Αρχαιολάγνοι και χριστιανοί, κατά της Ολυμπιάδας των ...σατύρων

Δεν θέλει πολύ για να βγει η φοβία για το διαφορετικό από το λαγούμι της και να αρχίσει, σκιαζόμενη, να σκιάζει.

Αρκεί μια παρέκκλιση από το «κουτί» που έχουμε στο κεφάλι μας για τα πράγματα για να γίνει της επαναστάσεως, πάντα από το περιβάλλον των πληκτρολογίων, όπου ο κάθε πικραμένος μπορεί να πικραίνεται και να πικραίνει, στο όνομα, μιας πίστης, μιας αισθητικής, μιας φαντασίωσης.

Μια «βόλτα» στο περιβάλλον των social media αρκεί για να υφάνει κανείς το πατσγουορκ μιας κοινωνίας που παραμονεύει να εντοπίσει λόγο για να ξιφουλκήσει, είτε επί πραγματικών δεδομένων είτε επί κατασκευασμένων, είτε επί φαντασιακών. Μηδενική ανοχή στην απέναντι ιδέα, μηδενική ανοχή στο διάλογο, αφορισμοί και ιεροί πόλεμοι εναντίον της διαφορετικότητας από  το «ιερό» ακροατήριο της κανονικότητας στο οποίο στοιβάζονται αυτοκαταχωρημένα σε αυτό μέλη-πολέμιοι της παγκόσμιας, σκοτεινής προσπάθειας επιβολής μιας woke ατζέντας.

Μιας ατζέντας επαγρύπνησης εναντίον φυλετικών προκαταλήψεων και διακρίσεων, πίσω από την οποία βλέπουν ένα επίσης σκοτεινό  σύστημα που τη χρησιμοποιεί  με σκοπό να προωθήσει νεοφιλελεύθερες πολιτικές, καμουφλαρισμένες με πολιτικές δικαιωματιστών και προώθησης διάφορων κοινωνικών ομάδων.

Αυτή η νέα φοβία, είναι ο μοχλός ακραίων πολιτικών φωνών και μορφωμάτων για να κινήσουν τη μηχανή της οπισθοδρόμησης σε ένα ασφαλές πεδίο στασιμότητας που προωθεί τα συμφέροντά τους. Ένας φοβισμένος πολίτης, είναι πάντα ένας εύκολα χειριζόμενος πολίτης.

Ένας φοβισμένος και φιλύποπτος πολίτης  ο οποίος αισθάνεται και μαχητής υπέρ της αναχαίτισης της νέας τάξης πραγμάτων, είναι ακόμη πιο χρήσιμος, διότι δεν ασφυκτιά.

Πολλώ δε μάλλον όταν σε αυτό παρεμβληθεί καθ΄οιονδήποτε τρόπο η απειλή της πίστης.

Δεν είναι δυσανάγνωστος ο μηχανισμός. Όταν πχ αρνούμαστε να ακολουθήσουμε την εποχή, ή ακόμη καλύτερα, όταν η εποχή μας ξεπερνάει και εμάς και τις φοβίες μας, ανακαλύπτουμε ένα φάντασμα το οποίο ιδεολογικοποιεί την οπισθοδρόμηση και τη μετατρέπει σε μάχη υπέρ του ανθρώπινου είδους.  

Μια μάχη, η οποία ωστόσο έχει στο επίκεντρο του στόχου της τον «άλλο» άνθρωπο.

Τέτοιες μάχες έχουμε ζήσει πολλές. Τις ξεπέρασε η ίδια η ιστορία και πλέον είναι τοποθετημένες στο σωστό της ράφι.

Κάπως έτσι λειτούργησε η κατάσταση και με την Ολυμπιάδα του Παρισιού.

Θα έπρεπε να είναι πολύ αφελής η Καθολική εκκλησία για να μην κάνει χρήση της πεποίθησης ότι η σκηνή με το Διόνυσο ήταν προσβλητική αναπαράσταση του Μυστικού Δείπνου. Πεποίθησης ο οποία προέκυψε από μια αστραπιαία διασπορά της εκτίμησης στα social media με σημείο εκκίνησης τις αναρτήσεις ακραίων πολιτικών και κοινωνικών φωνών.

Θα πρέπει ωστόσο να είναι και κανείς πολύ αφελής για να πιστέψει ότι η όλη «κρίση» που ακολούθησε και η οποία ενέσκηψε και στην περιοχή μας για να κορυφωθεί με τις τοποθετήσεις Μητροπολιτών, δεν είχε να κάνει με το γεγονός ότι στον υποτιθέμενο Μυστικό Δείπνο μετείχαν μέλη της σεξουαλικώς κολάσιμης κοινωνίας.

Αν υποθέσουμε ότι στο πλάνο το Διονύσου, του θεού που συνοδεύεται από Μαινάδες, Σάτυρους και Σειληνούς, υπήρχαν κοστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι κύριοι της πραγματικής άρχουσας τάξης η οποία όζει κάτω από το κοστούμι, δεν θα είχε ανοίξει ρουθούνι.

Όπως και δεν θα είχε ανοίξει ρουθούνι αν στη συγκεκριμένη σκηνή μετείχαν τσεμπεροφορεμένες γυναίκες με τα μάτια χαμηλά στους αστραγάλους.

Η προσβολή του θείου, έρχεται από την πεποίθηση του ποιος μπορεί να μετέχει στην κοινωνία του θεού. Και εδώ το θέμα είναι ξεκάθαρο. Στην κοινωνία του θεού δεν μπορούν να μετέχουν οι  ΛΟΑΤΚΙ+ διότι την προσβάλλουν. Από τη μια οι καθαροί και από την άλλη οι βρώμικοι. Με κριτήριο τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, ο οποίος ξεκάθαρα καθορίστηκε ως προς το αποδεκτό από τις θρησκείες, αλλά και την ενδυματολογική τους προσαρμογή σε μια τελετή- παγκόσμιο σόου.

Είδαμε και διαβάσαμε πολλά σε τούτη την «μάχη χαρακωμάτων».

Μερικά ήταν και ευτράπελα.

Όπως το ξεσάλωμα  υπερμάχων της -αρχαιοπρεπούς κατεύθυνσης- τελετής έναρξης της Αθήνας, από  φανατικούς ορθοδόξους κραδαίνοντες ξίφη υπέρ της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογένειας. Πλήρης σύγχυση, πλήρης άγνοια των αντικρουόμενων κόσμων, της Αρχαίας Ελλάδας και του Χριστιανισμού, από τη σεξουαλική ελευθεριότητα και το πνεύμα μέχρι τη χρήση των συμβόλων. Από τα γυμνά αγάλματα και τις αναπαραστάσεις σεξουαλικών πράξεων, ακόμη και οργίων της μιας πλευράς, μέχρι την αναφυλαξία της άλλης στην αποδοχή του γυμνού στην τέχνη.

Όπως η υπεράσπιση ακόμη και του πίνακα «Το συμπόσιο των Θεών» του Ηan Harmensz van Biljert, (από τον οποίο και οι διοργανωτές της Ολυμπιάδας είπαν ότι εμπνεύστηκαν το δρώμενο με τον Διόνυσο) από ορθόδοξους μαχητές της ορθότητας, οι οποίοι αρνήθηκαν να δουν και τα βιογραφικά των άτακτων θεών του Ολύμπου και τις γυμνόστηθες αναπαραστάσεις, και τον τραγοπόδαρο Σειληνό δίπλα στον ημίγυμνο Διόνυσο.

Αρχαιολάγνοι και χριστιανοί, κατά της Ολυμπιάδας των σατύρων. Το λες και παραλογισμό. Αλλά αυτή είναι δική μας πραγματικότητα.

"Στο Παρίσι δεν ξέρουν. Άλωστε τι έκαναν και αυτοί; Έναν ... Διαφωτισμό".

(σ.σ. ακόμη και μανιώδεις Καρναβαλιστές είδαμε να σχολιάζουν υποτιμητικά ως ...καρναβάλι την τελετή. Άν μη τι αλλο, η Πάτρα έχει χιούμορ).

(σ.σ. Αλίμονο αν η πίστη του κάθε ανθρώπου είναι τόσο ευάλωτη μέσα του που να τον οδηγεί στο να σηκώνει "σπαθιά" υπέρ του θεού με κάθε αφορμή. Ο θεός δεν είναι σπαθί εναντίον κανενός ανθρώπου).