Back to Top
#TAGS ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ Αιγιάλεια Αμαλιάδα Νάσος Νασόπουλος 15 χρόνια thebest Εκλογές ΗΠΑ 2024
Αγγελίες
Μην ψάχνεις, βρες στο
THE BEST

ΜΟΥΣΙΚΗ

/

Ευαγγελία Λεχουρίτη: Η απίθανη, ταλαντούχα, μαμά της Ηρώς, είναι σοπράνο, μέλος της Πολυφωνικής και η επιτομή του «χαρά της ζωής»

Ευαγγελία Λεχουρίτη: Η απίθανη, ταλαντού...
Κοντογεωργοπούλου Γιώτα
[email protected]

O Σινούρης την έλεγε "νάκι" από το "αηδονάκι"

Γεννήθηκε σε ένα περιβάλλον στο οποίο κανείς δεν είχε σχέση με τη μουσική αλλά κατάφερε να γεμίσει τη ζωή της με μελωδία, μιας και το ταλέντο δεν μπαίνει σε διαπραγμάτευση με τις συνθήκες. Απλά, τις ξεπερνά.

Η Ευαγγελία Αντωνάτου- Λεχουρίτη, η μαμά της γνωστής πατρινής ερμηνεύτριας Ηρώς, μια από τις πιο αγαπημένες φωνές και παρουσίες της Πολυφωνικής Χορωδίας Πατρών, είχε στο λαρύγγι της ένα μικρό αηδόνι, το οποίο αναζητούσε δρόμο και τρόπο έκφρασης από την ηλικία των τεσσάρων ετών, από τότε δηλαδή που θυμάται τον εαυτό της. Η πορεία δεν ήταν στρωμένη με ευκολίες, αλλά τι είναι τα εμπόδια για κάποιον που θέλει με πάθος να ακολουθήσει το δικό του αστέρι; H ιστορία της, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η απόδειξη ότι η πραγματική αγάπη για κάτι, θα βρει στο τέλος το δρόμο της και θα εκφραστεί όσα προβλήματα και αν την αναχαιτίσουν.

Με ένα εκρηκτικό ταμπεραμέντο που βρίσκεται σε ευθεία συνάρτηση με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας ως «η χαρά της ζωής», με ένα χιούμορ που την καθιστά αυτομάτως το επίκεντρο κάθε συντροφιάς, με μια θαυμαστή δυνατότητα άμεσης και ζεστής επικοινωνίας και μια αδάμαστη όρεξη για νέα πράγματα, ως έφηβη διαρκείας, η Ευαγγελία (οι φίλοι την φωνάζουν Λούλα), είναι από τους ανθρώπους που καταφέρνουν να εξαφανίσουν το χρόνο ή, αλλιώς, να επιβεβαιώσουν τη ρήση ότι ο χρόνος είναι μια λεπτομέρεια που κατοικεί μόνο στη φαντασία μας.

«Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να τραγουδάω. Από μικρό παιδί, όταν ήμουν 4-5 ετών με ανέβαζαν πάνω στο τραπέζι και τραγουδούσα Βέμπο και Αττίκ», μου λέει.

«Στο οικογενειακό περιβάλλον δεν είχε κανείς σχέση με τη μουσική. Ούτε ραδιόφωνο υπήρχε στο σπίτι. Ράδιο είχε το αφεντικό της μητέρας μου, εκεί άκουγα τα τραγούδια. Από εκείνο το ράδιο ξεκίνησε η σχέση μου με τη μουσική. Επειδή η μητέρα μου εργαζόταν μέχρι το απόγευμα, εγώ, για να μην είμαι μόνη μου, πήγαινα στο σπίτι της συζύγου του αφεντικού της που είχε δύο κόρες, για να έχω και παρέα, μέχρι να τελειώσει και να πάμε στο σπίτι μας. Εκεί λοιπόν άκουγα από το ραδιόφωνο τα τραγούδια και τα ερμήνευα και έτσι, ανακαλύπτοντας οι άλλοι την αγάπη μου για αυτό, αλλά και το ταμπεραμέντο με το οποίο  έλεγα τα τραγούδια, με έβαζαν στις γιορτές και στα τραπέζια που έκαναν, να  τραγουδάω. Αλλά και στο σπίτι όταν ήμουν μόνη, καθόμουνα στην πόρτα όρθια και παρίστανα την αρτίστα».

Με την Ηρώ

Με την Ηρώ

Με τον εγγονό της, Γιώργο

Με τον εγγονό της, Γιώργο

Στο σχολείο το ταλέντο της μικρής Ευαγγελίας Αντωνάτου αρχίζει να λάμπει. Η φωνή της, γίνεται η φωνή των σχολικών εορτών  και των χορωδιών. Στα 15 της χρόνια σε μια γιορτή του σχολείου τραγουδάει στο Πάνθεον το Ave Maria και μαγεύει ενώ στην ίδια ηλικία, επίσης στο Πάνθεον, τραβάει την προσοχή του Σινούρη και κερδίζει υποτροφία για το Ελληνικό Ωδείο.

«Μια συμμαθήτριά μου, η οποία θυμάμαι ήταν κόρη εφέτη και έκανε πιάνο είπε στην καθηγήτριά της,  την κυρία Ριζικάρη που της έκανε τότε μάθημα, ότι θέλει να συνοδεύσει μια  συμμαθήτριά της η οποία τραγουδάει πολύ ωραία, σε ένα κλασσικό τραγούδι. Ήταν στις εξετάσεις που δίνουν τα παιδιά στο τέλος της σεζόν στο πιάνο. Το δέχθηκε η Ριζικάρη και στο Πάνθεον πάλι τραγουδάω ένα τραγούδι του Σούμπερτ. Στο ακροατήριο ήταν ο Σινούρης, ο πολύ σπουδαίος διευθυντής του Ελληνικού Ωδείου, από τους σπουδαιότερους θεωρητικούς που έχουν περάσει. Με ακούει και αμέσως με καλεί να πάω στο Ελληνικό Ωδείο με υποτροφία. Αρχίζω λοιπόν τα 15 μου, σαν να λέμε δηλαδή σήμερα στην τρίτη Γυμνασίου, να κάνω μαθήματα με υποτροφία, μέχρι και το Λύκειο. Έκανα φωνητική, πιάνο και θεωρία στο Ελληνικό Ωδείο Πατρών, το οποίο ήταν παράρτημα του Ελληνικού Ωδείου των Αθηνών»

 Ο Σινούρης, χαρακτηρίζει την ταλαντούχα μαθήτρια ως σοπράνο λετζέρα και την φωνάζει “νάκι” από το ”αηδονάκι”. Η δε κ. Κούρτη, η οποία ήταν η δασκάλα της, της έλεγε στις πρόβες «σιγά, θα σπάσεις κανένα τζάμι» γιατί εκτός από την τονικότητα και το ύψος η φωνή της χαρακτηριζόταν και από μεγάλη ένταση.

«Η φωνή μου τότε έφτανε μέχρι σι. Σήμερα φτάνει μέχρι φα δίεση», μου λέει.

Σε παράσταση της Πολυφωνικής

Σε παράσταση της Πολυφωνικής

Η πορεία, η οποία μοιάζει να είναι πολλά υποσχόμενη, ανακόπτεται από την υπόθεση «γάμος». Η Ευαγγελία γνωρίζει τον μετέπειτα σύζυγό της ο οποίος δεν βλέπει με ιδιαίτερα καλό μάτι το ενδεχόμενο μιας καριέρας της συζύγου του στη μουσική. Είναι άλλωστε η εποχή που  η τέχνη, δεν έχει απεκδυθεί τα κοινωνικά  ταμπού που τη συνόδευαν και συνέχισαν να τη συνοδεύουν για πολλά χρόνια αργότερα, ιδίως σε ό,τι αφορούσε τις γυναίκες.

Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά της είναι αυτός της δασκάλας.

«Το να γίνω δασκάλα ήταν το πιο εύκολο, γιατί ήμουν και ορφανή και δεν μπορούσε η μητέρα μου να με αφήσει να πάω στην Αθήνα να σπουδάσω αν και είχα την προοπτική να ακολουθήσω άλλη κατεύθυνση σπουδών. Έγινα δασκάλα καθώς η Ακαδημία ήταν εδώ, στην Πάτρα, και έτσι σπούδασα ανέξοδα κατά κάποιον τρόπο. Διορίστηκα και μετά τράβηξα 8 με 9 χρόνια πάρα πολύ δύσκολα στα χωριά».

Τι κάνει όμως ένα ταλέντο όταν του κλείνει ο δρόμος και αυτό θέλει με πάθος να εκφραστεί; Βρίσκει παράδρομο.

Η νεαρή δασκάλα, κρυφά από όλους, συνεχίζει τις μουσικές σπουδές.

«Επέστρεφα από το χωριό, όπου ήμουνα δασκάλα και έκανα μάθημα στο Ωδείο. Τότε είχαμε σχολείο πρωί -απόγευμα. Και έλεγα διάφορες δικαιολογίες για να δικαιολογήσω την αργοπορία μου στο σπίτι λόγω του μαθήματος. Πότε ότι άργησε το λεωφορείο, πότε ότι το έχασα…. Πήγαινα στο Ωδείο κάθε μέρα εκτός Τετάρτης και Σαββάτου που δεν γινόταν μάθημα στο σχολείο. Και έτσι, στα κρυφά, κατάφερα και πήρα το πτυχίο Ωδικής και στη συνέχεια το πτυχίο Αρμονίας και το ειδικό πτυχίο Αρμονίας. Πήγαινα μετά για τη Φούγκα που ήταν το ανώτερο πτυχίο. Εκείνη την περίοδο έμαθα ότι μπορώ με βάση τα πτυχία μουσικής που είχα, να πάρω μετάταξη από δασκάλα και να γίνω καθηγήτρια μουσικής. Εκεί όμως, για να μπορέσω να κάνω τη μετάταξη, έπρεπε να αποκαλύψω ότι έκανα μαθήματα κρυφά».

Έτσι και έγινε, με τη βοήθεια ενός συγγενούς που ανέλαβε να κατευνάσει τα πνεύματα.

Η νεαρή Ευαγγελία κάνει τη μετάταξη ενώ συνεχίζει μόνο τη Φωνητική και παίρνει το δίπλωμα Μονωδίας. Σε διαγωνισμό στην Αθήνα λαμβάνει το δεύτερο βραβείο ανάμεσα σε πάνω από εκατό διαγωνιζόμενες.

Ωστόσο, από την οικογένεια δεν έχει γίνει άρση του όρου περί «απαγόρευσης» επαγγελματικής ενασχόλησης με το τραγούδι.

«Ήταν η εποχή που σου έλεγαν “τι; θα γίνεις αρτίστα;” Σταμάτησα λοιπόν να σπουδάζω αλλά και να τραγουδάω δημόσια».

Στην πορεία έρχονται τα δύο παιδιά και η Ευαγγελία περιορίζεται στα σχολικά καθήκοντα ως καθηγήτρια μουσικής και στις γιορτές στο σπίτι και σε άλλα φιλικά σπίτια. Εκεί όπου μαζί με την Ηρώ, η οποία στο μεταξύ είχε αρχίσει να αναπτύσσει το μεγάλο ταλέντο της, ως μήλο κάτω από τη μηλιά, αναλαμβάνουν το ψυχαγωγικό μέρος, με την Ηρώ να παίζει στο πιάνο και τις δύο τους να ερμηνεύουν μια ευρεία γκάμα τραγουδιών αφήνοντας αξέχαστες αναμνήσεις σε όσους είχαν την τύχη να τις ακούνε.

Το μικρόβιο της μουσικής βεβαίως είχε περάσει και στον γιο της, τον οδοντίατρο Τάκη Λεχουρίτη ο οποίος είναι εξαιρετικός βαρύτονος και χορωδός της Πολυφωνικής, ενώ και ο σύζυγός της, ο μηχανολόγος μηχανικός Γιώργος Λεχουρίτης που έφυγε πριν χρόνια από τη ζωή, υπήρξε φιλόμουσος, παρά τις ενστάσεις του για την ενδεχόμενη μουσική της καριέρα. «Ο Γιώργος τραγουδούσε πολύ ωραία, κι αγαπούσε πολύ τη μουσική. Είχε κάνει μάλιστα μαθήματα κιθάρας και φωνητικής. Δικοί του ήταν όλοι οι δίσκοι κλασικής μουσικής  που είχαμε στο σπίτι».

Στο σχολείο ως δασκάλα, με τους μαθητές της

Στο σχολείο ως δασκάλα, με τους μαθητές της

Αλλά και στο σχολείο «η κυρία Αντωνάτου» καταφέρνει να χτίσει σχέσεις ζωής με τους μαθητές της. Σχέσεις που διαρκούν μέχρι και σήμερα και είναι το ίδιο ζεστές και ενθουσιώδεις παρά την παρέλευση των χρόνων.

Το 1983, έτος ίδρυσης της Πολυφωνικής, η μητέρα του Σταύρου Σολωμού, Βούλα, γνωρίζοντας τις φωνητικές της ικανότητες αλλά και την αγάπη της για τη μουσική, της τηλεφωνεί για να ενταχθεί στην Πολυφωνική. Για άλλη μια φορά, δεν καταφέρνει να πάει καθώς εξακολουθούν να υπάρχουν οικογενειακές εκκρεμότητες.

Το 1998, όμως, είναι η χρονιά που αποφασίζει την επιστροφή της στις χορωδίες, ανακοινώνοντας την πρόθεσή της, αυτή τη φορά άνευ διαπραγματεύσεων. Δύο χρόνια πριν, το 1996, ο γιος της έχει ενταχθεί στην Πολυφωνική και κάπως έτσι ξυπνάει μέσα της για τα καλά η παλιά σπίθα και υπαγορεύει ολοκλήρωση του ονείρου που έμεινε μισό.

«Είπα, θα πάω χορωδία», λέει. «Και πάω στην Μαντολινάτα. Δεν μου άρεσε όμως ιδιαίτερα εκεί και φεύγω και πάω μόνη μου στον Σταύρο Σολωμό  και του ζητάω να γίνω μέλος της χορωδίας. Έκανα δοκιμαστικό και έτσι ξεκίνησε το πολύ πολύ όμορφο ταξίδι με την Πολυφωνική Χορωδία της Πάτρας, το οποίο διαρκεί μέχρι σήμερα. Είναι για μένα μια δυνατή εμπειρία κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σκηνή. Ο Σταύρος Σολωμός είναι ένας πάρα πολύ καλός μαέστρος, έχει πολλές σπουδαίες γνώσεις και κατάφερε να κάνει την Πολυφωνική  γνωστή σε όλη την Ελλάδα αλλά και στον κόσμο, μέσα από τη συμμετοχή μας σε διεθνή χορωδιακά Φεστιβάλ. Έχει ένα πολύ καλό αυτί ο μαέστρος. Μπορεί να είναι πολλά μέτρα μακριά η χορωδία και μέσα σε όλη τη χορωδία να ακούει εσένα. Εξαιρετική είναι και η οργανωτική του ικανότητα αλλά και η ικανότητα να επιβάλει την πειθαρχία καθώς δεν είναι εύκολο σε μια χορωδία δεκάδων ανθρώπων να αφήσει κανείς χαλαρά τα ηνία».

Η Ευαγγελία Λεχουρίτη συμμετέχει και στην χορωδία γυναικών της Πολυφωνικής υπό την διεύθυνση της Αλπενα Πένκοβα.

Με την Πολυφωνική ταξιδεύει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ούσα ίσως το πιο … ζωηρό και έντονο μέλος της. Είναι το μέλος χωρίς καμιά απουσία, αφού είναι πάντα παρούσα και «στρατιώτης». 

Θεωρεί το Χριστουγεννιάτικο κοντσέρτο, στο οποίο θα συμμετέχει όπως κάθε χρόνο, μια γιορτή που έχει γίνει θεσμός και αναπόσπαστο κομμάτι των εορτών για την πόλη αλλά και για την ίδια.

Με την Πολυφωνική

Με την Πολυφωνική

Την ρωτάω αν νιώθει κάπου βαθιά μέσα της ότι η Ηρώ ακολούθησε το δρόμο που για την ίδια έμεινε μισός και τα μάτια της δίνουν την απάντηση με ένα διάπλατο χαμόγελο.

«Το ήξερα μέσα μου από την εποχή που ήταν πολύ μικρή και την έβλεπα να παίζει πιάνο» μου λέει και ανασύρει μια ανάμνηση που φωτίζει το νοσταλγικό πρόσωπο της ζωής.

«Όταν το 2017 η Ηρώ έκανε μια παράσταση στην αίθουσα του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός, θυμάμαι ότι μπήκα στην αίθουσα και χτύπησε δυνατά η καρδιά μου. Ένιωσα μια εσωτερική ταραχή. Θυμήθηκα τον εαυτό μου εκεί. Σε αυτή την αίθουσα είχα δώσει τότε για δίπλωμα Μονωδίας».

Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr

Culture