ΘΙΣΑΒΡΟΣ

Ο γιος μου είναι 4,5 ετών. Παιδί του covid -γεννήθηκε το πρώτο εξάμηνο της νέας δεκαετίας- και ως τέτοιο, τα δύο πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε με ελάχιστες συναναστροφές.

Όταν επιτέλους είπαμε «φτου ξελευθερία», τα επόμενα χρόνια, προσπαθήσαμε να τον εντάξουμε σταδιακά στον μαγικό κόσμο του Πατρινού Καρναβαλιού.

Φέτος, φαινόταν πως είχε έρθει η ώρα του να ανθίσει. Όμως, μέσα στο όλο τρέξιμο για το Κυνήγι του Θησαυρού, δεν είχα καταφέρει να βρω την κατάλληλη στιγμή για να νοιώσει αληθινά πως κι αυτός συμμετέχει.

Σε ένα από τα παιχνίδια που γίνονταν καθημερινή, η ομάδα δεν θα κατέβαινε -οι μισοί δούλευαν, οι υπόλοιποι ήταν άρρωστοι. Σκέφτηκα λοιπόν, να η ευκαιρία! Θα παίξω με τον μικρό!

Ανοίξαμε την ντουλάπα με τα καρναβαλικά, διαλέξαμε την στολή που θα συνόδευε τη μικρή μας περιπέτεια, τα δε καπέλα μας με φροντίδα ξεχωριστή. Τα μάτια του ήδη έλαμπαν.

Λίγο αφότου ξεκίνησε το παιχνίδι, ήξερα ήδη ότι δεν θα προλάβουμε να φτάσουμε έγκαιρα στο σημείο που έπρεπε.

Δεν δίστασα όμως στιγμή.

Βγήκαμε από την πολυκατοικία, τον γράπωσα σφιχτά από το χέρι κι αρχίσαμε να τρέχουμε σαν αλλοπαρμένοι στο κέντρο της πόλης. Ένας μαντράχαλος κι ένα παιδάκι.

Μαζί μας, σε άλλες γωνιές της, έτρεχαν κι εκατοντάδες άλλοι.

Το σημείο δεν ήταν καν το σωστό.

Ποιος νοιαζόταν όμως; Πατέρας και γιος επιστρέψαμε με τα πλατύτερα των χαμόγελων ζωγραφισμένα στα πρόσωπα μας.

Μας ρωτάνε γιατί το Καρναβάλι, γιατί ο Κρυμμένος Θησαυρός.

Μα γιατί είναι αρχετυπικό.

Η χαρά δεν κρύβεται στη νίκη, μα στο παιχνίδι -στη δημιουργία και στο μοίρασμα, στην αδρεναλίνη και στην προσμονή.

Στην ελπίδα πως θα τα καταφέρουμε.

Είναι ΘΙΣΑΒΡΟΣ για την ψυχή.

«Θα τον βρούμε την επόμενη φορά τον Θησαυρό μπαμπά».

Στον όλο και πιο "μαύρο" κόσμο μας, αυτά τα παιδιά ενσαρκώνουν την ελπίδα.

Μα και τη δική μας λύτρωση._