Αχάριστοι, μικροί και λίγοι, για μια γρήγορη ατάκα στο πληκτρολόγιο

Η ανθρωποφαγία που εκδηλώθηκε τις πρώτες ώρες της είδησης ότι η τεράστια Μαρινέλλα κατέρρευσε στο Ηρώδειο, δεν πρέπει απαραίτητα να αναζητηθεί μόνο στην έκρηξη της επιθετικής τιποτολογίας που διατρέχει με υψηλές ταχύτητες τη νέα εποχή.

Έχω πολύ συχνά την αίσθηση ότι έτσι ήταν πάντα τα πράγματα σε αυτή τη χώρα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν υπήρχε στα χέρια μας το εργαλείο που θα φώτιζε την κατάσταση δίνοντάς της διαστάσεις «ρεύματος».

Είναι σαν να βλέπω για παράδειγμα τον κάθε πικραμένο, σε υπηρεσίες, κουρεία, κομμωτήρια, μπακάλικα, συνεργεία, επιχειρήσεις, υπουργεία, να μαθαίνει τη είδηση και αυτομάτως να προβαίνει στην φοβική για κάθε τι μη σύνηθες τοποθέτηση «τι το ήθελε το Ηρώδειο γριά γυναίκα;»

Τι του έλειπε του κάθε πικραμένου για να αποτελέσει η ατάκα, τοποθέτηση; Η δυνατότητα δημόσιας παρέμβασης. Ό,τι έβγαινε «στη φόρα» ήταν πάντα διυλισμένο από τη μηχανή της δεύτερης σκέψης, η οποία οδηγεί κατά κανόνα στην αυτοβελτίωση.  Αυτό λοιπόν λύθηκε αυτόματα με την χρήση των σόσιαλ μίντια, τα οποία στο όνομα μιας τάχα συμμετοχικής δημοκρατικής διαδικασίας, παρέχουν τη δυνατότητα του δημόσιου διασυρμού προσώπων, αλλά και του δημόσιου αυτοδιασυρμού, αφαιρώντας το προνόμιο της δεύτερης σκέψης από το χρήστη τους, ο οποίος ρίχνει πρόσωπα στην αρένα αλλά γίνεται και ο ίδιος βορά, του αυθόρμητα εκφρασμένου κακού, μικρόψυχου εαυτού του.

Αυτού του εαυτού, που σε άλλη περίπτωση, θα είχε τη δυνατότητα να ελέγξει, να περιορίσει, να βελτιώσει ή ακόμη και να ξεπεράσει, δίνοντάς του τον απαραίτητο χρόνο να κατανοήσει ότι η πρώτη σκέψη που φεύγει στο πληκτρολόγιο εν ριπή οφθαλμού ίσως και να μην είναι η πλέον ενδεδειγμένη  για να συστηθεί κάνεις στον εαυτό του και τον κόσμο.   

Η ακαριαία πρώτη σκέψη είναι φορέας πολλών ανθρώπινων νόσων όπως ο φόβος για το διαφορετικό, η ζήλεια για το επιτυχημένο, η απέχθεια για την επίτευξη από τον άλλο αυτού που εμείς ποτέ δεν τολμήσαμε, το μεγάλο έλλειμμα που αφήνει μέσα μας ένα απωθημένο ή η ζωή που δεν ζήσαμε.

Όλα αυτά βγαίνουν προς τα έξω αστραπιαία με μια ατάκα σε ένα πληκτρολόγιο η οποία μετά απλά δεν μαζεύεται. Η συνέχεια; Ο εγωιστικός αυτοεγκλωβισμός στην υπεράσπισή της ακόμη και αν στην πορεία συνειδητοποιείς την αθλιότητά της, καθώς η δημόσια τοποθέτηση, δεν σου αφήνει περιθώρια αναδιπλώσεως.

Κάπως έτσι γεμίζει ο τόπος χολή και η κοινωνία ανοησία. Κάπως έτσι αντί να γίνεται ένα βήμα αυτοβελτίωσης, γίνονται ομαδικά βήματα επικράτησης της –συνήθως θορυβώδους- ανθρωποφαγίας.

Μιας ανθρωποφαγίας, η οποία δεν εξαιρεί ούτε το πιο τρυφερό κομμάτι της ζωής μας: τους ανθρώπους με τους οποίους διασκεδάσαμε, ερωτευτήκαμε, κλάψαμε. Τους ανθρώπους που την ίδια στιγμή που τους λέμε γέρους και ξοφλημένους (κλασσική περίπτωση ελλαδικού ρατσισμού) μπορεί και να τους ακούμε τέρμα στο Spotify για να ξεπεράσουμε την… νεαρή Αννούλα ή να σκεφτούμε τον Μάκη με τη στάση τη διφορούμενη. Επίθεση στη ίδια μας την παρηγοριά.

Αχάριστοι, μικροί και λίγοι, για μια γρήγορη ατάκα στο πληκτρολόγιο.