του Γιάννη Μουγγολιά
Mαγική ταινία από αυτές που ο χαρακτηρισμός του αριστουργήματος υποστηρίζεται από όλες τις παραμέτρους ενός φιλμ και αναμφίβολα η καλύτερη ταινία του 65ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης από αυτές που εγώ είδα, ήταν ο «Cosmos» του Ελβετού σκηνοθέτη Ζερμινάλ Ρο (η ταινία του «Futura» το 2016 βραβευμένη στα Φεστιβάλ Ζυρίχης και Βερολίνου), γυρισμένη στο Μεξικό, που προβλήθηκε στο πλαίσιο των Νέων Οριζόντων.
Ένα βαθύ εσωτερικό, υπαρξιακό, βαθιά συγκινητικό φιλμ που η ασπρόμαυρη φόρμα του ενισχύει τους συμβολισμούς και το φιλοσοφικό υπόβαθρο του φωτός και της σκιάς. Άλλωστε το φως, τεχνητό ή φυσικό, άπλετο στους εξωτερικούς χώρους και σκοτεινό στους εσωτερικούς χώρους, συνδεδεμένο με τα υπέροχα τοπία και τις εξαιρετικές λήψεις του (και) φωτογράφου Ζερμινάλ Ρο, πρωταγωνιστεί στην ταινία.
Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Θεσσαλονίκη, στην οποία βρέθηκε ο σκηνοθέτης που ανέπτυξε διάλογο με τον κοινό μετά το τέλος της προβολής.
Σε ένα φτωχό χωριό του Μεξικό διαδραματίζεται η ιστορία βαθιάς ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης μέσα από λεπτές χειρονομίες αγάπης που δίνει αφορμή για να διατυπωθεί ο σχολιασμός του σκηνοθέτη για το πέρασμα του χρόνου, την αγάπη, την ουσιαστική φιλιά, το γήρας, τη μοναξιά, τη σωματική φθορά, τον θάνατο μέσα από έναν εντυπωσιακό πλούτο εκφραστικών μέσων που δεν χάνουν ποτέ τη λιτότητά τους. Μια 68χρονη, πλούσια, αριστοκρατική γυναίκα, η Λένα (ερμηνευμένη εξαιρετικά από την Άντζελα Μολίνα, τη γνωστή πρωταγωνίστρια της ταινίας του Μπουνιουέλ «Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου») και ένας ντόπιος 62χρονος σαμάνος Μάγια που ο σκηνοθέτης εντόπισε πολύ δύσκολα μετά από πολύ ψάξιμο μέσα στα δάση που ζούσε (συγκλονιστική ερμηνεία του Leon του οποίου το σπίτι γκρεμίζεται από την μπουλντόζα για να προχωρήσει η κατασκευή του αυτοκινητόδρομου, από τον για πρώτη φορά ηθοποιό Άντρες Κατζίν) γνωρίζονται κατά τύχη όταν ο Λεόν βρίσκει τον σκύλο της Λένα και ο οποίος είχε χαθεί από τη Λένα στην οποία τον παραδίδει. Κι από τότε ο Λεόν θα είναι μαζί της και θα τη φροντίζει μέχρι τον θάνατό της που κινηματογραφείται ολοζώντανα. Ταινία ατμοσφαιρική, τελετουργική, ελεγειακή, απλή και κατανοητή όσο και συμβολική που σε καθηλώνει σε σημείο να μην θέλεις να τελειώσουν ποτέ οι 2,5 ώρες της διάρκειάς της και να θέλεις να υπήρχαν ακόμη 2,5 ώρες τουλάχιστον.
Μια ταινία απίστευτης εικαστικής δύναμης και απαράμιλλης αφηγηματικής δεινότητας, με ένα σπουδαίο σενάριο που η σκηνοθετική ματιά του Ρο σε αφήνει έκπληκτη. Αξίζει επίσης από τους συντελεστές να αναφέρουμε τη μουσική του Nicolas Rabaeus, άκρως συγκινησιακά φορτισμένη που κινητοποιεί τα πιο αυθεντικά συναισθήματα, ενώ ακούγεται ένα υπέροχο τραγούδι της Χιλιανής τραγουδοποιού και τραγουδίστριας Violeta Parra με τίτλο «Volver a los 17» στη σκηνή που χορεύουν οι πρωταγωνιστές αλλά και στην εκτεταμένη σκηνή του τέλους. Μια σκηνή ανεπανάληπτη, δομημένη σε πολλά επίπεδα με τον Λεόν να κλειδώνει το σπίτι μετά τον θάνατο της Λένα και να φεύγει μέσα σε σπάνιας ομορφιάς πλάνα της φύσης και με μόνη «ελπίδα» στον ουρανό.
Παράλληλα δύο ακόμα εκλεκτές ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος φαίνεται να έχουν όλα τα καλλιτεχνικά εφόδια στην κούρσα για τον Χρυσό Αλέξανδρο. Εξαιρετικά δυναμικό, ευαίσθητο, ρεαλιστικό, ουμανιστικό, με πολύ καλό ρυθμό και ερμηνείες γεμάτες ψυχή και με μια αξέχαστη σκηνή τέλους, το φιλμ «Σε μια άγνωστη γη» του Παλαιστίνιου Μαχντί Φλάιφελ, ο οποίος βρέθηκε και μίλησε στην προβολή της ταινίας στο Ολύμπιον. Το φιλμ που στη συμπαραγωγή συμμετέχει και η Ελλάδα, είναι γυρισμένο στην Αθήνα, παίζει και η Αγγελική Παπούλια σε έναν κρίσιμο ρόλο, συγκίνησε βαθιά και καταχειροκροτήθηκε. Η ιστορία για δύο Παλαιστίνιους- ξαδέλφια που ζουν στην Αθήνα μια παράνομη ζωή με το όνειρο να φύγουν στη Γερμανία. Ζωές μετέωρες στο μεταίχμιο ελπίδας και απελπισίας.
Επίσης το «Σε πτώση» της Πορτογαλλίδας Λάουρα Καρέιρα συγκλονίζει με τη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής μιας μοναχικής νεαρής μετανάστριας που ζει στη Σκωτία και δουλεύει σε μια γιγάντια αποθήκη. Η ζωή της παρουσιάζεται με τους γκρίζους τόνους της ρουτίνας, με έναν χαμηλωμένο τόνο φωτός, κάτι σαν ημίφως, με έναν επαναληπτικό, μοναχικό ρυθμό όπου όλα επανέρχονται αδυσώπητα και σήμερα όπως και χτες. Ταινία που στηρίζεται κυρίως σε βλέμματα, ανάσες, χειρονομίες παρά σε διαλόγους, με τρυφερότητα και μελαγχολικά αποτυπώματα και χωρίς να προσφεύγει στιγμή σε στείρους διδακτισμούς αλλά σαρκάζοντας με μοναδικό λεπτό χιούμορ και αφοπλιστική ενίοτε σκληρότητα που δεν φαίνεται ωμή στην οθόνη, το σύγχρονο πρόσωπο του καπιταλισμού στις χώρες της βιομηχανικής «ευημερίας».
Πολύ καλές εντυπώσεις άφησε το σκληρό φιλμ «Το μονοπάτι του αίματος» του Τυνήσιου σκηνοθέτη Λοτφί Αχούρ που προβλήθηκε στο πλαίσιο του διεθνούς διαγωνιστικού του τμήματος «Meet the neighbors». Η ταινία έχει εκκίνηση το αποτρόπαιο θέαμα του αποκεφαλισμού ενός μικρού βοσκού που βλέπει ο ξάδελφός του, επίσης μικρός από τζιχαντιστές στα βουνά της Τυνησίας. Ο επιζών προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ και γίνεται ο προπομπός των συγγενών του ώστε να εντοπίσουν το ακέφαλο πτώμα στον τόπο του εγκλήματος. Μια συνταρακτική ταινία σκηνοθετημένη με ακραίο νατουραλισμό, πρωτοφανή δυναμισμό, πολιτική στάση αλλά και με ονειρική ματιά που σκιαγραφεί το πορτρέτο ενηλικίωσης του μικρού ήρωα του οποίου η τραυματική εμπειρία περνά μέσα από τη διαχείριση της απώλειας και τον παραλογισμό της βίας και τον τρόπο που αυτός επιδρά στα παιδιά των εμπόλεμων γεωγραφικών εστιών.
Τέλος από τις ελληνικές ταινίες που προβλήθηκαν η πιο αξιόλογη ήταν αυτή του Αλέξανδρου Αβρανά με τίτλο «Quiet Life» που μας μεταφέρει στη σύγχρονη Σουηδία (έτος: 2018) Σουηδία, 2018 όπου ένα μυστηριώδες σύνδρομο που πλήττει τα παιδιά προσφύγων κάνει άνω κάτω γιατρούς και πολιτικούς. Ένα ζευγάρι, ο Σεργκέι και η Νατάλια φεύγουν από τη χώρα τους μετά από μια επίθεση που παρά τρίχα να σκοτώσει τον Σεργκέι. Το ζευγάρι με τις δύο μικρές τους κόρες πάει στη Σουηδία και περιμένει για το πολυπόθητο άσυλο. Εργάζονται ασταμάτητα και οι κόρες πάνε στο σχολείο και προσαρμόζονται στους σκληρούς ελέγχους των αρχών με την ελπίδα της μόνιμης εγκατάστασης. Η έκβαση όμως είναι ανεπιτυχής και μέσα σε όλα τα άλλα η μικρή κόρη πέφτει σε κώμα. Η ώρα του μεγάλου διλήμματος έχει σημάνει: μέσα στην τραγική τους κατάσταση μπορούν να βρουν το σθένος, να σταθούν στα πόδια τους για να γλιτώσουν την κόρη τους;
Ο Αβρανάς προσεγγίζοντας το σινεμά του Μίκαελ Χάνεκε δημιουργεί μια σημαντική ταινία με χιούμορ, σκληρότητα, αρκετές δόσεις αισιοδοξίας και τρυφερότητα στο τέλος και στέκεται κριτικά απέναντι στην κοινωνική παθογένεια και την σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Εξαιρετικές ερμηνείες από τους Chulpan Khamatova, Grigory Dobrygin, Naomi Lamp, Miroslava Pashutina και Ελένη Ρουσσινού.
Πολύ καλές και οι ελληνικές ταινίες «Λούλα LeBlanc» του Στέργιου Πάσχου, δημιουργού της βραβευμένης περσινής ταινίας «Ο Ταξιτζής» με τους Θανάσης Παπαγεωργίου, Μισέλ Βάλεϊ, Δανάη Νίλσεν, Έλενα Τοπαλίδου και «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου που κινείται κοντά στο σινεμά του Οικονομίδη με τους Ακύλλα Καραζήση, Κώστας Νικούλι, Παύλο Ιορδανόπουλο, Μαρία Καλλιμάνη.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
