Αυτή τη φορά ο ΣΥΡΙΖΑ αντί για μεσσία θα πρέπει να αναζητήσει πολιτική

Ο ΣΥΡΙΖΑ μας έχει δώσει πολλές εκδοχές πολιτικής πρωτοτυπίας. Χθες κατάκτησε άλλη μια. Είναι το μοναδικό κόμμα στα πολιτικά χρονικά της χώρας που καθαιρεί πολιτικό αρχηγό με απόφαση πολιτικού του Οργάνου.

Και μάλιστα έναν αρχηγό, ο οποίος έναν χρόνο πριν είχε εκλεγεί πανηγυρικά στο πλαίσιο μιας κούρσας ταχύτητας που σαφέστατα προβλημάτιζε όλους τους ψύχραιμους παρατηρητές, αλλά όχι και την πλειοψηφία των παθιασμένων για επαναφορά στα πρότερα νούμερα, στελεχών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είχαν ζήσει την κατακρήμνιση των ποσοστών που οδήγησανι τον Αλέξη Τσίπρα σε παραίτηση  και αναζητούσαν αντί για ιδέες, νέο πρόσωπο που θα «τραβήξει».

Εκεί έγινε η μεγάλη παρανόηση.

Αντί να αναζητηθεί ευκρινής πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα, αναζητήθηκε ο γρήγορος δρόμος για μια ρεβάνς. Αντί να επιχειρηθεί ουσιαστική ενδοσκόπηση και να συζητηθούν τα αίτια της ήττας, αναζητήθηκε μεσσίας. Ο οποίος μεσσίας, ήρθε από το πουθενά (έτσι συμβαίνει συνήθως), κομίζοντας χαρακτηριστικά όχι απλώς ξένα προς την μέχρι τότε ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και –σε πολλές περιπτώσεις εντελώς- ξένα ως προς αυτό που  ονομάζεται αριστερή ματιά στα πράγματα.

Η πορεία προς την αποκαθήλωση Κασσελάκη άρχισε να γίνεται ορατή από τις πρώτες ημέρες της Προεδρίας του. Από τη μια ήταν οι «φατρίες» που είχαν βγάλει τα ξίφη και μάχονταν με πάθος προς επιβεβαίωση της πάγιας νόσου της Αριστεράς που ακούει στο όνομα διάσπαση. Χωρίς ιδεολογικό επίδικο όμως εδώ. Μόνο για την κατάληψη ή την ανακατάληψη του κόμματος.

Από την άλλη ήταν ο ίδιος ο Κασσελάκης, ο οποίος επιδιδόταν σε μια προκλητική επίδειξη νεοπλουτισμού, ευζωίας και αμερικανοτραφούς υπερκατανάλωσης των social media, την ίδια ώρα που απροκάλυπτα απομακρυνόταν από τις αρχές του κόμματος επιχειρώντας να το μεταλλάξει σε κάτι  πιο…. Κασσελακικό. Αυτή είναι η μοιραία εξέλιξη της επιλογής που γίνεται με την λογική του μεσσία. 

Δεν ήταν όμως μόνο ο μεσσίας υπεύθυνος για την επί μήνες παραγωγή υλικού που θα μπορούσε να απασχολήσει τον κλάδο της πολιτικής επιθεώρησης. Οι παρεξηγήσεις προσώπων, οι ίντριγκες, οι μικροί και μεγάλοι εμφύλιοι, αλλά και τα πολιτικά ξεκατινιάσματα που λάμβαναν χώρα δημόσια με την αλόγιστη χρήση των social media οδήγησαν στο αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε. Ο εκλεγμένος από τη βάση πρόεδρος βρέθηκε με το "καλημέρα" όμηρος του κόμματός του. Η προσφυγή τις κάλπες και το ποσοσό που του έδωσαν οι πολίτες, έγινε μέσα σε λίγο καιρό "χαρτί που πρέπει να σβηστεί και να ξαναγραφτεί". Από ποιον;

Αποτέλεσμα; Από το 2023 ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε 12 βουλευτές. Ανάμεσα στις εθνικές εκλογές του 2023 και τις ευρωεκλογές έχασε πάνω από 336 χιλιάδες ψήφους και σήμερα στις δημοσκοπήσεις παλεύει για την τρίτη θέση.

Όσο και αν ο Κασσελάκης προσπάθησε χθες να εμφανίσει εαυτόν ως το θύμα σκοτεινών κέντρων εντός του κόμματος, η αλήθεια είναι ότι και η ηγεσία του ήταν ανεπαρκής και σε κάποια σημεία της υπερφύαλη. 

Ποιοι φέρουν όμως ευθύνη για την -εν μια νυκτί-επικράτηση Κασσελάκη και τη δημιουργία κλίματος «πάμε με αυτόν που τραβάει γιατί είναι πρωτότυπος» ή «τον στηρίζουμε για να μπορούμε να τον ελέγχουμε;» Αυτοί που τώρα τον αποκαθήλωσαν. Με πλέον ορατό τον γνωστό για το ύφος του Πολάκη, ο οποίος βεβαίως δεν είναι ο μόνος.

Το τοπίο που ανοίγεται από εδώ και πέρα δεν μοιάζει ρόδινο, με μια νέα διάσπαση να βρίσκεται στο πεδίο της άμεσης απειλής.

Η Κεντρική Επιτροπή αποκρυστάλλωσε την εικόνα των δύο μετώπων, άρα και των δύο κομματιών του κόμματος.

Αν επανεκλεγεί ο Στέφανος Κασσελάκης, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα, θα μπει σε νέα περίοδο εσωστρέφειας και αποχωρήσεων. Αν ιδρύσει δικό του κόμμα, ως εικάζεται από αρκετούς, η σύγχυση και η διάσπαση θα ενταθούν. Αν εκλεγεί ο Πολάκης, με το γνωστό του ταμπεραμέντο, το κόμμα θα αγγίξει λαϊκίστικες χορδές και ύφος που δεν περνάει στο σύνολο του ακροατηρίου του, ούτε βεβαίως στο μεγάλο ακροατήριο των πολιτών.  

Ο τρίτος δρόμος, αν υπάρχει, φαντάζει ο πιο ασφαλής, αν και οι νηφάλιοι υποψήφιοι όπως πχ ο Φάμελλος θα έχουν να αντιμετωπίσουν επίσης τα απόνερα της στάσης τους σε σχέση με τον Κασσελάκη, αλλά και την άγνοια της λέξης συναίνεση που έχει μέχρι σήμερα επιδειχθεί.

Ο επόμενος πρόεδρος μόνο εύκολο δρόμο δεν θα έχει μπροστά του. 

Σε κάθε περίπτωση η περιοχή μοιάζει σεισμογενής και οι χειρισμοί πρέπει να είναι …χειρουργικοί, ώστε να μην υπερισχύσουν για άλλη μια φορά τα Ρίχτερ. Διότι η στατικότητα του οικοδομήματος μετά από τόσες δονήσεις, είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι αυτή τη φορά, ο ΣΥΡΙΖΑ, αν θέλει να επιβιώσει, αντί να αναζητήσει μεσσία, θα πρέπει να αναζητήσει και να εκφράσει πεντακάθαρα πολιτική. Ποιος είναι σήμερα (δεν μπορεί να είναι ο ίδιος με το 2015), που οδεύει, με ποιές θέσεις οδεύει και ποιους εκπροσωπεί.

Και τέλος, να κατακτήσει σε ένα μίνιμουμ έστω επίπεδο, την ενότητα. Να γίνει ΕΝΑ κόμμα. Γιατί αν δεν υπάρχει κόμμα, δεν υπάρχουν και φατρίες. Και ο νοών, νοείτω.