Επιλογή Τασούλα: Όταν ο Μητσοτάκης χάνει τον …Κυριάκο στο ασανσέρ της δεξιάς πολυκατοικίας

Kίνηση απεύθυνσης στο δεξιό-αποκλειστικά- ακροατήριο, με το βλέμμα στραμμένο στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας, η πρόταση Τασούλα για την  Προεδρία της Δημοκρατίας, σπάει την παράδοση που θέλει στον θεσμό πρόσωπο ευρείας αποδοχής από το χώρο της αντιπολίτευσης, με ευρεία κοινοβουλευτική συναίνεση.

Η επιλογή Τασούλα, δεν ξάφνιασε κανέναν. Εδώ και δυο ημέρες περίπου τα φιλοκυβερνητικά μέσα προετοιμάζουν το έδαφος για την δεξιόστροφη κίνηση Μητσοτάκη, προσπαθώντας να εξηγήσουν και τους λόγους, κατά τρόπο που καθιστά «λογική»,  την ξεκάθαρα βολική αναδίπλωση του πρωθυπουργού στα του οίκου του.

Αυτό που οφθαλμοφανώς μέτρησε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν ήταν βεβαίως ούτε το ήθος, ούτε το ύφος, ούτε οι γνώσεις, ούτε όλα όσα ανέφερε για τον Τασούλα στο διάγγελμά του, το περασμένο από τη συνήθη «μηχανή άλεσης» της γλώσσας από τους επικοινωνιολόγους.

Ήταν η καθολική αποδοχή προς το πρόσωπό του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ και τους ψηφοφόρους του κόμματος. Ήταν η –αγωνιώδης ως φαίνεται εκ του αποτελέσματος- εξασφάλιση ότι ο χώρος της «δεξιάς πολυκατοικίας» δεν θα υποστεί περαιτέρω κλυδωνισμούς, από τον ενχολητικό, για μεγάλη μερίδα, «διάλογο» με το χώρο του Κέντρου, τον οποίο η δεξιά της δεξιάς αντιμετωπίζει ως εισχώρηση σε έναν άλλο πολιτικό κόσμο.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, βλέποντας προφανώς και τις δημοσκοπήσεις που τείνουν να είναι, προς το παρόν καθησυχαστικές, φαίνεται να αισθάνεται την ανάγκη να εξευμενίσει όσους κραδαίνουν εδώ και καιρό το «δεξιόμετρο» αλλά και τον διαγραμμένο Σαμαρά, ο οποίος δεν έχει σοβαρό λόγο να μην στηρίξει την επιλογή του πολιτικού υιού του Αβέρωφ (πλην συγκλονιστικού απροόπτου), ενώ θα βρεθει στριμωγμένος, ως διαφωνών για τη διαφωνία, σε περίπτωση που δεν το πράξει.

Αλλά και στους βουλευτές της Ν.Δ. πάει το μήνυμα που αγωνιούν με την επανεκλογή τους μετά τα ποσοστά των ευρωεκλογών και ζητούν από καιρό ένα Πρόεδρο Δημοκρατίας πολιτικό πρόσωπο από το χώρο της κεντροδεξιάς. Ο πρωθυπουργός θεώρησε ότι δεν είχε κανένα λόγο να δυσαρεστήσει τους πολλούς, ακόμη και Μητσοτακικούς- στους οποίους η Σακελλαροπούλου υπήρξε από αντιδημοφιλής έως αντιπαθής, κάτι που αντανακλούσε και στην εκλογική βάση της Ν.Δ.

Η τακτοποίηση δε του ενοχλητικού  Νικήτα Κακλάμάνη στην θέση του Προέδρου της Βουλής, λύνει και άλλο ένα πρόβλημα της «οικογένειας», και κάπως έτσι ο χώρος πάει με κομματική καθαρότητα  μια βόλτα στη… θάλασσα, όπως έλεγε και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη στο «Ποτέ την Κυριακή»

Δεξιά και σίγουρα, με έναν Πρόεδρο που θα τον ψηφίσει η εκλογική βάση της Ν.Δ., ίσως η Ελληνική Λύση και κάποιοι άκρα δεξιά ανεξάρτητοι βουλευτές.

Η στροφή Μητσοτάκη προσβάλλει του κεντρώους που τον έκαναν πρωθυπουργό πιστεύοντας ότι είχαν να κάνουν με ένα πρόσωπο που μπορεί να κινηθεί λίγο πιο μακριά από την μικρόνοια της δεξιάς για τη δεξιά, και βέβαια ανοίγει πολύ μεγάλη συζήτηση για την επόμενη μέρα σε σχέση πάντα με το χώρο της Κεντροαριστεράς ο οποίος οφείλει να περιφρουρήσει επίσης τη δική του καθαρότητα.

Σε ό,τι αφορά δε το ίδιο το πρόσωπο του Πρωθυπουργού, η επιλογή Τασούλα, δεν συνιστά επιλογή επίδειξης δύναμης, αλλά αδυναμίας. Ένας Πρωθυπουργός που καταλήγει να κάνει επιλογές από φόβο για τα του οίκου του, θα πρέπει να ξέρει το βασικό: ότι οπισθοχωρώντας, ανοίγει την πόρτα για ανάλογες πιέσεις. Και οι πιέσεις, οδηγούν στη χειραγώγηση.

Η επιλογή Τασούλα, είναι σαν ο Μητσοτάκης να χάνει τον …Κυριάκο στο ασανσέρ της δεξιάς πολυκατοικίας. Σε ποιον όροφο θα τον βγάλει ο νέος του πολιτικός ευατός;