Πάτρα: Μέχρι την Παρασκευή συνεχίζεται η έκθεση του Ντίνου Βγενόπουλου και της Μαρίας Σεβαστοπούλου

Μέχρι την Παρασκευή 13-2-14 συνεχίζεται  στα Δημοτικά Λουτρά η έκθεση του  Ντίνου Βγενόπουλου και της Μαρίας Σεβαστοπούλου. Πρόκειται για έκθεση ξυλοτεχνημάτων και ζωγραφικής.

Και μια κριτική ματιά

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΜΙΑΣ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Είχα δει ήδη κομμάτια των κατασκευών του Ντίνου στους υπαίθριους χώρους της κατοικίας του, διασκορπισμένα σε γωνιές υπόστεγες, στην αυλή ή στον κήπο.
Στεκόντουσαν σιωπηλά, αθόρυβα, άλλοτε σαν να υπήρχαν εκεί ανέκαθεν, δεμένα με τον φυσικό ή τον τεχνητό χώρο που τα περιέβαλε. Δεν ζητούσαν τίποτα ούτε «φώναζαν» αλλά υπήρχαν σαν φυσική ύλη στο περιβάλλον. 
Αλλά τώρα, εδώ, στον μικρό αυτό εκθεσιακό χώρο των παλιών δημοτικών λουτρών, στο εσωτερικό του που τοποθετούνται και εκ-τίθενται κάτι διαφορετικό συμβαίνει. Εδώ ομαδοποιούνται, ακούγονται, προβάλλονται, αναπνέουν, δείχνουν τη δική τους μουσική. Σαν μια ορχήστρα καλά στημένη.
Υπάρχει ένας πρωτογονισμός που επιστρέφει σ’ αυτή τη «κατασκευαστική» δουλειά του Ντίνου Βγενόπουλου. Ένας συνθετικός, δημιουργικός και εκφραστικός πρωτογονισμός. Αυτή η «αξία του ευτελούς» που λέει ο ίδιος προβάλλεται μέσα από μία συνθετική προσπάθεια άλλοτε ομοίων πραγμάτων άλλοτε αντιθέτων. Συνυπάρχουν η αιώνια πέτρα, η κροκάλα, κομμάτια πανάρχαια της γης, το ξεβρασμένο ξύλο του ποταμού ή της θάλασσας, το παλαμάρι του πλοίου που πετάχτηκε ή κορέστηκε χρηστικά, το καραβόσχοινο του διχτυού της ανεμότρατας, το μέταλλο-τμήμα βιομηχανικού προϊόντος κ.λπ. Υλικά της φύσης αλλά και μέρη αντικειμένων που υπήρξαν και δημιουργήθηκαν από ανθρώπινο χέρι, χρηστικά κάποτε ή εργαλεία ή τμήματα της παλαιότερης βιομηχανικής παραγωγής πλάθονται σε μία αρμονική συνύπαρξη.
Δημιουργούν ένα νέο «αντικείμενο» που κινείται στο χώρο της γλυπτικής τέχνης. Απλή κατασκευαστική τεχνική και μεράκι και φαντασία αναπλάθει τα αυτόνομα κομμάτια, τα συνθέτει δημιουργικά και καταφέρνει να επαναφέρει το νεκρό παρελθόν στο σύγχρονο παρόν με αυτά τα απλά εκφραστικά μέσα.
Έτσι βγαίνει μια παραμυθένια αλήθεια, ένα όμορφο όνειρο. Και απλώνεται μια τέχνη, έτσι φυσικά, ανεπιτήδευτα, αυθόρμητα, χωρίς να ξεχνά κανείς ότι μετά τη σύλληψη της ιδέας στη σύνθεση χρειάζεται και δουλειά. Και αυτά όλα υπάρχουν εδώ σ’ αυτά τα έργα που στέκονται αυτόνομα και όλα μαζί επίσης σαν παιδιά του ίδιου πατέρα, με μια συνέχεια ίσως συγκινητική.
Μας δείχνει λοιπόν ο Ντίνος Βγενόπουλος με τη δουλειά του ότι όλα αυτά τα αντικείμενα μπορούν να επιστρέψουν διαφορετικά, να εκφραστούν διαφορετικά αρκεί να αγγίξουμε τις ευαίσθητες χορδές τους, να τα αγκαλιάσουμε, να τα περιθάλψουμε και να τα ΑΝΑΣΤΗΣΟΥΜΕ!
Εύγε!

06-02-2015

Πέτρος Λ. Μπερτζουάνης

Αρχιτέκτων