Πέντε συγκροτήματα που δεν θα επανενωθούν ποτέ των ποτών

Σε όλο το μουσικό φάσμα από τους Fugazi μέχρι τους Pink Floyd, υπάρχουν πολλά συγκροτήματα για τα οποία εμείς οι fans θα δίναμε και έναν νεφρό για να τα δούμε live έστω για ένα τελευταίο reunion.

Από την άλλη, όπως  όλοι ήδη γνωρίζουμε, οι μουσικοί είναι παράξενα και στριφνά όντα που η ξεροκεφαλιά  δεν τους επιτρέπει να ενδώσουν στις απαιτήσεις των απανταχού fans.

Η βιομηχανία της μουσικής για διάφορους λόγους σοβαρούς και μη- έχει βιώσει πολλούς χωρισμούς. Στην πιο μακάβρια μορφή της, η διάλυση μιας μπάντας μπορεί να οφείλεται στον τραγικό και πρόωρο θάνατο κάποιου μέλους της. Σε άλλες περιπτώσεις, οφείλεται σε αδελφικές διαμάχες, πολιτικές διαφωνίες ή και σε καλλιτεχνικές διαφορές. Σε άλλες περιπτώσεις, κάποια συγκροτήματα απλά τερμάτισαν τη δράση τους επειδή έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους και δεν ήθελαν να διακινδυνεύσουν να καταστρέψουν την φήμη τους, με τους Soundgarden να αποτελούν ίσως το πιο τρανό παράδειγμα αυτού.

Δεδομένου ότι οι πιο διάσημοι μουσικοί είναι συνήθως δύσκολοι χαρακτήρες, συχνά υπερόπτες και κομματάκι εγωιστές, πολλά από τα πιο σημαντικά γκρουπ του κόσμου έχουν διαλυθεί, χωρίς να αφήνουν καμία ελπίδα επανασύνδεσης. Αν έχουν πετύχει όλα αυτά που έχουν πετύχει καλλιτεχνικά και εμπορικά, είναι κατανοητό ότι από τη δική τους οπτική γωνία, δεν βλέπουν κανένα λόγο να επιστρέψουν στο συγκρότημα που τους ανέδειξε, ειδικά αν μισούν θανάσιμα τα υπόλοιπα μέλη.

Ωστόσο, ίσως λόγω του happy ending που το Χόλιγουντ έχει διαποτίσει το συλλογικό ασυνείδητο εδώ και δεκαετίες, αυτή η ζοφερή πραγματικότητα δεν εμποδίζει τους θαυμαστές να ονειρεύονται τη μέρα που θα ξαναδούν την αγαπημένη τους μπάντα ενωμένη . Επιπλέον, με την πρόσφατη επανεμφάνιση των Linkin Park, ή των Oasis, αν και με έναν βαθιά πολωτικό τρόπο, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή για τους μουσικόφιλους να διατηρήσουν την πεποίθηση ότι όντως, «ποτέ μη λες ποτέ». Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες μπάντες που απλά δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Για όλους τους λόγους του κόσμου, αποτελούν πλέον ιστορία.

5 συγκροτήματα που δεν θα επανενωθούν ποτέ:

1. The Jam

Ο Paul Weller, ο Bruce Foxton και ο Rick Buckler, ευρύτερα γνωστοί ως οι The Jam, αποτέλεσαν ένα από τα πιο επιδραστικά σχήματα της punk περιόδου. Αναμειγνύοντας το punk, το new wave και ήχους της δεκαετίας του 1960, όπως το beat, η soul και το R&B, οι The Jam αποτέλεσαν βασικό κομμάτι της αναβίωσης του mod και έδωσαν ένα διαφορετικό και πιο εκλεπτυσμένο περιεχόμενο σε σχέση με τους Sex Pistols. Ωστόσο, το 1982, μετά την επιτυχημένη κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ, The Gift, ο Weller, ο ηγετικό μέλος του συγκροτήματος, αποφάσισε αιφνιδιαστικά ότι το συγκρότημα είχε τελειώσει.

Ο πατέρας του Weller και μάνατζέρ τους, , John, ανήγγειλε την απόφαση κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης του συγκροτήματος το καλοκαίρι εκείνου του έτους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι το γκρουπ γνώριζε τεράστια επιτυχία, ο Buckler και ο Foxton σοκαρίστηκαν, καθώς ήθελαν να συνεχίσουν τους Jam. Όπως ήταν αναμενόμενο, επρόκειτο για ένα πικρό τέλος για ένα τρίο που καθόρισε μια εποχή για πολλούς, αλλά στα επόμενα χρόνια, το rhythm section της μπάντας έκανε πιο ξεκάθαρο το λόγο που ο Weller επέλεξε να εγκαταλείψει το όλο εγχείρημα.

Ο Weller, ένας καλλιτέχνης που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να εξελίσσεται, υποστήριξε τότε ότι μισούσε την ιδέα να συνεχίσει μόνο και μόνο επειδή ήταν επιτυχημένος, καθώς ήθελε να νιώθει καλλιτεχνικά ολοκληρωμένος. Αμέσως μετά δημιούργησε το soul συγκρότημα The Style Council και έκτοτε απολαμβάνει μια επιτυχημένη σόλο καριέρα. Έχει σταθερά υποστηρίξει ότι το γκρουπ δεν πρόκειται να επανασυνδεθεί ποτέ, αφού το 2013 δήλωσε στο Uncut ότι κάτι τέτοιο «θα ήταν παράλογο».

Ωστόσο, με τον Foxton, ο οποίος εδώ και χρόνια παίζει τραγούδια των Jam με τους From the Jam, να αποκαλύπτει πρόσφατα ότι εδώ και καιρό αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας, υπάρχουν ελπίδες ότι ο Weller θα ενδώσει και ίσως έχουμε την τύχη να ακούσουμε το Goning Underground για μια ύστατη φορά.

2. Talking Heads

Οι Talking Heads πρωτοστάτησαν στο new wave στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές της δεκαετίας του 1980, συνδυάζοντάς το με σύνθετους ρυθμούς αλά Fela Kuti. Με μπροστάρη τον David Byrne και τους Jerry Harrison, Tina Weymouth και Chris Frantz, υπήρξαν επίσης από τα πιο επιτυχημένα σχήματα της εποχής τους και δραστηριοποιήθηκαν αρχικά από το 1975 έως το 1991 πριν επανασυνδεθούν το 1999 και το 2002. Ωστόσο, έχουν ακουστεί πολλά για το γεγονός ότι ο Byrne ήταν στριφνός στη συνεργασία, ενώ σε συνέντευξη του 2022, η μπασίστρια Weymouth χαρακτήρισε μάλιστα τη συμπεριφορά του «πολύ Τραμπική».

Αυτή δεν υπήρξε άλλωστε η μοναδική φορά που οι πρώην Talking Heads εξέφρασαν την αποστροφή τους για την συνεργασία τους με τον Byrne, ο οποίος συνέχισε να εξερευνά τα καλλιτεχνικά του καπρίτσια μετά την τελευταία τους διάλυση με μια σειρά από διαφορετικά projects, όπως η μετατροπή κτιρίων σε μουσικά όργανα.

Παρά το γεγονός ότι η μπάντα μοιράστηκε πρόσφατα τον ίδιο χώρο για να προωθήσει περιχαρής την κινηματογραφική επανακυκλοφορία του Stop Making Sense σε 4Κ και φαινομενικά μαλάκωσε τη στάση της απέναντι σε ένα reunion, θα έβαζα στοίχημα ότι αφού καταλαγιάσει η νοσταλγική σκόνη, θα επιστρέψουν στη συνειδητοποίηση ότι μάλλον δεν είναι και η καλύτερη ιδέα.

3. Led Zeppelin

Οι ^Led Zeppelin αναμφισβήτητα υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μπάντες στην ιστορία της μουσικής. Δεν το κούνησαν ρούπι από την κορυφή της παγκόσμιας μουσικής σκηνής από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1970 με μια ιδιαίτερη εσωτερικευμένη ορμή. Ήταν ένα από τα μόνα συγκροτήματα που παρέμειναν σταθερά καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας μέχρι που διαλύθηκαν το 1980 μετά τον τραγικό θάνατο του ντράμερ John Bonham.

Αν και τα τρία επιζώντα μέλη επανασυνδέθηκαν το 1985 για το Live Aid, και το 1988 για το σόου για τα 40 χρόνια της Atlantic Records, και ενώ ο frontman Robert Plant και ο κιθαρίστας Jimmy Page θα συνέχιζαν να παίζουν ως Page και Plant κατά τη δεκαετία του 1990, η επανασύνδεση του 2007 με τον Jason Bonham στα τύμπανα στο O2 του Λονδίνου για τη συναυλία Ahmet Ertegun Tribute Concert ήταν η πιο εμβληματική.

Έκανε τεράστια επιτυχία, αποδεικνύοντας ηχηρά ότι η μπάντα το είχε ακόμα. Θεωρήθηκε επίσης ηθικά σωστό, με τον Bonham Jr να κάνει περήφανο τον εκλιπόντα πατέρα του. Αυτό οδήγησε σε φήμες ότι μια κανονική επανένωση ήταν στα σκαριά, αλλά ο Plant δεν ήθελε να συμμετάσχει σε αυτή, με αποτέλεσμα ο Page και ο μπασίστας John Paul Jones να περάσουν από οντισιόν διάφορους τραγουδιστές. Αλλά αυτό δεν συνέβη ποτέ, ενώ οι fans εξακολουθούν να ελπίζουν ότι μια μέρα θα συμβεί.

Ωστόσο, ο Plant υποστήριξε ότι δεν ενδιαφέρεται για επανένωση, καθώς έχει μια επιτυχημένη σόλο καριέρα και δεν θέλει να δείχνει «θλιβερά ξεπεσμένος». Δήλωσε μάλιστα στο Esquire ότι θα καταντούσε «μια πόρνη» αν δεχόταν να ξαναβγεί στο δρόμο με τους θρύλους του Communication Breakdown.

4. Pink Floyd

Η ιστορία των Pink Floyd είναι μια παράξενη ιστορία. Μετά την αποχώρηση του Syd Barrett, το γκρουπ πειραματίστηκε με διάφορους ήχους μέχρι να καταλήξει στον expansive prog-adjacent ήχο που έδωσε κομμάτια όπως τα The Dark Side of the Moon και Wish You Were Here. Ωστόσο, ο πρώτος δίσκος σημείωσε τέτοια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία που ο πρώην ηγέτης Roger Waters ισχυρίστηκε ότι ήταν αυτό που «τελείωσε» το συγκρότημα τότε, παρά το ότι ακολούθησαν τόσοι άλλοι εμβληματικοί δίσκοι.

Με το πέρασμα της δεκαετίας του 1970, ο Waters γινόταν όλο και πιο αυταρχικός. Κατά τη δημιουργία του The Wall το 1979, τόσο ο κιθαρίστας David Gilmour όσο και ο ντράμερ Nick Mason περιορίστηκαν στην ουσία σε ρόλους session μουσικών, ενώ το ιδρυτικό μέλος, ο πληκτράς Richard Wright, απαλλάχθηκε επίσης από τα καθήκοντά του κατά τη διάρκεια της παραγωγής και διατηρήθηκε μόνο ως μέλος περιοδείας.

Έτσι, τα πράγματα είχαν πλέον γραφτεί στον τοίχο, και το The Final Cut του 1983 αποδείχθηκε ο τελευταίος δίσκος του Waters με τους Pink Floyd και μάλιστα ιδιαίτερα διχαστικός, καθώς ήταν, εκτός από το όνομα, μια σόλο προσπάθεια. Αποχώρησε το 1985, οδηγώντας σε μια δικαστική διαμάχη, η οποία έδωσε το έναυσμα για την έχθρα μεταξύ αυτού και του Gilmour που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Είχαν μια σύντομη αποκλιμάκωση το 2005 για την επανένωση του Live 8, αλλά λόγω των πρόσφατων πολιτικών δηλώσεων του Waters, η ήδη σχεδόν ανύπαρκτη σχέση του με τον Gilmour έφτασε στο ναδίρ. Πρόκειται για ένα reunion που σίγουρα δεν θα συμβεί ποτέ των ποτών.

5. The Smiths

Η επανένωση των Oasis, την οποία οι περισσότεροι δεν φανταζόντουσαν ποτέ ότι θα συνέβαινε, πήρε μεγάλες προεκτάσεις, προκαλώντας σωρεία συζητήσεων εντός κι εκτός social media. Εκτός από το να εγείρει ερωτήματα σχετικά με την καλλιτεχνική συνάφεια των αδελφών Gallagher με τις δραστηριότητες της Ticketmaster, κατά περίεργο τρόπο παρέσυρε και ένα άλλο επιδραστικό σχήμα από το Μάντσεστερ στο προσκήνιο: Τους Smiths.

Όλοι γνωρίζουν ότι τα δύο ιθύνοντα μυαλά πίσω από το συγκρότημα, ο frontman Morrissey και ο Johnny Marr, δεν είναι ακριβώς και οι πιο μονοιασμένοι, αντιπροσωπεύοντας τις αντίθετες πλευρές του νομίσματος, αλλά τα πράγματα έχουν πάρει μια νέα διάσταση από τότε που ο τραγουδιστής ισχυρίστηκε ότι ο Marr αγνόησε μια επικερδή ευκαιρία για επανένωση του συγκροτήματος το 2025.

Ο Morrissey ισχυρίστηκε επίσης ότι ο Marr εμπόδισε την κυκλοφορία μιας νέας συλλογής με τα μεγαλύτερα hits. Ακόμα και ο μπασίστας των Kiss, Gene Simmons, τοποθετήθηκε επί του θέματος – όχι ότι του το ζήτησε κανείς – δηλώνοντας ότι ο Morrissey θα πρέπει να ανασυντάξει το συγκρότημα χωρίς τον Marr, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι δεν έχει την παραμικρή ιδέα ποιοι πραγματικά είναι οι Smiths.

Το θέμα συνέχισε να συζητιέται και αυτόν τον μήνα, με τον πικραμένο Morrissey να καταλήγει στον ισχυρισμό ότι ο Marr απέκτησε με ύπουλο τρόπο τα δικαιώματα επί του ονόματος των The Smiths. Ο Marr αποφάσισε εν τέλει να σχολιάσει το θέμα, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους. Ο κιθαρίστας διόρθωσε την αφήγηση του πρώην συνοδοιπόρου του, λέγοντας ότι δεν αγνόησε την πρόταση για επανένωση, αλλά την αρνήθηκε ευθέως.

Αυτό μάλλον έβαλε το καρφί στο φέρετρο κάθε ελπίδας των fans για επανένωση, και στη συνέχεια ο Morrissey ανακοίνωσε ότι απέλυσε το management του για τον κακό χειρισμό της κατάστασης, που τον έκανε και πάλι υπ’ αριθμόν ένα δημόσιο περίγελο.

ΠΗΓΗ