Mε όποιον δάσκαλο καθίσεις

Περί timing και ρυθμού

Αν και φανατικός του αναγνώστης, το τελευταίο μυθιστόρημα του Ιαν ΜακΓιούαν «Μαθήματα» από τις εκδόσεις «Πατάκη», έμοιαζε σαν μια σισύφεια πρόκληση, ένα στοίχημα με το χρόνο που έπρεπε να κερδηθεί. Το πλήρωμα του χρόνου τραβάει κουπί μανιασμένο και οι υποσχέσεις κούφιες σαν το «καρυδότσουφλο» έφεραν τα απαραίτητα μηδενικά μποφόρ, ώστε να αρχίσει η ανάγνωση. Ο ρυθμός ανάγνωσης είναι κάτι για το οποίο πρέπει να γραφτούν ουρανομήκη δοκίμια.

Βιβλία που τα παρατάς στη μέση και τα ξαναπιάνεις μετά από χρόνια, μέτριες προσπάθειες που βαράς γκάζι για να τελειώσουν άρον άρον, σελίδες σαν αποσταγμένο κονιάκ που θέλουν το χρόνο τους.

Επηρεασμένος από τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου του ΜακΓιούαν πιστεύω πως για κάθε αναγνωστικό πέρασμα σελίδων, θα έπρεπε να κρατάς κάποιο είδος ημερολογίου σαν «μικρό βιβλίο για το βιβλίο».  Απλώς είναι από τις περιπτώσεις που ο ρυθμός επιβάλλεται (υποβάλλεται;) από τον συγγραφέα. Ο μετρονόμος του σπεσιαλίστα.

Το στόρι ενός αιώνα  

Ενώ ο κόσμος συνεχίζει να μετράει τις πληγές του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και το Σιδηρούν Παραπέτασμα χωρίζει ήδη την Ευρώπη στα δυο, η ζωή του μικρού Ρόλαντ Μπέινς ανατρέπεται. Δύο χιλιάδες μίλια μακριά από την προστατευτική αγάπη της μητέρας του, εσωτερικός σ’ ένα περίεργο οικοτροφείο, ευάλωτος και μοναχικός, προσελκύει το ενδιαφέρον της δασκάλας του πιάνου, Μίριαμ Κορνέλ. Η συνάντησή τους θ’ αφήσει ένα ανεπούλωτο τραύμα αλλά και την ανάμνηση μιας αγάπης που ποτέ δε θα ξεθωριάσει. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, η Γερμανίδα γυναίκα του Ρόλαντ εξαφανίζεται αφήνοντάς τον μόνο με τον επτά μηνών γιο τους. Καθώς η ακτινοβολία από την έκρηξη του Τσερνόμπιλ εξαπλώνεται στην Ευρώπη, ο Ρόλαντ αρχίζει μια εναγώνια αναζήτηση για απαντήσεις που θα τον οδηγήσει στα βάθη της οικογενειακής του ιστορίας. Μια ιστορία που καταλήγει λίγο μετά την επέλαση του κόβιντ και δυνητικά συνεχίζεται και μετά την τελευταία σελίδα.

Τα ρεμίξ του Ιαν

Θα βόλευε και θα ήμασταν μια χαρά φίλοι αν το χαρακτηρίζαμε magnum opus του συγγραφέα. Αλλά μάλλον σε χρονοκάψουλα, καταλήγουμε. Ο ΜακΓιούαν εγκιβωτίζει εμπειρίες, τάσεις, γεωπολιτικά, έρωτες, απογοητεύσεις. πολέμους, μεγάλες και μικρές χίμαιρες  και σε βάζει σε μια διαρκή προσπάθεια για να «μπεις στα παπούτσια του». Φαντάσου μια καλή συζήτηση σε ένα φιλικό τραπέζι. Ο κεντρικός ομιλητής εν μέσω κρασιών και μεζέδων μιλάει μαγευτικά, σε παρασύρει με τον στρόβιλο θέσεων και απόψεων. Το πρωί ξυπνάς λίγο ζαλισμένος αλλά ξεφεύγουν σκέψεις θαυμασμού για το πόσο ωραία ήταν τα remix των σκέψεών του. Μετά από καιρό θα θυμάσαι ακόμα τι έλεγε. Και ας ξεχάσεις κάποια λόγια …Στα μαθήματα ζωής δεν κάνουμε απουσίες.