Πάτρα: Πού είναι η συγκέντρωση για τα Τέμπη; Η αδιανόητη διάσπαση

Η συγκέντρωση για τα Τέμπη στην Πάτρα στα τέλη του Γενάρη, αποτέλεσε μια από τις μαζικότερες συγκεντρώσεις που έχουν γίνει στην πόλη τα τελευταία χρόνια.

Το ραντεβού είχε δοθεί στην Πλατεία Γεωργίου από τον Σύλλογο Συγγενών Θυμάτων Τεμπών και αν υπήρχε κάτι στο οποίο άξιζε να εστιάσει κανείς πέραν του προφανούς της μαζικότητας, αυτό ήταν η ποικιλομορφία της σύνθεσης των συγκεντρωμένων, η ενότητα που τους κινητοποίησε σε ένα κοινό στόχο ο οποίος υπερβαίνει τις κομματικές ταμπέλες και η απουσία κομματικών κραυγών με στόχο το πατρονάρισμα ανθρώπων και αιτημάτων.

Ήταν η κοινή παραδοχή ότι υποθέσεις όπως τα Τέμπη ξεπερνούν τα ιδεολογικά σύνορα και συντάσσουν σε κοινή απαίτηση: την απαίτηση για δικαιοσύνη.

Αυτή, η, ανά τη χώρα, σύνθεση και σύνδεση διαφορετικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας ήταν άλλωστε και αυτή που θορύβησε τον επαναπαυμένο στις δάφνες του πρωθυπουργό.

Σε τούτη τη χώρα, ωστόσο –και ακόμη περισσότερο σε τούτο τον τόπο, τον πατρινό-, φαίνεται ότι η επαναστατικότητα δεν αναγνωρίζεται ως τέτοια, αν δεν είναι μαρκαρισμένη από συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους και δεν καταγραφεί ο αριθμός των διαδηλωτών σε συγκεκριμένα κομματικά κιτάπια.

Κάπως έτσι οι πολίτες της Πάτρας, και ίσως όχι μόνο αυτοί, μετά τη μεγαλειώδη συμμετοχή τους στη συγκέντρωση του Γενάρη βρίσκονται ξαφνικά ενώπιον δύο προσκλήσεων διαμαρτυρίας, δύο συγκεντρώσεων και δύο πορειών, με διαφορά μισής ώρας η μια από την άλλη. Βρίσκονται ενώπιον ενός, συνήθους για την περιοχή, παραλογισμού.

Το Εργατικό Κέντρο της Πάτρας, (φίλα προσκείμενο στο ΚΚΕ) καλεί με ανακοίνωσή του σε συγκέντρωση στην πλατεία Τριών Συμμάχων, στις 10.30 το πρωί της 28ης Φεβρουαρίου. Η ανακοίνωση έχει γίνει στις 3 Φλεβάρη.

Την ίδια ώρα, αφίσα η οποία εκπροσωπεί τους Συγγενείς των Θυμάτων, καλεί σε συγκέντρωση στην πλατεία Γεωργίου, την ίδια ημέρα, στις 11 το πρωί και διακινείται ευρέως εδώ και πολλές ημέρες στα social media.

Δυο ραντεβού που συντείνουν στη διάσπαση των διαδηλώσεων, τη σύγχυση των διαδηλωτών, την καλλιέργεια της αίσθησης της ανημπόριας και φυσικά την εξυπηρέτηση- τίνος άλλου;- της κυβέρνησης που, όπως όλες οι κυβερνήσεις, ζουν τσιμπώντας για πρωινό το «διαίρει και βασίλευε».

Δεν είναι απλά λυπηρό. Είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει. Και πρέπει τάχιστα να εξηγηθεί με στοιχειωδώς πειστικά επιχειρήματα.

Δεν υπάρχει πιο περίτρανη απόδειξη της αποτυχίας των διοργανωτών και των δύο πλευρών, από το να ξεκινήσει ένας πολίτης να διαμαρτυρηθεί για τα Τέμπη και να μην ξέρει προς τα πού να κατευθυνθεί, με ποιους να συνταχθεί, ποιους να αφήσει και -κυρίως- σε τίνος το κιτάπι θα καταγραφεί ως διαδηλωτής.