Παραίτηση Καλατζόπουλου: Τι λένε στα παρασκήνια;

Οι παραιτήσεις για λόγους ασθενείας, «φοριούνται» πολύ το τελευταίο χρονικό διάστημα. Για να είμαστε απολύτως ακριβείς, στις περισσότερες των περιπτώσεων οι παραιτηθέντες δεν τις «φοράνε» από μόνοι τους τις ασθένειες, αλλά τους «φοριούνται» από άλλους, εν είδει μιας βολικής… διάγνωσης που συμφέρει για την λήξη συμβιώσεων που οδηγήθηκαν σε διαζύγιο.

Κάπως έτσι και με τον άρτι  παραιτηθέντα καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας Γιάννη Καλατζόπουλο. 

Οι πληροφορίες μας λένε ότι το μόνο «ασθενές» είναι το θέατρο. Τόσο ασθενές, όσο και η μόνιμη στέγη του, το «Απόλλων», η εικόνα του οποίου καταρρέει, μπρος στα μάτια μας.

Φθορά μέσα κι έξω. Και στη μέση, η τήρηση του κομματικού savoir vivre: "Με λύπη μας λάβαμε χθες την παραίτηση του Καλλιτεχνικού Διευθυντή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας Γιάννη Καλατζόπουλου, η οποία και γίνεται αποδεκτή, αφού λόγοι υγείας δεν επιτρέπουν την συνέχιση της μεταξύ μας συνεργασίας» έλεγε η ανακοίνωση του Δήμου. Όπου «χθες», σημειώστε 6 Μαρτίου. Δεν αλλάζει μόνο τις αιτίες η κομματική «ομερτά», αλλάζει και τις ημερομηνίες παραίτησης, για τα... μάτια των μελών του Δ.Σ. τα οποία ερωτούσαν και άκουγαν ότι "όλα ειναι καλά".

Τα ενδιαφέροντα σε αυτές τις περιπτώσεις βρίσκονται πάντα στα παρασκήνια.

Εκεί λοιπόν ακούγεται, ότι ο συμπαθέστατος καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, έφτασε στο απόλυτο αδιέξοδο καθώς δεν υπάρχουν χρήματα στο ταμείο για την παραγωγή καλλιτεχνικού έργου και δεν μπορεί να υπάρξει καν καλοκαιρινή παραγωγή της κεντρικής σκηνής του Θεάτρου. (Τα όσα χρήματα υπήρχαν, δόθηκαν για την παράσταση του Άρματος Θέσπιδος. Το Άρμα, λένε στα παρασκήνια, είναι πιο φθηνό αλλά και πολύ πιο παρεμβατικό με βάση το αφήγημα του ΚΚΕ για το θέατρο το οποίο πάει κοντά στους πολίτες των περιοχών που βρίσκονται μακριά από τις θεατρικές σκηνές).

Το ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας λοιπόν φέτος το καλοκαίρι μεριμνά μόνο για να πάει το θέατρο κοντά τους πολίτες που βρίσκονται μακριά από θεατρικές σκηνές. Οι πολίτες που βρίσκονται πλησίον, μπορούν να βλέπουν τα ντουβάρια των σκηνών.

Είναι και αυτό μια πολιτιστική θεώρηση των πραγμάτων για την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας.

Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, ο κ. Καλατζόπουλος ήταν ένας από τους πλέον συνεργατικούς, ευπροσήγορους, σοβαρούς, άξιους και έντιμους καλλιτεχνικούς διευθυντές που πέρασαν από το Δημοτικό Θέατρο της Πάτρας την, μακρά πλέον, περίοδο της διοίκησης του Δήμου από τον Κώστα Πελετίδη.

Σε αυτό συμφωνούν όλοι στο ΔΗΠΕΘΕ.

Όλοι επίσης συμφωνούν στα παρασκήνια ότι το ύψος της επιχορήγησης των 80.000 ευρώ (μόνο) από το υπουργείο Πολιτισμού, στο οποίο και ο ίδιος αναφέρθηκε σε δηλώσεις του, ήταν γνωστό τοις πάσι, άρα ήταν γνωστό και στον κ. Καλατζόπουλο όταν αυτός ανέλαβε το τιμόνι του θεάτρου. Επίσης στα παρασκήνια λένε ότι από αυτό το ποσό των 80.000 είναι ζήτημα αν έφταναν τα τελευταία χρόνια στα ταμεία τα 30.00-40.000 ευρώ, ενώ το υπόλοιπο ποσό (περίπου 700.000 ευρώ) καλυπτόταν και καλύπτεται από το Δήμο, χωρίς να έχει υπάρξει μείωση σε αυτό (αν και υπήρχε μια υπόσχεση για αύξηση που προφανώς δεν έγινε πράξη).

Άρα; Κάπου αλλού υπάρχει η «ασθένεια» και έχει το όνομα τις διχογνωμίας μεταξύ του καλλιτεχνικού διευθυντή και του Δήμου για δύο θέματα: το ένα είναι η πρόταση για μείωση της μισθοδοσίας των υπαλλήλων, με τον κ. Καλατζόπουλο να εκτιμά ότι από τους 23 υπαλλήλους θα έπρεπε να υπάρχουν το πολύ 9 ώστε να μπορεί το ΔΗΠΕΘΕ να λειτουργήσει (αυτή είναι μια αλήθεια την οποία άπαντες επίσης αναγνωρίζουν). Η δεύτερη διαφωνία ήταν η Δραματική Σχολή για την οποία ο κ. Καλατζόπουλος φέρεται να πρότεινε κλείσιμο και μεταφορά της στο Πανεπιστήμιο, κάτι που είχε προτείνει και ο Κώστας Καζάκος, με τις γνωστές τότε αντιδράσσεις.

Αυτά τα δύο λέγεται ότι εισηγήθηκε ο κ. Καλατζόπουλος, ώστε να καταστεί δυνατή η παραγωγή καλλιτεχνικού έργου από το ΔΗΠΕΘΕ, αφού δεν υπήρχε φως από πουθενά.

Πέρα από τη διαφωνία της Δημοτικής Αρχής και της Προέδρου του ΔΗΠΕΘΕ με το σκεπτικό του καλλιτεχνικού διευθυντή, ή την αδιαφορία της για την εξεύρεση λύση  υπάρχουν δύο βασικά δεδομένα:

1. Η Δημοτική Αρχή της Πάτρας ουδέποτε έδωσε βάση σε δύο θεσμούς (ίσως και να μην κατανοεί την αξία τους ή να μην είναι στο dna της). Το ένα είναι το καρναβάλι, το οποίο σαφέστατα και επιβιώνει χάριν  της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των πληρωμάτων. Το άλλο  είναι το ΔΗΠΕΘΕ, το οποίο μετατράπηκε επί μακρόν σε όργανο έκφρασης κομματικής προπαγάνδας με τους ιθύνοντες να αρκούνται σε αυτό, χωρίς να ανοίγουν άλλους ορίζοντες.

2. Η εμμονή της Δημοτικής Αρχής με τους ιδιώτες θέτει αυτομάτως εκτός κάθε πλαισίου το κεφάλαιο «χορηγίες»,  «συνεργασίες», «προγράμματα ΕΣΠΑ», που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο να μην είναι τα ταμεία τόσο άδεια, όσο παραδέχθηκε ο κ. Καλατζόπουλος ότι είναι.

Πρόκειται για το γνωστό αφήγημα της Δημοτικής Αρχής «θα έρθουν όλα από το κράτος», το οποίο το μόνο που φέρνει ως αποτέλεσμα, είναι το μαρασμό  των θεσμών και το πισωγύρισμα της πόλης, με αναμάσημα των αδιεξόδων προς χρήση τους για επαναστατική γυμναστική και μόνο.

Διότι δεν γίνεται και να έχεις τόσους εργαζόμενους σε ΔΗΠΕΘΕ και Δραματική που απορροφούν το 85% του ταμείου, να μην θέλεις να τους μειώσεις ή να τους μετακινήσεις και να επιθυμείς και καλλιτεχνικό έργο, με το 15% που απομένει, ενώ δεν αναζητάς τρόπο αύξησης των εσόδων σου επειδή το κεφάλαιο είναι κακό και οι ιδιώτες… μάγοι.

Προς το παρόν, και όσο αναζητείται στη λίστα των στελεχών του ΚΚΕ άλλο στέλεχος, ίσως πιο βολικό στη σκέψη του από τον κ. Καλατζόπουλο, ας βολευτούμε με το Άρμα Θέσπιδος και … καλά μπάνια.