Έχει μια δύναμη αλλόκοτη ο κόσμος που βγαίνει έτσι στους δρόμους...

Έχει μια δύναμη αλλόκοτη ο κόσμος που βγαίνει έτσι στους δρόμους. Δύναμη που έρχεται από ένα βαθύ πεδίο της συνείδησης και σε κατακλύζει.

Συνδέει τον άνθρωπο με τον άνθρωπο. Τον άνθρωπο με τον προορισμό του. Γίνεται δρόμος που μεγαλώνει και μεγαλώνει… τόσο, που μοιάζει κάπου να φτάνει αυτό το ταξίδι. Να υπάρχει ένας προορισμός. 

Δρόμος που σε επιστρέφει στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο, στα σκαλιά, στις στέγες… Που σε φέρνει μπρος στα μάτια του άλλου, τα ξεχασμένα, και μέσα τους βλέπεις και πάλι το «μαζί», το παρατημένο σε ένα διαδικτυακό συρτάρι ή το στρυμωγμένο σε μια κομματική κονσέρβα, αλλά  και το «μπορώ» που υπάρχει μόνο αν το «μαζί» δώσει ρεύμα στο βλέμμα.

Δεν είναι ούτε μόνο ο θρήνος για τα νεκρά παιδιά, ούτε μόνο η απαίτηση για δικαιοσύνη που έφεραν τη συγκίνηση και την άπλωσαν σε όλη τη χώρα σαν μια μεγάλη ομπρέλα που ανθίσταται στον άγριο καιρό.

Είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει παράθυρο: αυτό που μόνοι μας, μόνο εμείς, μπορούμε να ανοίξουμε στο κόσμο.

Ένα παράθυρο στον τοίχο μιας ζωής που όσο περνάει ο καιρός απομακρύνεται από τον έλεγχό μας, καθορίζεται από  παραδοχές που δεν είναι δικές μας, απενεργοποιείται από το αίσθημα της ανημπόριας μπρος στην αόρατη μηχανή που αλέθει τις αλήθειες μας και σχετικοποιεί τις ανοχές μας.

Θυμίζει ο κόσμος που βγαίνει έτσι στους δρόμους ότι η κοινωνία είναι ο εντολέας και όχι ο εντολοδόχος. Κι είναι ετούτο σπουδαίο γιατί τα όρια έχουν από χρόνια πολλά ανατραπεί μέσα από μια «ανώδυνη» διαδικασία δημοκρατικών ψευδαισθήσεων που αποκοιμίζουν και στοιβάζουν ψυχές σε βαγόνια, άσχετα μεταξύ τους…. Βαγόνια που πάνε το ένα παράλληλα με το άλλο, όχι δίπλα. Βαγόνια που κάπου κάπου συγκρούονται μεταξύ τους…  όταν μπαίνουν αντίθετα στις ίδιες τις ράγες, στις ίδιες τις γραμμές….

Θυμίζει ο κόσμος που βγαίνει έτσι στους δρόμους ότι αυτός είναι η πολιτική. Αυτός είναι το κόμμα. Αυτός και το αντίδοτο για τα δακρυγόνα.

Αυτός ο κόσμος, όταν βγαίνει έτσι στους δρόμους, δεν πολεμιέται, δεν ανακόπτεται, δεν παραποιείται, δεν ελέγχεται δεν κατηγοριοποιείται και δεν καπελώνεται. Από κανέναν. Ετούτο είναι λοιπόν που μας έφερε πιο πολύ απ΄όλα δάκρυα στα μάτια. Που θυμηθήκανε ποιοι είμαστε. Είμαστε αυτοί που είχαμε ξεχάσει.