Κινηματογραφική προβολή - αφιέρωμα στην Αλίντα Δημητρίου ετοιμάζεται στην ΕΡΑ Πάτρας

Ένα αφιέρωμα στην Ελληνίδα σκηνοθέτρια ντοκιμαντέρ Αλίντα Δημητρίου που έφυγε από τη ζωή, στις 30 Ιουλίου 2013, σε ηλικία 78 ετών, ετοιμάζουν οι εργαζόμενοι της ΕΡΑ Πάτρας στον προαύλιο χώρο στο Δασύλλιο μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα. Μάλιστα η προβολή κάποιου από τα ντοκιμαντέρ της εκλιπούσας κινηματογραφίστριας αποτελεί σύμφωνα με πληροφορίες του thebest.gr, ιδέα και πρωτοβουλία της ΕΙΝΑ (Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αχαΐας).

Με «Τα κορίτσια της βροχής» (2011) η σκηνοθέτιδα Αλίντα Δημητρίου ολοκλήρωσε την τριλογία για την αποσιωπημένη ως τότε συμμετοχή της Ελληνίδας στους πολεμικούς και πολιτικούς αγώνες στην Ελλάδα κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.

Η τριλογία είχε αρχίσει το 2008 με το ντοκιμαντέρ «Τα πουλιά στον βάλτο» που αφορούσε τις γυναίκες της αντίστασης στην Κατοχή και συνεχίστηκε το 2009 με το «Η ζωή στους βράχους» (Δημοκρατικός Στρατός και εξορία) ενώ έκλεισε με τα «Κορίτσια της βροχής», το κύκνειο άσμα της Δημητρίου, ένα ντοκιμαντέρ το οποίο αναφέρεται αποκλειστικά στις γυναίκες που ταλαιπωρήθηκαν και κακοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της επταετίας. Στην ταινία καταθέτουν τη μαρτυρία τους 50 γυναίκες.

Ευσυνείδητη και χαμηλότονη "εργάτρια" στον χώρο του ντοκιμαντέρ, όπως έγραψε το «Βήμα», η Αλίντα Δημητρίου από το 1977 ως το 1994 γύρισε περισσότερα από 50 φιλμ για την τηλεόραση και το υπουργείο Πολιτισμού. Ανάμεσά τους «Το θέατρο στο βουνό», «Ανθρώπινα δικαιώματα» (10 ημίωρα) και «Γυναίκες» (6 ημίωρα). Από το 1994 ως το 2003 ασχολήθηκε με το βιομηχανικό ντοκιμαντέρ κάνοντας 15 ταινίες για τη ΔΕΗ.

«Ελπίζω στους απλούς ανθρώπους, στους ανθρώπους και στις οµάδες "χωρίς φωνή", αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω µε τις ταινίες µου» είχε πει η ίδια η Αλίντα Δημητρίου σε συνέντευξή της στο Βήμα της Κυριακής τον Ιανουάριο του 2012. Αντιστεκόταν με πυγμή και θάρρος σε «κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτοµο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοηµοσύνη καθενός µας», αντιστεκόταν «στην υπερπληροφόρηση που µειώνει την κρίση µας», αντιστεκόταν «στη µιζέρια και στην εξαθλίωση που µας επιβάλλεται».