Οι Ήρωες του 1821: Θυσία, Προδοσία και η Υποχρέωση μας Σήμερα

Κάθε 25η Μαρτίου θυμόμαστε τους ήρωες του 1821, αυτούς που σήκωσαν το λάβαρο της επανάστασης ενάντια σε μια αυτοκρατορία.

Άνθρωποι απλοί, φτωχοί, αρματωλοί, κλέφτες, λόγιοι, έμποροι, κληρικοί και ναυτικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους για ένα κοινό όραμα: την ελευθερία. Κι όμως, η ιστορία τους δεν ήταν μόνο θρίαμβος και δόξα. Ήταν προδοσία, απαξίωση και πολλές φορές, θάνατος από ελληνικό χέρι.

Αυτοί που μας ελευθέρωσαν δεν είχαν ένα ευτυχισμένο τέλος. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος βασανίστηκε μέχρι θανάτου από Έλληνες. Ο Καραϊσκάκης χτυπήθηκε ύπουλα λίγο πριν από τη μάχη. Ο Μακρυγιάννης πέρασε χρόνια στη φυλακή. Ακόμα και η Μπουμπουλίνα, η ηρωίδα της θάλασσας, δολοφονήθηκε σε εμφύλια διαμάχη. Οι μεγάλες μορφές της επανάστασης, αφού χρησίμευσαν στον αγώνα, πετάχτηκαν στο περιθώριο από το νεοσύστατο κράτος, που έβρισκε μεγαλύτερη άνεση στη διοίκηση από γραφειοκράτες παρά από πολεμιστές.

Αντί να αναγνωριστούν και να τιμηθούν όσο ζούσαν, πολλοί από αυτούς αντιμετωπίστηκαν ως εμπόδια. Το ελληνικό κράτος που θεμελιώθηκε πάνω στο αίμα τους τους ξέχασε ή ακόμα χειρότερα, τους πρόδωσε. Η ιστορία τους αποστειρώθηκε, παρουσιάζοντάς τους μόνο ως ηρωικά αγάλματα στις πλατείες, αποσιωπώντας το πώς τους μεταχειρίστηκε η ίδια η Ελλάδα.

Και σήμερα, πώς τους τιμάμε; Με σχολικές παρελάσεις και υποκριτικούς λόγους; Με επιδερμικές αναφορές σε σχολικά βιβλία που δεν τολμούν να μιλήσουν για τις προδοσίες και τις μικροπρέπειες της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας απέναντί τους; Ή μήπως με μια κοινωνία που δείχνει όλο και πιο αδιάφορη για την ιστορική της κληρονομιά, αφήνοντας την ηρωική τους μνήμη να ξεθωριάζει; Αν θέλουμε πραγματικά να τους τιμήσουμε, δεν αρκεί να μιλάμε για αυτούς μία φορά τον χρόνο. Οφείλουμε να διδαχτούμε από τη στάση τους, να μην ξεπουλάμε τα ιδανικά μας για λίγη άνεση, να μη γινόμαστε οι νέοι προδότες της ίδιας μας της χώρας. Η μνήμη των ηρώων του 1821 δεν απαιτεί μόνο δάφνες και καταθέσεις στεφάνων. Απαιτεί αυτογνωσία, εντιμότητα και μια κοινωνία που να σέβεται τις θυσίες τους στην πράξη, όχι στα λόγια.