Πάτρα: Κάθε Τετάρτη... "Πιάνουν τη Ζωή απ' το Τιμόνι" και δεν χάνουν την Ποδηλατάδα τους... "βρέξει χιονίσει"! ΔΕΙΤΕ ΦΩΤΟ

Πραγματοποιείται ανελλιπώς τα τελευταία 2 χρόνια

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2012. Τρεις φίλοι του ποδηλάτου η Αλεξάνδρα, η Εύα και ο Αυγουστίνος συναντιούνται τυχαία στην πλατεία Γεωργίου της Πάτρας και κάνουν μαζί μια βόλτα με τα ποδήλατα, μέχρι την πλαζ. Μέσα σε αυτή τη χαλαρή και ευχάριστη ατμόσφαιρα πέφτει η ιδέα για μια ομαδική ποδηλατοβόλτα, με φίλους και γνωστούς.

Το κάλεσμα γίνεται μέσω facebook για την ερχόμενη Τετάρτη και η ώρα του ραντεβού είναι για τις 9 το βράδυ, ακριβώς την ώρα που έπεφτε ο ήλιος.

Έτσι γεννήθηκε η "Νυχτερινή Ποδηλατάδα"! Την πρώτη φορά, απόλαυσαν αυτή την ομαδική βόλτα με τα ποδήλατα 18 άτομα. Η αύξηση όμως των συμμετοχών Τετάρτη με Τετάρτη ήταν ραγδαία. Την επόμενη εβδομάδα ήταν η διπλάσια και σε λιγότερο από δύο μήνες τα ποδήλατα στη "Νυχτερινή Ποδηλατάδα" είχαν γίνει περισσότερα από ...250!

Έκτοτε, εδώ και πάνω από δύο χρόνια, έχουν γίνει αμέτρητες βόλτες και εκδρομές με τα ποδήλατα, αφού εκτός από την καθιερωμένη "Νυχτερινή Ποδηλατάδα" που πραγματοποιείται βρέξει-χιονίσει και έχει ματαιωθεί μόνο ΜΙΑ(!) φορά λόγω υπερβολικά άσχημου καιρού τον περασμένο χειμώνα, έχουν πραγματοποιηθεί και ένα σωρό άλλες ημερήσιες βόλτες που συνήθως είναι και πιο μακρινές, και τα ποδήλατα τους έχουν φτάσει στην Αχαγιά, τον Ψαθόπυργο, μέχρι τη Ναύπακτο που αποτελεί και αγαπημένο τους προορισμό, αλλά και την Ήλιδα και την αρχαία Ολυμπία!

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία της "Νυχτερινής Ποδηλατάδας" αλλά και η αφορμή για να δημιουργηθεί η ποδηλατική κοινότητα "Πιάνω τη Ζωή απ' το Τιμόνι" που σήμερα αριθμεί περισσότερα από 2.700 μέλη ηλικίας από 8 μέχρι και 80 ετών, γεγονός που την κάνει μία από τις μεγαλύτερες και πιο υπολογίσιμες Πανελλαδικά.

Συναντήσαμε έναν από τους τρεις του αρχικού πυρήνα, τον Αυγουστίνο Κατσιβαρδά ένα απόγευμα Κυριακής στην πλατεία Γεωργίου, το σημείο που ξεκίνησαν όλα και που μέχρι σήμερα συγκεντρώνονται πριν τις εξορμήσεις τους. Ήρθε (καθυστερημένος ομολογώ) με τι άλλο παρά με το ποδήλατο του.

"Είναι ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα να βλέπεις τόσο κόσμο στην ποδηλατάδα. Αν βάλεις την ευχαρίστηση που νιώθει ένας άνθρωπος την ώρα που κάνει ποδήλατο και την πολλαπλασιάσεις με τον αριθμό των ποδηλάτων που συμμετέχουν, μπορείς να φανταστείς το μέγεθος και την ένταση της χαράς που σου περιγράφω, αλλά ο μόνος τρόπος να τη νιώσεις είναι να βρίσκεσαι εκεί!" λέει με νόημα.

"Η Νυχτερινή Ποδηλατάδα όμως δεν είναι μόνο αναψυχή. Είναι ακτιβισμός, είναι διεκδίκηση του κομματιού του δρόμου που μας αναλογεί, είναι μια διαδικασία εκπαίδευσης για εμάς με τα ποδήλατα αλλά και για τους συμπολίτες μας με τα μηχανοκίνητα οχήματα. Είναι μια δυνατή φωνή μέσα στην πόλη, που φωνάζει για χαρά και υγεία, για οικολογική συνείδηση και κοινωνική αλληλεγγύη." συμπληρώνει.

Γνήσιος λάτρης του ποδηλάτου, δεν πάει πουθενά χωρίς αυτό και φυσικά δε θέλει να χάνει ποτέ το ραντεβού της Τετάρτης.

"Τον πρώτο χρόνο ένιωθα την υποχρέωση να είμαι πάντα εκεί, ότι καιρό και να κάνει ότι κι αν έχει τύχει. Είχα την σκέψη ακόμα και στις μεγάλες κακοκαιρίες μην πάει έστω ένας και δεν βρει έστω άλλον ένα για να γίνει η βόλτα.. και η αλήθεια είναι πως ακόμα και με βροχή και κρύο ποτέ δεν έμεινα μόνος. Στη συνέχεια αυτή την "αγωνία" την ένιωσαν κι άλλοι από την παρέα και πλέον όποτε χρειάζομαι "ρεπό" δεν ανησυχώ, η ποδηλατάδα θα γίνει."

Μέσα από την ποδηλατάδα δημιουργήθηκαν φιλίες, φροντίζουν ο ένας τον άλλο, γι' αυτό ίσως δίνουν και τόση μεγάλη σημασία στις συνθήκες ασφάλειας. Από την πρώτη Τετάρτη είχαν μαζί τους αντανακλαστικά γιλέκα και πολύ γρήγορα σε κάθε ποδηλατάδα και μέχρι σήμερα, υπάρχουν τουλάχιστον έξι εθελοντές με ενδοσυνεννόηση, που έχουν το ρόλο του "οδηγού".

"Αρχικά ενημερώσαμε την τροχαία και όποτε την είχαμε στο πλευρό μας τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Χρειάζεται να είναι ενιαία η ποδηλατοπομπή και να μην δημιουργούνται κενά ώστε να μην εισχωρούν αυτοκίνητα και μηχανάκια μέσα, πράγμα που όταν γίνεται είναι πολύ επικίνδυνο.

Οι κανόνες είναι ατομικοί, δεν επιβάλλονται από κανένα, όλοι όμως νιώθουμε την ανάγκη να ακολουθούμε κάποιους κανόνες για την ατομική μας ασφάλεια, μα πιο πολύ για την ασφάλεια του συνόλου." επισημαίνει ο Αυγουστίνος.

Τώρα το χειμώνα η συνάντηση είναι στις 18:30 στην πλατεία Γεωργίου και η αναχώρηση γίνεται πάντα μισή ώρα αργότερα. Το μισάωρο που περνά στην πλατεία μέχρι να ξεκινήσουν είναι σημαντικό γιατί τους δίνεται η ευκαιρία να ενημερωθούν οι καινούργιοι, να γνωριστούν και να συζητήσουν για τη διαδρομή, να ρίξουν μια τελευταία ματιά στα ποδήλατα.

Οι διαδρομές τους; Είναι λίγο-πολύ συγκεκριμένες αν και πάντα προσπαθούν να τις ανανεώνουν. Ρίο και επιστροφή, Γλαύκος και επιστροφή, Βραχναίικα και επιστροφή. Δηλαδή περίπου 20 χιλιόμετρα συνολικά. Η βόλτα διαρκεί δύο με δυόμιση ώρες με μια μικρή στάση π.χ. στην εστία του Πανεπιστημίου για κανα εικοσάλεπτο. Το καλοκαίρι οι στάσεις είναι μεγαλύτερες αφού ο καιρός το ευνοεί.

Ο ρυθμός είναι σχετικά αργός, με μέση ταχύτητα κάτω από 15 χλμ/ώρα, αλλά αυτό που προέχει είναι να πηγαίνουν όλοι μαζί απολαμβάνοντας τη βόλτα. Προσέχουν δε να κυκλοφορούν σε δρόμους που παρέχουν μια υποτυπώδη ασφάλεια. Κατά το πλείστον όταν αυτοί είναι διπλής κατεύθυνσης υπάρχει διαχωριστικό διάζωμα, και όπου κινούνται, προσπαθούν να υπάρχουν δύο λωρίδες ώστε να καλύπτουν αυτοί τη μία και να αφήνουν την άλλη ελεύθερη για τα μηχανοκίνητα και να μη μπλοκάρουν την κυκλοφορία.

"Αυτή είναι η πρόθεση μας... Γι' αυτό κι όταν σε σημεία που δεν γίνεται να μας περάσουν τα αυτοκίνητα που βρίσκονται πίσω μας, ζητάμε ευγενικά την κατανόηση των οδηγών και την υπομονή τους για λίγα λεπτά μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που ο δρόμος ανοίγει. Φυσικά αν υπάρξει ανάγκη και κάποιος χρειάζεται οπωσδήποτε να περάσει σταματάμε και κάνουμε στην άκρη." εξηγεί.

Μέσα από την ποδηλατάδα και την ποδηλατική κοινότητα "Πιάνω τη Ζωή απ' το Τιμόνι", προωθείται η συλλογικότητα, η σκέψη του ενός για τον άλλο, η κοινωνική αλληλεγγύη και φυσικά η ενθάρυνση στη χρήση του ποδηλάτου. Όλο το πλαίσιο λόγω του ποδηλάτου είναι οικολογικό και πια δεν τους ενδιαφέρει τόσο η μαζικότητα, δε θέλουν δηλαδή να γίνει αισθητή την παρουσία τους από το μέγεθος της πομπής των ποδηλάτων αλλά από τη στάση τους.

"Έχουν περάσει δύο χρόνια και νιώθω ότι ο ρόλος της ποδηλατάδας έχει αλλάξει. Βέβαια κάποια πράγματα παραμένουν σταθερά όπως η απόλαυση της βόλτας... Έχει αλλάξει όμως η εικόνα των δρόμων της πόλης στην καθημερινότητα, με την παρουσία του ποδηλάτου να είναι πλέον πολύ έντονη. Αυτό θεωρώ είναι μεγάλο κέρδος για την Πάτρα και εκτιμώ πως μαζί με όλα όσα συνετέλεσαν για να συμβεί, κάτι προσέφεραν και οι δικές μας προσπάθειες.

Πολλοί άνθρωποι μέσα από αυτές τις βόλτες ξεπέρασαν το φόβο που είχαν να κυκλοφορούν στην πόλη με το ποδήλατο... π.χ. κάποτε ήρθε στη βόλτα μας μια κυρία 53 ετών την οποία δε γνώρισα ποτέ γιατί απλά δεν ξαναήρθε αλλά είναι για μένα συγκλονιστικό αυτό που έμαθα αργότερα από μια κοινή μας φίλη... η κυρία αυτή από την επόμενη μέρα πηγαίνει και επιστρέφει καθημερινά από τη δουλειά της με το ποδήλατο! Αυτή ήταν για μένα η αφορμή να σκεφτώ πως τα οφέλη της δράσης μας είναι πολλά και μερικές φορές ούτε που τα γνωρίζουμε." λέει ο Αυγουστίνος.

Η κουβέντα μας περιστράφηκε και γύρω από την οδική συμπεριφορά των ποδηλατών, με τον Αυγουστίνο να παραδέχεται ότι υπάρχουν και αρκετοί που δεν σέβονται τον ΚΟΚ, παίζοντας με τη ζωή τους αλλά και την ασφάλεια των γύρω τους. Τόνισε όμως πως η έλλειψη κυκλοφοριακής αγωγής είναι υπαρκτή ανεξάρτητα με τι όχημα οδηγεί καθένας, και πως αισθάνεται πολύ περισσότερο την απειλή που μπορεί να προκύψει από έναν οδηγό φορτηγού που δεν προσέχει στο δρόμο, σε σχέση με την απειλή που αποτελεί αντίστοιχα ένας απρόσεκτος ποδηλάτης.

Μιλήσαμε και για τις ευκαιρίες που υπάρχουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση για τη βιώσιμη κινητικότητα των πόλεων με τον συνομιλητή μου να επισημαίνει ότι: "Η ουσιώδης λεπτομέρεια είναι να γίνονται έργα με ανταπόδοση μέσω της χρηστικότητας τους. Εδώ συνήθως όλα γίνονται ανάποδα χωρίς κανέναν σχεδιασμό και χωρίς να λογαριάζονται οι ανάγκες των πολιτών.

Για παράδειγμα στην πόλη μας δημιουργείται ένας ολοκαίνουριος ποδηλατόδρομος που κόστισε μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ και ενώνει το νέο λιμάνι με τον φάρο. Έτσι κάποιοι θα μπορούν να κάνουν πέρα δώθε με το ποδήλατο από τον φάρο στο νέο λιμάνι και πάλι πίσω και είναι πραγματικά πολύ όμορφη βόλτα αλλά τι γίνεται αν χρειάζεται να πας μέχρι τα Ροΐτικα;

Τι γίνεται με τους ποδηλάτες που μένουν στην Αγυιά και η δουλειά τους είναι στο κέντρο;

Πόσο εύκολο είναι για έναν φοιτητή να πηγαίνει στη σχολή του με το ποδήλατο;

Φυσικά δεν υπάρχουν επαρκείς απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Είναι λοιπόν καλό να κοιτάξουμε πως μπορούμε να ξεκινήσουμε δημιουργώντας τις στοιχειώδεις υποδομές που απαιτούνται από τις πραγματικές ανάγκες που έχουν δημιουργηθεί και έτσι να προχωρήσουμε. Από την άλλη πλευρά είναι επιβεβλημένη και η αλλαγή νοοτροπίας μερικών συμπολιτών.

Είναι δυνατόν να μιλάμε για σύγχρονες πόλεις και βιώσιμη κινητικότητα, όταν για παράδειγμα κάποιοι έμποροι και καταστηματάρχες αντιδρούν στην τοποθέτηση κορυνών και θεωρούν πως αν η τροχαία κάνει τα στραβά μάτια στα διπλοπαρκαρίσματα, θα δουν περισσότερα χρήματα στα ταμεία τους;

Είναι παραπάνω από σίγουρο πως, αν κάποτε τεθεί θέμα μετατροπής κάποιων δρόμων του κέντρου έτσι ώστε να εξυπηρετούνται και τα ποδήλατα, θα έχουμε τις γνωστές γκρίνιες που υπήρχαν κατά την κατασκευή των πεζόδρομων της Ρήγα Φεραίου και της Παντανάσσης, σημείων της πόλης που σήμερα η εμπορική αξία έχει εκτοξευθεί!"

Ο Αυγουστίνος μου αποκάλυψε επίσης ότι, υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως ο ποδηλάτης, όσο κι αν δεν του φαίνεται, είναι σημαντικότερος ως πελάτης και καταναλωτής γιατί απλά μπορεί να φτάσει στο εμπορικό κέντρο πιο εύκολα, πιο γρήγορα, πιο πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μέρας και πάνω απ' όλα με καλύτερη διάθεση κι έτσι αντισταθμίζεται το γεγονός ότι δεν μπορεί να μεταφέρει πολλά πράγματα με το ποδήλατο! "

'Έτσι βλέπουμε σε χώρες πιο προηγμένες από τη δική μας τα καταστήματα να προσφέρουν μόνιμα όλο το χρόνο έκπτωση σε όσους πάνε να ψωνίσουν με το ποδήλατο."

Και συνέχισε "Το ποδήλατο είναι μια λαμπρή εφεύρεση συγκεκριμένη χρονολογία της οποίας δεν υπάρχει, ούτε συγκεκριμένος εφευρέτης... Στην εποχή μας οι άνθρωποι στις σύγχρονες πόλεις εφηύραν ξανά τη λύση των σοβαρότερων προβλημάτων τους, το ποδήλατο. Το ποδήλατο δεν είναι καλό μόνο για αυτούς που το καβαλάνε.. Οι οδηγοί των αυτοκινήτων για παράδειγμα, είναι από τους πιο ωφελημένους από το ποδήλατο, γιατί κάθε ποδήλατο στο δρόμο είναι ένα λιγότερο αυτοκίνητο, άρα περισσότερος χώρος για τα αυτοκίνητα και μια ακόμα ελεύθερη θέση για να παρκάρουν!"

Αφού λοιπόν στάθηκε με επιμονή στο πόσο θετικά μπορεί να επηρεάσει η χρήση του ποδηλάτου την κοινωνία συνολικά, μου είπε πως η ομάδα τους είναι ευαισθητοποιημένη απέναντι σε διάφορα κοινωνικά θέματα και πως μαζί με το ποδήλατο υπάρχουν και παράλληλες δράσεις σε αυτή την κατεύθυνση.

Τον ρώτησα και μου ανέφερε μερικές (πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το εύρος τους) ζητώντας μου να μην τις βάλω στο άρθρο που ετοιμάζω "γιατί απλά όσο σημαντικές κι αν σου φαίνονται για εμάς δεν αποτελούν παρά όμορφες εμπειρίες και τίποτα περισσότερο. Η σκέψη μας είναι βασικά στο παρόν και το μήνυμα που στέλνουμε κάθε μέρα με τις ενέργειες που κάνουμε και δευτερευόντως στο μέλλον σε αυτά που ονειρευόμαστε και σχεδιάζουμε για αυτό."

Λογικά προέκυψε η τελευταία ερώτηση... Υπάρχει επόμενο βήμα;

"Πρώτος άμεσος στόχος -και αυτός αφορά πιο πολύ στο παρόν, μιας και είναι ήδη αρκετά προχωρημένος και τον δουλεύουμε συνεχώς αλλά και στο μέλλον γιατί απομένουν αρκετά ακόμα να κάνουμε- είναι η σύσταση ενός Κοινωνικού Συνεταιρισμού, μιας οργάνωσης μέσα από την οποία θα προσπαθήσουμε, μαζί με την επίτευξη των σκοπών της που θα έχουν ως κεντρικό άξονα την προώθηση της ποδηλατικής κουλτούρας, να δώσουμε διέξοδο στις γνώσεις και τα ταλέντα των μελών μας μαζί με ευκαιρίες απασχόλησης. Για πιο μελλοντικά.. τι να σου πω.. θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Θα δούμε!"