Ο συγγραφέας Αντώνης Τουμανίδης στο thebest.gr: "Τα παραμύθια που γράφω δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, το κακό θριαμβεύει"

Μετά από την επιτυχία του πρώτου βιβλίου της σειράς «Εφιάλτες & Παραμύθια» και λίγο πριν δούμε το πολυβραβευμένο του σενάριο, βασισμένο στο βιβλίο του «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» να κάνει πρεμιέρα στο Χόλυγουντ, ο 45χρονος συγγραφέας Αντώνης Τουμανίδης επέστρεψε με το ολοκαίνουριο βιβλίο «Εφιάλτες & Παραμύθια 2» που κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες από τις εκδόσεις Anubis.

Ένα ακόμη ταξίδι στην πιο σκοτεινή πλευρά των παραμυθιών ξεκινά! Γιατί η συνέχεια του «Μια φορά και έναν καιρό» μπορεί να μην είναι αυτή που φαντάζεστε…

Σύμφωνα με την πλοκή του "Εφιάλτες & Παραμύθια 2: «Ο θάνατος της Κοκκινοσκουφίτσας και άλλες σκοτεινές ιστορίες», στη σημερινή Νέα Υόρκη, ο Αλαντίν προσπαθεί να ξεφύγει από το τραγικό παρελθόν του. Η Χιονάτη αυτοκτονεί και η βασίλισσα Αλίκη οδηγείται, αλυσοδεμένη, στην γκιλοτίνα. Στο 13ο όροφο μιας πολυκατοικίας, μια ηλικιωμένη τρέφεται με μικρά παιδιά. Ένας ντετέκτιβ ανακαλύπτει πως ένα κομμάτι ξύλου, στο οποίο αργότερα θα σκαλιστεί μια διάσημη μαριονέτα, κρύβει ένα πανάρχαιο μυστικό. Σε μια μεσαιωνική πόλη, τέσσερα παιδιά παίζουν το «παιχνίδι της σφαγής». Ένας βάτραχος προσπαθεί να γίνει σύζυγος μιας πριγκίπισσας κι ένας άντρας έρχεται αντιμέτωπος με το μοναδικό του φόβο. Και όλα αυτά όσο ένα μήλο αρνείται πεισματικά να πέσει από το κλαδί ενός δέντρου…

Ο Αντώνης Τουμανίδης μάς καλεί για μια ακόμη φορά να βουτήξουμε στον σκοτεινό παραμυθόκοσμό του και να ταξιδέψουμε από τη μακρινή Ανατολή στη Γαλλία, από την Ιταλία στον παγωμένο ευρωπαϊκό βορρά και από την Αμερική-με τους αστικούς της θρύλους-στην Ελλάδα.

Όπως ο ίδιος αναφέρει: «Μια φορά παραμυθάς, πάντα παραμυθάς. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να σε θεωρούν παραμυθά -ενηλίκων- και από το να βλέπεις ανθρώπους να γίνονται συμμέτοχοι στη μαγεία ως αναγνώστες και συνοδοιπόροι».

Ο Αντώνης Τουμανίδης μίλησε στο thebest.gr & μεταξύ άλλων ανέφερε πως «τα παραμύθια που γράφω δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος. Το κακό θριαμβεύει, σαρώνει τα πάντα στο διάβα του και οι εκάστοτε ήρωες δεν έχουν παρά μερικές μόνο ευτυχισμένες στιγμές – σε αντίθεση με τους εκπροσώπους του ερέβους. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή».

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη που παραχώρησε στο thebest.gr:

Τι σας έκανε να στραφείτε στα κλασικά παιδικά παραμύθια και να τ’ αλλάξετε;

Το παραμύθι διαφέρει από τα υπόλοιπα συγγραφικά είδη, κυρίως, στο γεγονός πως καταργεί κάθε όριο. Δεν υπάρχουν χωροχρονικές δεσμεύσεις και περιορισμοί, δεν υπάρχουν «κανόνες» είτε μορφολογικά είτε ως προς το περιεχόμενο – και αν υπάρχουν δεν υποχρεούται ο συγγραφέας  να τους σεβαστεί. Πρωτίστως όμως το παραμύθι οφείλει την ύπαρξή του στη μαγεία – που τόσο λείπει από τη ζωή μας. Για να είμαι ειλικρινής δεν πρόκειται για «αλλαγή» αλλά περισσότερο για ελεύθερη «επαναφορά» στην πρωτόλεια μορφή τους. Επιδίωξα να επαναφέρω τα παραμύθια σε αυτήν την πρωτόλεια μορφή, διατηρώντας πάντα το μαγικό στοιχείο, αλλά και να (υπεν)θυμίσω στους ενήλικες πως κάποτε ήταν και αυτοί παιδιά.

Ποιες αλήθειες τους θέλατε να φωτίσετε μέσα από τις δικές σας εκδοχές;

Τα παραμύθια που γράφω δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος. Το κακό θριαμβεύει, σαρώνει τα πάντα στο διάβα του και οι εκάστοτε ήρωες δεν έχουν παρά μερικές μόνο ευτυχισμένες στιγμές – σε αντίθεση με τους εκπροσώπους του ερέβους. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή. Τα παραμύθια πάντα έτσι ήταν. Εμείς τα αλλοιώσαμε και διώξαμε τη μάγισσα από το σπίτι με τα ζαχαρωτά. Μάθαμε στα παιδιά μας το «Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ας προσπαθήσουμε, τώρα, να εξηγήσουμε στα παιδιά πως το μονοπάτι της ζωής είναι δύσβατο και πως μπορεί να συναντήσει κανείς δράκους και τέρατα που ενίοτε θριαμβεύουν. Ας το κάνουμε πριν να είναι πολύ αργά, μήπως και έτσι σώσουμε κάτι από το δύσβατο μέλλον τους.

Πολλά από τα παραμύθια που μας διάβαζαν παιδιά είναι γεμάτα στερεότυπα. Διαιωνίζονται και μας ακολουθούν, θεωρείτε, και ως ενήλικες;

Είναι αλήθεια πως, συχνά, τα παραμύθια είναι γεμάτα στερεότυπα και προκαταλήψεις. Αυτό, σε μεγάλο βαθμό, έχει να κάνει τους καιρούς κατά τους οποίους δημιουργήθηκαν. Σαφώς κάποια από τα στερεότυπά τους δύνανται να μας ακολουθήσουν στην ενήλική μας ζωή αλλά το γεγονός αυτό δεν είναι θέσφατο και έχει να κάνει και με θέματα παιδείας. Προσωπικά διατηρώ, ενίοτε, τα στερεότυπα και σε μερικές περιπτώσεις τα υπερτονίζω· είναι ένας άλλος τρόπος για να αναδειχθούν και να σχολιαστούν συγγραφικά. Αυτό είναι και ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγγραφικού «τρόμου». Κρύβοντας τυχόν στερεότυπα και προκαταλήψεις κάτω από το χαλί δεν εξαφανίζονται, απλώς γίνονται, κατά κάποιον τρόπο, μη ορατά.

Είστε ένα παραμυθάς για ενήλικες. Είναι αναγκαίο να στρεφόμαστε μέσα μας και να βλέπουμε και πάλι το παιδί που κρύβουμε βαθιά;

Η παιδική μας ηλικία θέτει τις βάσεις για την υπόλοιπή μας ζωή, είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ενηλικίωση. Για διάφορους, φαινομενικά ανεξήγητους, λόγους με το που ενηλικιωνόμαστε «διαγράφουμε» το γεγονός πως κάποτε ήμασταν παιδιά. Και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποδιώξουμε την παιδικότητα μέσα μας − απομακρύνοντας και το μαγικό στοιχείο που φέρει μαζί της, βάφοντας τη ζωή μας με ένα θαμπό γκρι. Οφείλουμε, λοιπόν, να φέρνουμε στην επιφάνεια το παιδί μέσα μας, όχι μόνο για εμάς αλλά για τα παιδιά του σήμερα.

Ένα από τα βιβλία σας «Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» θα γίνει ταινία στο εξωτερικό και μάλιστα η πρώτη της εμφάνιση θα είναι στο Φεστιβάλ των Καννών το 2025. Πώς αισθανθήκατε όταν το μάθατε και ποιο το μεγαλύτερο εμπόδιο μέχρι να το καταφέρετε;

Η Αληθινή Ιστορία του Πινόκιο» πέρασε στην αντίπερα όχθη του ωκεανού και έφτασε στα κινηματογραφικά στούντιο μέσα από μια κοπιώδη −συχνά επίπονη− και πολυετή διαδικασία. Αγαπώ τον κινηματογράφο και συγκεκριμένα αγαπώ το σενάριο. Τα συναισθήματα είναι ανάμικτα. Ενθουσιασμός, χαρά, αγωνία για την έκβαση της ταινίας αλλά πάνω απ’ όλα αγάπη για τη μαριονέτα μου! Μέσα από αυτό το ταξίδι συνειδητοποίησα πως συχνά το μεγαλύτερο εμπόδιο είμαστε εμείς οι ίδιοι – όπως πολύ σωστά λέει και ο καλός μου φίλος, ο Γιώργος Κοψιδάς.

Πρόσφατα, γίνατε μέλος της κριτικής επιτροπής του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης. Μια ακόμη κατάκτηση, πάλι στο εξωτερικό. Ποια είναι τα συναισθήματά σας γι’ αυτή την τιμή αλλά και για το γεγονός ότι το έργο σας έχει αναγνωριστεί αναλογικά λιγότερο στη χώρα σας;

Δεν ωφελεί το παράπονο. Αλλά είναι ίδιον των ανθρώπων. Νομίζω όλοι μας νιώθουμε ικανοποίηση και χαρά όταν βλέπουμε τους κόπους μας να αποδίδουν καρπούς. Θα νιώθω πάντα απέραντη ευγνωμοσύνη για την αγάπη με την οποία οι αναγνώστες έχουν αγκαλιάσει τα βιβλία μου και για το γεγονός πως στο εξωτερικό κάποιοι άνθρωποι είδαν σε εμένα κάτι το ξεχωριστό – που, συχνά, αδυνατώ να το καταλάβω και ο ίδιος. Ίσως να μην τυγχάνω, ενίοτε, της ίδιας αναγνώρισης στην Ελλάδα αλλά θα κάνω τα πάντα ώστε οι επερχόμενες γενιές να έχουν περισσότερες ευκαιρίες στη χώρα τους, στη χώρα μας.