφάλωσε στα 3,1 εκ.
Το 2021, στα 3,6 εκ.
Και φέτος, προβλέπεται να ανέλθει στα 4,1 εκ.
Όπως καταλαβαίνετε, έχει έρθει η ώρα τα όργανα του κόμματος να πάρουν μεγάλες αποφάσεις για τα ιστορικά αυτά μέσα του κόμματος. Και γι’ αυτό θα συγκαλέσω εκ νέου ξεχωριστή Πολιτική Γραμματεία την ερχόμενη εβδομάδα. Να παρθούν οι αποφάσεις που πρέπει επιτέλους να παρθούν.
«Δεν έκανα βήμα πίσω, αλλά έκανα και λάθη»
Επιστρέφοντας στις Ευρωεκλογές.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι παρότι δεν κοιμήθηκα για δύο μήνες και γύρισα κάθε σπιθαμή της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, στηρίζοντας με τους υποψήφιους ευρωβουλευτές μας, τους βουλευτές μας και τα στελέχη μας την συλλογική μας επιθυμία για πιο ξεκάθαρη απόσταση από το τρίτο κόμμα, την ίδια στιγμή είχα απέναντί μου όλο το σύστημα προπαγάνδας Μητσοτάκη που κάθε μέρα, επινοούσε έναν νέο τρόπο να δολοφονήσει την αξιοπιστία μου, την προσωπικότητά μου και την αξία του λόγου μου.
Και επειδή πιστεύω στο σκοπό μας και στα μέλη μας, δεν έκανα ούτε βήμα πίσω.
Έκανα όμως και λάθη.
Ερχόμενος από μια άλλη χώρα, όπου η μόνη σου πιθανότητα να νικήσεις είναι να λες την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, γιατί αν πεις ένα ψέμα, την επόμενη μέρα θα πρέπει να έχεις παραιτηθεί, έλεγα και παρουσίαζα τα πράγματα με τον τρόπο που ήξερα: με την αλήθεια μου.
Και θεώρησα ότι αυτό θα έφθανε.
Θα έπρεπε να είχα διαβάσει καλύτερα τον Μπρέχτ που έλεγε: «όποιος θέλει να πολεμήσει σήμερα την ψευτιά́ και την αμάθεια και να πει την αλήθεια έχει να ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες.
Πρέπει να έχει το θάρρος να γράφει την αλήθεια, παρόλο που παντού́ την καταπνίγουν, την εξυπνάδα να την αναγνωρίσει, παρόλο που τη σκεπάζουν παντού́, την τέχνη να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο, την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θα αποχτήσει δύναμη, την πονηριά́ να τη διαδώσει ανάμεσά τους.»
Κι αποδείχτηκε ότι αυτό, δηλαδή να μην αφήνω τίποτα αναπάντητο και να μην κρύβω ούτε καν την ιδιωτικότητά μου, δεν εκλήφθηκε ως απόλυτη διαφάνεια από πλευράς μου, αλλά ως προσπάθεια υπερπροβολής.
Το ελληνικό κοινό ταυτόχρονα για πρώτη φορά διερευνούσε το ποιος είμαι. Γιατί η αλήθεια είναι ότι είμαι ένας τριανταεξάχρονος νέος άνθρωπος, ο οποίος έχει δημοσιοποιήσει όλες του τις επιλογές και ο οποίος δεν μπορούσε να έχει σκοπιμότητες και να αφήνει αναπάντητα τα ψέματα.
Ήταν άραγε λάθος μου ότι δημοσίευσα το ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ για να μην αφήσω να σέρνεται το ψέμα αναπάντητο;
Εκλογικά ίσως ήταν.
Ηθικά όμως δεν ήταν.
Κι ίσως μακροπρόθεσμα να αναδειχθεί και ως υπόδειγμα μίμησης για άλλους.
Δείτε πως τα έφερε η ζωή.
Να έχω πει από την αρχή αλήθεια για την περιουσιακή μου κατάσταση, κι αυτοί που κυβερνούν 5 ολόκληρα χρόνια, έχοντας δηλώσει τα περιουσιακά τους στοιχεία μόνο μέχρι το 2021, να ασχολούνται νυχθημερόν με αυτό το ζήτημα για να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες από τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Και ταυτόχρονα να φέρνουν τροπολογία με την οποία παρέτειναν για τους εαυτούς τους την ημερομηνία υποβολής πόθεν έσχες μέχρι τον Δεκέμβριο του 2024. Ποιος ξέρει άραγε τι θέλουν να κρύψουν;
Και βέβαια αφού ολοκλήρωσαν το προπαγανδιστικό τους έργο και αφού διαπίστωσαν (έχοντας προφανώς πρόσβαση στο σύστημα) ότι στις 30 Ιουνίου κι εγώ και ο Τyler καταθέσαμε κανονικά τις δηλώσεις ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ μας, ήσυχα κι αθόρυβα σταμάτησαν απλώς να ασχολούνται με το θέμα. Δεν πρόκειται όμως να τους περάσει: Καλώ από αυτό το βήμα τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς του να δημοσιοποιήσουμε τις δηλώσεις μας. Είπαν ότι τις κατέθεσαν κι αυτοί. Ας τις δημοσιοποιήσουμε λοιπόν όλοι μαζί. Αύριο! Όχι το 2025 μετά τον έλεγχο από την Επιτροπή Πόθεν Έσχες.
Φτάνει πια η κοροϊδία και η συγκάλυψη.
«Υποκριτής δεν είμαι»
Μπορεί να έχω κάνει λάθη, αλλά υποκριτής δεν είμαι.
Και το ίδιο απαιτώ κι από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους μου.
Στην δική μου «βάρδια» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που δεν την έκλεψα με πραξικόπημα, αλλά μου την έδωσε ο λαός στην κάλπη, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η εποχή της υποκρισίας έλαβε τέλος.
Δεν έχω κανέναν μυστικό κύκλο.
Δεν έχω περιφρονήσει κανένα όργανο.
Δεν θέλω δίπλα μου κόλακες.
Και δεν έχω δώσει σε κανέναν και καμία το δικαίωμα να μιλά εξ ονόματός μου.
«Ζητώ συντροφικότητα – Η Αριστερά είναι τρόπος ζωής και όχι τρόπος για να βιοπορίζεσαι»
Ακούω τους πάντες, καρτερικά, όσο σκληροί και να είναι μαζί μου. Και δεν αναγνωρίζω σε κανέναν το δικαίωμα να κάνει bullying σε οποιονδήποτε στο όνομά μου.
Αλλά ζητώ από όλους συντροφικότητα και συλλογικότητα, όπως επιβάλει το κοινό μας συμφέρον.
Ζητώ επίσης να κοιτάζουμε προς την ίδια κατεύθυνση. Σε αυτό είμαι κάθετος: δεν θα επιτρέψω σε κανέναν – όποιος κι αν είναι – να βλάψει το κόμμα μας. Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν οποιαδήποτε προσπάθεια ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί τα ζητώ όλα αυτά;
Γιατί θέλω να μας δω να πανηγυρίσουμε μαζί μια ακόμη μεγάλη νίκη που την χρωστάμε στον λαό και στην ιστορία μας.
Και κλείνω όπως άρχισα.
Να το καταλάβουμε όλες και όλοι.
Η Αριστερά είναι τρόπος ζωής και όχι τρόπος για να ζεις, να βιοπορίζεσαι δηλαδή. Και όσο εγώ είμαι πρόεδρος αυτό θα τηρηθεί απαρέγκλιτα.
πηγή newsit.gr
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
