Το ΠαΣοΚ τελικά έχει ανάγκη τον Παύλο Γερουλάνο

Μετά από το πιο ενδιαφέρον debateπου έχουμε παρακολουθήσειμέχρι σήμερα στην Ελλάδα, αποκρυσταλλώθηκε η εικόνα των υποψηφίων προέδρων του ΠαΣοΚ και πλέον είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε ποιος θέλει, ποιος μπορεί και με ποιες θέσεις και ικανότητες να προχωρήσει στην επόμενη μέρα της πολύπαθης κεντροαριστεράς.

Ας μην κρυβόμαστε, πλην εκλογικού απροόπτου από τη δεξιά (της ΝΔ) πλευρά του πολιτικού εκκρεμούς, σε δύο Κυριακές θα εκλεγεί ο υποψήφιος πρωθυπουργός των επόμενων εθνικών εκλογών και ο μάλλον σύντομα (μετά τη διαφαινόμενη διάσπαση του ΣυΡιζΑ)Αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτός είναι ο πήχης με τον οποίο αναμετρώνται οι υποψήφιοι πρόεδροι του ΠαΣοΚκαι κανένας άλλος και ο λόγος για τον οποίο η κοινωνία, ασχέτως τοποθέτησης, επιδεικνύει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις.

Από την εικόνα του debate είναι πλέον εμφανές ότι το ΠαΣοΚ έχει ανάγκη τον Παύλο Γερουλάνο και την εκλογή του στην ηγεσία, πρώτα απ’ όλα επειδή δεν ισχύει το αντίστροφο, ο Π. Γερουλάνος δεν έχει ανάγκη την ηγεσία του κόμματος για προσφέρει. Δεν είναι για τον ίδιο αυτοσκοπός η ηγεσία αλλά καθήκον, αναγκαίος όρος για να εκπληρώσει τις ιδέες που στηρίζει και διατυπώνει εντατικά και μεθοδικά τα τελευταία χρόνια. Έχει εκφράσει όλους αυτούς τους μήνες μια συγκεκριμένη και διαφορετική πολιτική πρόταση. Μπορεί ο οποιοδήποτε να την αξιολογήσει θετικά ή αρνητικά, αλλά είναι μια διαφορετική πρόταση, πιο πλήρης και συνεκτική από αυτή που διατυπώνει τα τελευταία χρόνια το ίδιο το κόμμα και σίγουρα πληρέστερη των ανθυποψηφίων του, μακριά δε από συνθήματα και ευκολίες του λαϊκίστικου ΣυΡιζΑ.

Προμετωπίδα των ιδεών, η αποσυγκέντρωση των εξουσιών και η αλλαγή του μοντέλου διακυβέρνησης σαν απάντηση στην αποτυχία του επιτελικού κράτους της νυν διακυβέρνησης. Δείχνει πίστη στην αξία της τοπικότητας και εστιάζει στην ανάγκη μετάθεσης του κέντρου βάρους πρώτα της εξουσίας και σε δεύτερο χρόνο της οικονομικής ανάπτυξης προς την ελληνική περιφέρεια. Μοιάζει δύσκολο, απαιτεί ικανά πρόσωπα να ενδιαφερθούν για τους θεσμούς σε μια εποχή πολιτικής λειψανδρίας, ωστόσο είναι μια ουσιαστική και πρωτοποριακή απάντηση στον κυβερνητικό κορεσμό και τον οικονομικό συγκεντρωτισμό που διέπει την Ελλάδα.Ανταποκρίνεται όμως στις καταβολές του κινήματος που ενδυνάμωσε και στήριξε θεσμούς όπως η τοπική αυτοδιοίκηση, δεν είναι δε αμελητέο ότι η Άννα Διαμαντοπούλου έσπευσε να υιοθετήσει στο πρόγραμμά της ανάλογες προτάσεις. Είναι μια απόδειξη ηγεσίας αποφασισμένη να σκεφτεί αντισυμβατικά και πέρα από τα τετριμμένα, όπως η κεντροαριστερά ξέρει να κάνει.

Επιπλέον, διακρίνεται η τοποθέτησή τουστα οικονομικά θέματα με αιχμή το ζήτημα του εισοδήματος της μεσαίας τάξης. Είναι προφανές ότι, μετά τη δεκαετία της κρίσης και την υπερφορολόγηση των μνημονιακών χρόνων, η μεσαία τάξη και η λειτουργία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (δομικό στοιχείο της ελληνικής οικονομίας), βρίσκεται εν μέσω πληθωρισμού και στεγαστικής κρίσης μπροστά στον πραγματικό κίνδυνο της απίσχνασης. Τα επιδοματικά μέτρα προσωρινού χαρακτήρα που έλαβε η κυβέρνηση δεν αναιρούν την ανισότητα κατανομής των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης που συνειδητά επέλεξε. Απέναντι σε αυτή την επιλογή, ο Παύλος Γερουλάνος προτάσσει την ορθή κριτική ότι για άλλη μία φορά στη χώρα φορολογείται το επάγγελμα και όχι το εισόδημα και προτείνει τη στήριξη της μικρομεσαίας υγιούς επιχειρηματικότητας, όταν κατακλυζόμαστε από αμφίβολες κυβερνητικές επιλογές μεταξύ ανισότητας διανομής πόρων και στήριξης σε ξεπερασμένες εργασιακές πρακτικές εξαήμερης εργασίας.

Εξάλλου, όπως απέδειξε δεν κρύβεται, έχει το θάρρος να πει και δυσάρεστα πράγματα, πόρρω απέχει από τα λαϊκίστικα κελεύσματα. Διατύπωσε δημόσια ένα υπαρκτό αρνητικό σενάριο για την ΑΟΖ του Καστελορίζου, ζητώντας από τον απροετοίμαστο Χάρη Δούκα να τοποθετηθεί.Αν και κάποιος θα έλεγε ότι τέτοια ζητήματα και σενάρια δεν πρέπει να τίθενται δημόσια, ο ίδιος τόλμησε. Ενώ, στην ερώτηση του δημάρχου για το «κλείσιμο» της Βασιλίσσης Όλγας, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των Αθηναίων είναι ενάντια, ο βουλευτής Α’ Αθήνας ήταν επιφυλακτικός, δείχνοντας ότι δεν θα ακολουθήσει τη δημοφιλή επιλογή αν δεν τη θεωρεί και σωστή.

Πέρα από μία συνεκτική πρόταση διακυβέρνησης, διαθέτει πρόταση χωρίς αποκλεισμούς για το ΠαΣοΚ της επόμενης μέρας, για το οποίο το rebrandingπαραμένει ένα άλυτο μυστήριο, καθώς για μεγάλο τμήμα της κοινωνίας θεωρείται ακόμα υπεύθυνο για την κρίση χρέους και για ένα άλλο ένα κόμμα-ανάμνηση.Έχει επιδείξει ενωτικό χαρακτήρα και αποδείξει ότι πιστεύει στην παράταξη χωρίς αποκλεισμούς κερδίζοντας δικαίως το στόχο της πιο συνθετικής υποψηφιότητας για την επόμενη μέρα του κινήματος.

Την επόμενη Κυριακή ο κόσμος της κεντροαριστεράς σε πλήρη φάση αναδιάταξης, έχει την ευκαιρία να επιλέξει ένα δρόμο, ίσως διαφορετικό διαφορετικό, αλλά σίγουρα ικανό να τον φέρει σε μία αναμέτρηση πολιτικής και ουσίας με τη κυβέρνηση. Μακριάαπό προχειρότητες, λαϊκισμούς και ευκολίες, γιατί ο στόχος στην εποχή μας είναι να ξανακερδίσει η πολιτική και όχι η βοή.