Από τα καφέ της Γεροκωστοπούλου και τις αίθουσες του πανεπιστήμιου Πατρών μέχρι την απογείωση της επιστημονικής του καριέρας στην Αμερική.
Από τα αμφιθέατρα του τμήματος Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών στην έδρα του Τμήματος Πληροφορικής στο Yale και στη συνέχεια στο πανεπιστήμιο Purdue των ΗΠΑ, ένα από τα κορυφαία εκπαιδευτικά ιδρύματα της Αμερικής.
Το life story του Πέτρου Δρινέα από το φοιτητικό του σπίτι στο Κάστρο της Πάτρας, τα καφέ της Γεροκωστοπούλου και φυσικά τα εργαστήρια και τις αίθουσες του Πανεπιστήμιου Πατρών μέχρι την καταξίωσή του και την απογείωση της επιστημονικής του καριέρας στην Αμερική, είναι εντυπωσιακό.
Από την Ιντιάνα των ΗΠΑ όπου ζει μόνιμα, μας μεταφέρει στην Πάτρα των φοιτητικών του χρόνων και μας δίνει μια γεύση του κόσμου που αλλάζει και όσων θα δούμε να συμβαίνουν στην ζωή
μας από την επανάσταση της Τεχνητής Νοημοσύνης.
Της Γωγώς Παπαδάκου
Βρεθήκατε στην Πάτρα στις αρχές της δεκαετίας του ’90 για να σπουδάσετε στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες από την πόλη; Ήταν ένα εντελώς νέο περιβάλλον ή είχατε επαφές στην περιοχή;
Η Πάτρα ήταν για μένα μια εντελώς καινούργια πόλη, καθώς ήρθα από τη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω στο Πανεπιστήμιο Πατρών στις αρχές της δεκαετίας του ‘90. Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε
ήταν η παραθαλάσσια ατμόσφαιρα και η ζωντάνια της πόλης – είχε έναν έντονο παλμό που την έκανε ξεχωριστή. Φυσικά όλοι στο Πανεπιστήμιο γνωρίζαμε
για το φημισμένο Πατρινό Καρναβάλι και ανυπομονούσαμε να το ζήσουμε από κοντά.
Μου άρεσε ιδιαίτερα το ότι το πανεπιστήμιο βρισκόταν έξω από την πόλη, δίνοντάς του μια αίσθηση campus με ελεύθερους χώρους και ανοιχτό περιβάλλον, κάτι που το φέρνει πιο κοντά με τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ, όπου αργότερα θα συνέχιζα τις σπουδές μου. Το θυμάμαι σαν ένα περιβάλλον που προωθούσε τη μάθηση και έκανε την εμπειρία των σπουδών μου ακόμα πιο ξεχωριστή.
Πώς ζήσατε την φοιτητική ζωή στην Πάτρα; Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνη την εποχή;
Η Πάτρα ήταν και είναι μια φανταστική πόλη για φοιτητική ζωή, με ιδανικό μέγεθος: ούτε πολύ μεγάλη ώστε να χάνεται η προσωπική επαφή, ούτε πολύ μικρή για να μην έχει επιλογές διασκέδασης. Έμενα στην περιοχή του Κάστρου, στην παλιά πόλη, μια όμορφη γειτονιά με παραδοσιακά στοιχεία. Τα αγαπημένα μας στέκια ήταν τα καφέ στην οδό Γεροκωστοπούλου, όπου περνούσαμε ώρες σε φοιτητικές συζητήσεις με την παρέα, πίνοντας φραπέ – τον μόνο καφέ της εποχής, μιας και εσπρέσο και καπουτσίνο ήταν ακόμα άγνωστοι. Κινητά και social media δεν υπήρχαν, οπότε παίζαμε επιτραπέζια, ενώ η μουσική ήταν ό,τι έβαζε ο ιδιοκτήτης στο ραδιόφωνο – δεν υπήρχαν playlists, Pandora και παρόμοιες πλατφόρμες. Ένα ακόμα αγαπημένο σημείο ήταν το «Στέκι του Πατέρα», ένα κλασικό Ελληνάδικο στην παλιά πόλη, από όπου έχω κρατήσει αναμνηστικά που πήρα μαζί μου και στην Αμερική, για να θυμάμαι τις όμορφες στιγμές. Δεν θα ξεχάσω και τις μετακινήσεις μου στο Πανεπιστήμιο Πατρών με το λεωφορείο της γραμμής 6. Καθώς έμενα στην παλιά πόλη μια χαρακτηριστική ανάμνηση είναι να ανεβοκατεβαίνω τα 190 σκαλιά της Αγίου Νικολάου – ένα workout που συνόδευε τη φοιτητική
μου ζωή για χρόνια!
Οι σχέσεις που δημιουργήσατε στο Πανεπιστήμιο Πατρών με καθηγητές και συμφοιτητές σας από εκείνη την εποχή και μέχρι την αποφοίτησή σας φαντάζομαι ότι έπαιξαν ρόλο στην μετέπειτα πορεία σας. Mιλήστε μου γι αυτούς τους δεσμούς.
Δυο λόγια για το Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών: όταν εισήχθηκα στη σχολή το 1992, το τμήμα είχε τη φήμη ενός από τα πιο απαιτητικά και αναγνωρισμένα τμήματα,
έχοντας την υψηλότερη βάση εισαγωγής στην τότε πρώτη δέσμη. Οι
περίπου 100 φοιτητές
που γίνονταν δεκτοί κάθε χρόνο ήταν εξαιρετικοί όχι μόνο ακαδημαϊκά, αλλά και ως προσωπικότητες, φιλόδοξοι και με διάθεση για εξέλιξη. Στο πανεπιστήμιο έκανα φίλους που με ενέπνεαν
να γίνω καλύτερος. Πέρα από τα ακαδημαϊκά projects, μοιραζόμασταν κοινά ενδιαφέροντα, όπως το μπάσκετ. Ήταν σχεδόν παράδοση κάθε Παρασκευή μεσημέρι να παίζουμε μπάσκετ στο γυμναστήριο του Πανεπιστημίου και έπειτα να πηγαίνουμε όλοι μαζί για φαγητό και καφέ στην καφετέρια της σχολής. Οι σχέσεις με τους καθηγητές ήταν επίσης καθοριστικές για τη μετέπειτα πορεία μου. Είχαμε την τύχη να έχουμε καθηγητές που όχι μόνο διέθεταν υψηλό επίπεδο γνώσεων, με εκτεταμένη εμπειρία και φήμη εκτός Ελλάδος, αλλά και που έδειχναν πραγματικό ενδιαφέρον για την πρόοδο των φοιτητών τους. Μας έδιναν χρόνο για συζητήσεις εκτός μαθήματος για να αναπτύξουμε μια αγάπη γιατην έρευνα. Αυτοί οι δεσμοί, με συμφοιτητές και καθηγητές με στήριξαν σε όλη την ακαδημαϊκή μου πορεία.
Τολμήσατε το μεγάλο βήμα της εκπαιδευτικής και επαγγελματικής «μετανάστευσης» στην Αμερική. Πόσο εύκολο ήταν για έναν νέο από την Ελλάδα να κυνηγήσει το όνειρό του σε ένα περιβάλλον όπως οι ΗΠΑ, όπου τα μεγέθη είναι ασύγκριτα μεγαλύτερα από την Ελλάδα;
Είναι κλισέ αλλά απόλυτα αληθινό: οι προκλήσεις και οι δυσκολίες διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και μας κάνουν καλύτερους. Όταν έφυγα για το διδακτορικό μου στις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1997, ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα εκτός Ελλάδας – για να είμαι ακριβής, η πρώτη φορά που μπήκα σε αεροπλάνο!
Αναχώρησα από το παλιό αεροδρόμιο της Αθήνας, το γνωστό «Ελληνικό», και προσγειώθηκα στο JFK της Νέας Υόρκης. Βρέθηκα ξαφνικά μόνος, με δυο βαλίτσες (χωρίς laptop που ακόμα δεν
υπήρχαν) σε μια χώρα που γνώριζα μόνο μέσα από ταινίες και βιβλία, και σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον με εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις από ό,τι ήξερα στην Ελλάδα. Η προσαρμογή ήταν δύσκολη, αλλά
στα 22 μου χρόνια, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να αναπτυχθώ. Η εμπειρία μου έδωσε την δύναμη να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και την πεποίθηση ότι μπορώ να αντιμετωπίσω κάθε πρόκληση. Αυτή η διαδικασία της προσαρμογής και του «μεγαλώματος» μέσα από τις δυσκολίες της μετανάστευσης ήταν καθοριστική για την πορεία μου.
Τα πρώτα χρόνια στην Αμερική διατηρήσατε δεσμούς με τους συμφοιτητές σας; Υπήρχαν και άλλοι απόφοιτοι του Πανεπιστήμιου Πατρών οι οποίοι επίσης κυνηγούσαν το δικό τους όνειρο;Σήμερα, υπάρχουν ακόμη δεσμοί με κάποιους από τους συμφοιτητές σας;
Φυσικά, διατήρησα δεσμούς με πολλούς από τους συμφοιτητές μου όταν έφυγα για τις ΗΠΑ το 1997. Παράλληλα, δημιουργήθηκαν νέες σχέσεις και φιλίες με αποφοίτους του Πανεπιστημίου Πατρών που γνώρισα στις ΗΠΑ. Είναι αξιοσημείωτο το πόσο ισχυροί δεσμοί μπορούν να χτιστούν μεταξύ ανθρώπων που μοιράζονται κοινές εμπειρίες – από τις σπουδές μας στο Πανεπιστήμιο Πατρών μέχρι την πρόκληση της μετανάστευσης και της προσαρμογής στην Αμερική. Μέσα από αυτές τις σχέσεις,
βοηθήσαμε ο ένας τον άλλο σε δύσκολες στιγμές, είτε με πρακτικές συμβουλές είτε απλώς με ηθική υποστήριξη. Αυτές οι φιλίες άντεξαν στον χρόνο και σήμερα νιώθω μεγάλη χαρά και τιμή που κάποιοι από τους καλύτερους φίλους μου είναι πρώην συμφοιτητές μου από τη σχολή και το Πανεπιστήμιο Πατρών. Οι σχέσεις μας αποτελούν και μια σύνδεση με τις ρίζες μας, υπενθυμίζοντάς μας την πορεία που έχουμε διανύσει όλοι μας.
Τελικά υπάρχει μυστικό επιτυχίας για έναν νέο από την Ελλάδα, που μετά την αποφοίτησή του από το ελληνικό πανεπιστήμιο θέλει να δοκιμάσει και να εξελιχθεί εκτός συνόρων;
Το πρώτο που πρέπει να γνωρίζουν οι νέοι είναι ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια προσφέρουν ένα πολύ ισχυρό ακαδημαϊκό υπόβαθρο. Όταν βρέθηκα στις ΗΠΑ, αντιμετώπισα πολλές νέες προκλήσεις, όμως ποτέ δεν ένιωσα ότι είχα ελλείψεις στην εκπαίδευσή μου. Αντίθετα, συγκρίνοντας τις γνώσεις και τις δεξιότητές μου με φοιτητές από κορυφαία πανεπιστήμια διεθνώς, συνειδητοποίησα ότι το επίπεδό μου ήταν εξίσου υψηλό.
Το πραγματικό «μυστικό» της επιτυχίας, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στη γνώση. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στις ικανότητές σου και αντοχή. Είναι σημαντικό να μην αφήσεις τις
πρώτες δυσκολίες ή αποτυχίες να σε αποθαρρύνουν. Οι σπουδές και η εξέλιξη στο εξωτερικό είναι μαραθώνιος, όχι σπριντ. Χρειάζονται υπομονή, επιμονή και ικανότητα να μαθαίνεις από τα λάθη
σου, προσαρμόζοντας την πορεία σου όταν χρειάζεται.
Στην ομιλία σας πρόσφατα στο Alumni success stories του 3ου Welcome to Up στην Πάτρα, αναφερθήκατε σε πολλούς αποφοίτους του Πανεπιστημίου Πατρών που κατάφεραν όχι μόνο
να δραστηριοποιηθούν επαγγελματικά στην Αμερική αλλά να κατακτήσουν κορυφαίες θέσεις σε πανεπιστήμια και εταιρείες διεθνούς εμβέλειας… Το «Αμερικανικό όνειρο» είναι άπιαστο τελικά ή εφικτό;
Eίναι απόλυτα εφικτό. Δεν θα αναφέρω ονόματα – άλλωστε, έχω κάνει μια σχετική ανάρτηση στο LinkedIn για όσους ενδιαφέρονται να δουν περισσότερες λεπτομέρειες. Όπως είπα και στην ομιλία μου, όλοι αυτοί οι απόφοιτοι ξεκίνησαν από το Πανεπιστήμιο Πατρών και, μέσα από τη δική τους προσπάθεια και επιλογές, κατάφεραν να φτάσουν στους δικούς τους «προορισμούς». Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι σημερινοί φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών. Το δυναμικό υπάρχει, η εκπαίδευση που λαμβάνουν είναι ισχυρή, το «ταξίδι προς το δικό σου όνειρο» μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αρκεί να τολμήσεις να
κάνεις το πρώτο βήμα. Άλλωστε έτσι ξεκινάει κάθε ταξίδι, όσο μακρινό και αν είναι: με το πρώτο μικρό βήμα.
Το τμήμα το οποίο ηγείστε στο Πανεπιστήμιο Purdue είναι γνωστό ως το πρώτο τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών στις ΗΠΑ. Πείτε μας λίγα λόγια για το τμήμα σας.
Το Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Purdue University έχει μια εξαιρετική ιστορία, καθώς ιδρύθηκε το 1962 και είναι το πρώτο τμήμα επιστήμης υπολογιστών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι
μεγάλη μου τιμή να ηγούμαι ενός τμήματος με τόσο σημαντική κληρονομιά. Παράλληλα, θα ήθελα να σημειώσω ότι και το Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Πατρών είναι το πρώτο αντίστοιχο τμήμα στην Ελλάδα, ιδρυμένο το 1979 – κάτι που πάντα θεωρώ σημείο υπερηφάνειας.
Το Τμήμα Επιστήμης Υπολογιστών του Purdue σήμερα αριθμεί σχεδόν 4.300 φοιτητές, προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς, και πάνω από 90 καθηγητές. Ο πρώτος πρόεδρος και ιδρυτής του τμήματος, ο Sam Conte, είχε την οξυδέρκεια να προβλέψει ότι ο υπολογιστής, ένα μηχάνημα, θα δημιουργήσει μια νέα επιστήμη.
Μια επιστήμη που, όπως είπε, θα γίνει ισότιμη με τις κλασικές επιστήμες όπως τα μαθηματικά, η φυσική, η βιολογία και η χημεία. Σήμερα, 60 χρόνια μετά, βλέπουμε την εκπληκτική επιβεβαίωση αυτής της πρόβλεψης. Η επιστήμη των υπολογιστών είναι όχι μόνο μια αναγνωρισμένη επιστήμη αλλά και ο κινητήριος μοχλός επαναστάσεων σε όλους τους επιστημονικούς κλάδους.
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι τα φετινά Βραβεία Νόμπελ Φυσικής και Χημείας απονεμήθηκαν σε επιστήμονες πληροφορικής, όπως ο Sir Geoffrey Hinton και ο (κυπριακής καταγωγής) Demis
Hassabis. Η πληροφορική δεν είναι εργαλείο· είναι μια επιστήμη που αλλάζει τον κόσμο και οδηγεί όλες τις επιστήμες προς νέες, συναρπαστικές κατευθύνσεις. Στο Purdue, εργαζόμαστε καθημερινά για να συνεχίσουμε αυτή την παράδοση και να είμαστε στην πρώτη γραμμή αυτών των αλλαγών.
Ποια είναι η επιρροή της Τεχνητής Νοημοσύνης (AI) στη δική σας επιστήμη; Τι αλλαγές θα δούμε στο σχετικά άμεσο μέλλον και πώς θα μας επηρεάσουν;
Η Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) είναι ένα εργαλείο – ένα από τα πολλά που έχει φέρει η Επιστήμη της Πληροφορικής στις ζωές μας. Είναι ακόμη μία «επανάσταση» στον τομέα μας, αλλά δεν είναι η πρώτη. Στα
32 χρόνια που είμαι στον χώρο, θυμάμαι τουλάχιστον τέσσερις μεγάλες επαναστάσεις που προκάλεσαν αντίστοιχα ερωτήματα:
Η εξάπλωση του Internet: Από μια τεχνολογία για λίγους, το Internet έχει εξελιχθεί σε είδος πρώτης ανάγκης, όπως ο ηλεκτρισμός και το νερό. Συνέδεσε τον κόσμο και έκανε την πληροφορία άμεσα προσβάσιμη.
Οι μηχανές αναζήτησης: Εργαλεία όπως η Google μας έδωσαν τη δυνατότητα να προσλαμβάνουμε γνώσεις και πληροφορίες από αναρίθμητα αντικείμενα, κάνοντάς τες προσιτές σε οποιονδήποτε με σύνδεση στο διαδίκτυο.
Τα κοινωνικά δίκτυα: Άλλαξαν ριζικά τον τρόπο που επικοινωνούμε, μοιραζόμαστε στιγμές της ζωής μας και αλληλεπιδρούμε σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο.
Το Deep Learning και τα chatbots: Το deep learning έθεσε τα θεμέλια για την AI που γνωρίζουμε σήμερα.
Εργαλεία όπως τα σύγχρονα chatbots έχουν δείξει ότι οι υπολογιστές μπορούν να χειρίζονται τον γραπτό λόγο και τη γλώσσα με έναν τρόπο που αρχίζει να μοιάζει ανθρώπινος.
Όλες αυτές οι επαναστάσεις είναι εργαλεία. Το πώς θα επηρεάσουν τις ζωές μας εξαρτάται από εμάς – από τον τρόπο που επιλέγουμε να τα χρησιμοποιήσουμε. Η AI θα κάνει τη ζωή μας πιο
αποτελεσματική, αλλά θα φέρει και προκλήσεις, όπως ζητήματα δεοντολογίας, ιδιωτικότητας και κοινωνικών ανισοτήτων. Η ουσία είναι να παραμείνουμε ενεργοί διαμορφωτές της πορείας αυτής της τεχνολογίας και να βεβαιωθούμε ότι τη χρησιμοποιούμε με τρόπο που θα βελτιώσει τον κόσμο μας.
Είστε ένας νέος -ηλικιακά- επιστήμονας. Τι όνειρα κάνετε για το μέλλον; Πώς φαντάζεστε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια από σήμερα;
Σας ευχαριστώ για το «νέος»! Έτσι ακριβώς νιώθω, και πιστεύω ότι αυτό είναι και το κίνητρο που με κρατάει στην ακαδημαϊκή καριέρα και τον πανεπιστημιακό χώρο. Ένα από τα πιο όμορφαχαρακτηριστικά της δουλειάς μου είναι ότι, ενώ εγώ μεγαλώνω, η ηλικία των φοιτητών μου παραμένει σταθερή. Κάθε χρόνο συναντώ πρωτοετείς 17χρονους γεμάτους όνειρα και φιλοδοξίες για το μέλλον, και αυτή η επαφή με γεμίζει ενέργεια! Η αλληλεπίδραση με τους φοιτητές είναι πηγή έμπνευσης: σε 10 χρόνια από τώρα, όταν θα πλησιάζω τα 60, θέλω να συνεχίσω να βοηθάω και να εμπνέω τους νεότερους συναδέλφους και φοιτητές μας, ώστε να δημιουργήσουν τις δικές τους «επαναστάσεις» στον χώρο της πληροφορικής.
BIO INFO
Ο Πέτρος Δρινέας είναι Καθηγητής και Επικεφαλής του Τμήματος Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Purdue. Έλαβε το διδακτορικό του στην Πληροφορική από το Πανεπιστήμιο Yale το 2003 και το
πτυχίο του στην Μηχανική Υπολογιστών και Πληροφορικής από το Πανεπιστήμιο Πατρών το 1997. Είναι γνωστός για τις πρωτοποριακές συνεισφορές του στον τομέα της Τυχαιοποίησης στη
Γραμμική Άλγεβρα, ενώ η έρευνά του επικεντρώνεται επίσης σε εφαρμογές αυτών των τεχνικών στην Επιστήμη Δεδομένων, ειδικά στη μελέτη γονιδιωματικών δεδομένων
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
