O Νίκος Μηλιώνης, οι «πρόθυμοι», οι «επαναστάτες», η χίμαιρα, η επαρχιώτικη τρενοφοβία και ένα «όχι» που όλοι ξέραμε ότι θα’ ρθει

 «Αν πράγματι θέλουμε το τρένο στην Πάτρα, τώρα είναι η ώρα να απαλλαγούμε από φαντασιώσεις, να μάθουμε από το πώς αντιμετωπίζουν ανάλογα προβλήματα αλλού, όπου η σιδηροδρομική κουλτούρα είναι πραγματικά ανεπτυγμένη, να προσαρμοστούμε στα πραγματικά δεδομένα των καιρών μας. Και να πάψουμε να θεωρούμε την Πάτρα κέντρο του κόσμου».

Αυτά έλεγε ο συγκοινωνιολόγος Νίκος Μηλιώνης από το 2016. Και εξακολουθούσε να το λέει σε όλους τους τόνους μέχρι και το 2019. Ήταν μάλιστα η παρέμβασή του για το τρένο, η τελευταία του δημόσια παρέμβαση μέσα από ένα  εκτενέστατο άρθρο στον Τύπο. Στο οποίο άρθρο, εξηγούσε ακριβώς για ποιο λόγο η  απόρριψη από την Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδότησης του φαραωνικού σχεδίου της καταβύθισης του σιδηροδρόμου στην Πάτρα, ήταν, είναι και θα είναι, προδιαγεγραμμένη υπόθεση. Με λίγα λόγια, γιατί το τρένο έτσι, με αυτό το σχεδιασμό, δεν πρόκειται να έρθει ποτέ στην Πάτρα.

Ο Νίκος Μηλιώνης, έλεγε το προφανές: ότι  ένα τέτοιο έργο δεν είναι χρηματοδοτήσιμο. Ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση η Ε.Ε. η οποία λειτουργεί με τη λογική του κόστους- οφέλους και της ανταγωνισιτκότητας, να ανάψει πράσινο φως σε τέτοιες προτάσεις.

Και δεν ήταν ο μόνος που το έλεγε. Ήταν και ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής Βασίλης Παππάς, και ο συγκοινωνιολόγος Δημήτρης Σαρδελιάνος… Άπαντες, είχαν βρεθεί τότε .. υπόλογοι για πρόθεση διευκόλυνσης σκοτεινών συμφερόντων υπέρ της υπέργειας διέλευσης του τρένου. Τα … σκοτεινά συμφέροντα που τάχα θα εξυπηρετούσε ο Μηλιώνης, ίσως ένας από τους καθαρότερους ανθρώπους και εντιμότερους επιστήμονες που κυκλοφορούσαν στην περιοχή και όχι μόνο, ήταν η πρόταση της πρωτοβουλίας CODE Patras  για ολοκληρωμένο σχεδιασμό επιφανειακού διαδρόμου η οποία προέβλεπε τη σταδιακή αναβάθμιση της σιδηροδρομικής σύνδεσης της Πάτρας, με προσεκτικά και άμεσης αποτελεσματικότητας βήματα, με λογική οικονομίας, ασφάλειας  και ορθολογισμού.

Τα… σκοτεινά συμφέροντα ήταν η  πρόταση  ενός εκ των κορυφαίων Πολυτεχνείων του  κόσμου, αυτού της Ζυρίχης. Η πρόταση μιας χώρας που είναι ο παράδεισος των τρένων.

«Δεν αισθάνομαι καθόλου περήφανος– ως πολίτης της Πάτρας, όχι ως μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του CODE Patras - όταν διαβάζω σε επίσημη ανακοίνωση του Δήμου περί «πρόθυμης επιστημονικής ομάδας» που προωθεί απόψεις εις βάρος της πόλης» σημείωνε τότε ο Νίκος Μηλιώνης.  «Για τον Δήμο, οι πρόθυμοι, είναι το ΕΤΗ, ένα από τα 2-3 κορυφαία Πολυτεχνεία της Ευρώπης (που κάλυψε ΟΛΟΚΛΗΡΟ το κόστος), μια Συντονιστική Επιτροπή που περιελάμβανε κορυφαίους σιδηροδρομικούς μηχανικούς και εμπειρότατους πολεοδόμους, από πολεοδομικά περιβάλλοντα που αποθεώνουν το τραίνο – για να μην αναφερθώ στους Έλληνες μέλη της. Όλοι αυτοί αμφισβητούνται ως προς τις προθέσεις τους, αφού δεν μπορούν, με σοβαρά επιχειρήματα, να αμφισβητηθούν ως προς το αποτέλεσμα, από μια Δημοτική Αρχή που δεν έχει καμία εμπειρία από διαχείριση τέτοιων θεμάτων και δεν διαθέτει τεχνικές υπηρεσίες με σχετική τεχνογνωσία. Η στάση αυτή φανερώνει ιδεοληψία, φοβικά σύνδρομα, άγνοια των τεχνικών δεδομένων και των οικονομικών παραμέτρων, απαίτηση αναγνώρισης μοναδικότητας της πόλης μας, στοιχεία που οδηγούν σε περιχαράκωση και προϊδεάζουν ότι η συμμετοχή της στη διαβούλευση, δυστυχώς για την Πάτρα, θα είναι ανευέλικτη και άκαρπη – με ό,τι αρνητικό μπορεί να σημαίνει αυτό για την εξέλιξη του έργου».

Τα χρόνια πέρασαν, ο Νίκος Μηλιώνης έφυγε από τη ζωή χωρίς -ως αποδείχθηκε- να έχει βελτιώσει τους οικονομικούς όρους διαβίωσής του ως... πρόθυμος, σε κανένα επίπεδο, η Ελβετία εξακολουθεί να είναι ο παράδεισος των τρένων, οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εξακολουθούν να διαθέτουν υπερσύγχρονα  τρένα που διέρχονται μέσα από αυτές, η δημοτική αρχή εξακολουθεί να είναι η ίδια με τη μόνη διαφορά ότι απαιτεί το ήδη φαραωνικό έργο να γίνει ακόμη πιο φαρααωνικό («υπογειοποιείστε και το τμήμα Ρίο- Κανελλοπούλου και αν όχι πάμε για πορεία»), ο Προαστιακός έχει μετατραπεί σε ανέκδοτο και τελικά η Ε.Ε. μας δίνει άλλο ένα «όχι» ως απάντηση στο έργο μαμούθ το οποίο η κυβέρνηση (πρόθυμη και αυτή να ικανοποιήσει το λαϊκό αίσθημα με την προφανή πρόθεση της ψηφοθηρίας), πρότεινε στην Ε.Ε. σαφώς γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτό. 

Την ίδια ώρα η Δημοτική Αρχή κομπάζει για τα κατορθώματά της με πρώτο το ότι απέσπασε τη δέσμευση της Κυβέρνησης, του αρμόδιου Υπουργείου και του ίδιου του Πρωθυπουργού για την υπογειοποίηση 5,2 χιλιομέτρων της νέας σιδηροδρομικής γραμμής, εντός του αστικού ιστού της Πάτρας και συνεχίζει να διεκδικεί την υπογειοποίηση και του τμήματος από το Ρίο έως την οδό Κανελλοπούλου, οι Πατρινοί χαίρονται που έχουν μια αγωνιστική δημοτική αρχή η οποία καταγγέλλει τους λογικούς ως πρόθυμους, η αντιπολίτευση και οι φορείς ακολουθούν στο ίδιο τέμπο μην και καταγγελθούν ως πρόθυμοι και  αυτοί, (οι εκλογές έδειξαν ότι η αγωνιστική αερολογία πουλάει) και η Πάτρα παραμένει χωρίς τρένο εν έτει 2024, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό για το μέλλον της.

Αρκεί που εξακολουθεί να υπάρχει η  χίμαιρα, η επαρχιώτικη τρενοφοβία και η παραμυθία της υποσχεσιολογίας που κολακεύει ακροατήρια και τροφοδοτεί φαντασιώσεις με στόχους αβάσιμους και φοβίες οι οποίες στηρίζονται σε τεχνικά και επιστημονικά ανυπεράσπιστα επιχειρήματα.

Άρκεί που θα ακουστεί άλλο ένα «θα». Η Πάτρα έχει καιρό να μπει στο νέο αιώνα. Τώρα κάνουμε πολιτική.