Ένα απόγευμα στην Πενσυλβάνια

Μερικές φορές η ιστορία γράφεται με τρόπο ανορθόδοξο. Ένας πυροβολισμός μπορεί να καταφέρει όσα δεν καταφέρνουν όλα τα επικοινωνιακά επιτελεία εν πλήρη αναπτύξει των σύγχρονων τεχνικών και μεθόδων κατασκευής ηγετών:  να μετατρέψει π.χ. σε  θύμα πολιτικής δίωξης, έναν τσαρλατάνο.

Το τυχαίο στην πολιτική είναι ρουλέτα. Μπορεί μια σφαίρα να σε στείλει στον τάφο. Μπορεί όμως και να σε στείλει στο Λευκό Οίκο. Δεν θα είναι ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο οπλισμένο χέρι ψυχικά διαταραγμένου που στρώνει χαλί στο μύθο. Έναν μύθο μάλιστα που σε τίποτε δεν έχει να κάνει με την πραγματική πρόθεση του δράστη.

Σε τούτη τη στιγμή την τυχαία βρισκόμαστε ξανά. Στιγμή που είθισται να θρέφεται από την ένταση των αντιπαραθέσεων και το διχασμό και καταλήγει να… ταΐζει το αντίπαλο στρατόπεδο.

Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε παρακολουθώντας τα τεκταινόμενα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στο σημείο που ένας τσαρλατάνος, ο οποίος υποδύεται τον διωκόμενο από το… σύστημα πυροδοτώντας οξείες αντιπαραθέσεις, μετατρέπεται σε λαοπρόβλητο ηγέτη με μια σφαίρα που περνάει ξώφαλτσα από το αυτί του. Ο ηγέτης, σηκώνει γροθιά, την ξανασηκώνει. Καλεί αιμόφυρτος σε αγώνα το ύφος, το είδος και την αναγκαιότητα του οποίου κανείς δεν αντιλαμβάνεται. Στη συνέχεια σκύβει για να προχωρήσει ανάμεσα στους άνδρες της φρουράς του. Το ξανασκέφεται και σηκώνει ξανά κεφάλι. Η τύχη είχε δώσει ραντεβού μαζί του στην Πενσυλβάνια. Τραγικό, αλλά αληθινό. Ο πολιτικός νικά τον άνθρωπο. Κανένα σοκ. Μια αμηχανία ολίγων δευτερολέπτων για το κακό που θα μπορούσε να τον βρει κι αμέσως ο εγκέφαλος επιστρέφει στον στόχο. Ξέρει ότι η εικόνα του αυτή, θα είναι η εικόνα των εκλογών. Ξέρει ότι η εικόνα του αυτή, θα μείνει στην ιστορία. Ξέρει ότι από τσαρλατάνος εκείνη την ώρα γίνεται ήρωας. Ήρωας δίχως πράξη ηρωική, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε αν ψάχνουμε για ηρωικές πράξεις στην πολιτική, πολλώ δε μάλλον σε αυτή της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας, θα χάσουμε την ώρα μας. Αν αναζητήσουμε μάλιστα την περιγραφή του «ήρωα» στις τάξεις του εκλογικού σώματος, θα βρεθούμε ενώπιον μιας πρωτοφανούς τρικυμίας.

Υπ΄αυτή την έννοια, μια πιστολιά λύνει τα προβλήματα όλα. Το εκλογικό σώμα βρίσκει τον ήρωά του, ο εντυπωσιασμός συναντά τις εντυπώσεις και τις κατατροπώνει, ο Τραμπ αναδεικνύεται σε θύμα πολιτικής δίωξης, όχι στο πλαίσιο επιρροής του πολιτικού  αφηγήματος των μελών του επιτελείου του, αλλά επειδή ένας διαταραγμένος τύπος τον έβαλε στο μάτι, τα μηνύματα συμπαράστασης από όλο τον πλανήτη συνηγορούν στη δημιουργία της αίσθησης ειδικού βάρους για τον …διωκόμενο και παρολίγον «αλησμόνητο», οι θεωρίες συνωμοσίας διατηρούν ζεστό το υπογάστριο της «λογικής» με την οποία πορεύεται ο Τραμπ και το απέναντι στρατόπεδο αναζητά μια λύση έχοντας να πολεμήσει μια εικόνα φτιαγμένη για αφίσα, έχοντας στα δικά του χέρια μια αλγεινή τηλεοπτική εγγραφή Μπάιντεν κατά τη διάρκεια του debate. Και το χειρότερο; Έχει να αντιμετωπίσει ένα στρατόπεδο πανέτοιμο να εμφανίσει κάθε κουβέντα του Μπάιντεν ως παρότρυνση για βία εναντίον του στο στυλ «τέτοια λέγατε κι ανέβηκε ο άλλος στη στέγη». Τι κι αν ο άλλος στη στέγη ανέβηκε για όσα έλεγαν οι άλλοι….

Βεβαίως η Αμερική από μια σφαίρα που λάθεψε, διασώθηκε από έναν εμφύλιο με απροσδιόριστες συνέπειες μιας και κανείς δεν μπορεί να εικάσει τι θα συνέβαινε αν ο αμφιλεγόμενος Τραμπ, ο οποίος δίνει και μάχες υπέρ της οπλοκατοχής,  έπεφτε νεκρός στην αρένα των ένθερμων υποστηρικτών του από χέρι αντιφρονούντα, έστω και διαταραγμένου.

Όπως και κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τι δρόμο ανοίγουν τέτοια μοντέλα πολιτικής αντιπαράθεσης τα οποία είθισται να περνάνε εύκολα τον Ατλαντικό και να εισάγονται στον κόσμο.

Η ζωή έχει σίγουρα φαντασία. Και η ιστορία γράφεται συχνά από τις στιγμές. Ιδίως στο σύγχρονο κόσμο που παραπαίει.