Πάτρα: Οι "easy riders" της Λέσχης Κλασικής Μοτοσυκλέτας- Το "σαράκι", το στέκι και η "Μπέμπα" που έπαιξε στον "Υπολοχαγό Νατάσσα"- ΦΩΤΟ

Πολλές οι δράσεις της Λέσχης

Πίσω στο όχι και τόσο μακρινό 1993 μια παρέα Πατρινό με μεγάλο έρωτα για τις κλασικές μοτοσυκλέτες αποφάσισε να ιδρύσει μια Λέσχη που θα τους ενώνει, θ’ ασχολείται με το πάθος τους, θα τους επιτρέπει να βρίσκονται, να βοηθούν ο ένας τον άλλο, να κάνουν ταξίδια και να διοργανώνουν events.

Από τότε μέχρι σήμερα έτρεξε πολύ νερό στο αυλάκι. Η Λέσχη Κλασικής Μοτοσυκλέτας Πάτρας, που σημειωτέον είναι η 2^η παλαιότερη στην Ελλάδα, αριθμεί πλέον πάνω από 70 μέλη, διοργανώνει σημαντικές εκδηλώσεις που συγκεντρώνουν κόσμο από διάφορες περιοχές της Ελλάδας και φυσικά συνεχίζει να αποτελεί το σημείο αναφοράς όσων λατρεύουν τις κλασικές μοτοσυκλέτες.

Ένα από τα πιο γνωστά κι αγαπημένα events που φέρει εις πέρας κάθε χρόνο είναι το Distinguished Gentleman’s Ride. Ένας θεσμός που ξεκίνησε το 2012 από μια παρέα Αυστραλών που αποφάσισε να ντυθεί με όμορφα κοστούμια και να καβαλήσει τις κλασικές μοτοσυκλέτες της με σκοπό την επαγρύπνηση και ενημέρωση για τον καρκίνο του προστάτη. Η Πάτρα είναι ουσιαστικά η 3^η πόλη στη χώρα που διοργανώνει, ανάμεσα σε 500 πόλεις σε όλο τον κόσμο, το θεσμό.

Μάλιστα η Λέσχη της Πάτρας είναι ο επίσημος οικοδεσπότης του Distinguished Gentleman’s Ride που έχει πάρει διαστάσεις «επιδημίας» καθώς σε συμμετέχουν παγκοσμίως πάνω από 50.000 αναβάτες σε όλο τον πλανήτη. Η εκδήλωση είναι ανοικτή σε όλους όσοι αγαπούν τις μηχανές και ουσιαστικά συνδέει τους συμμετέχοντες με ιστορικά σημεία της Πάτρας, ενώ το ανάλογο ντύσιμο εποχής, βάζει στο κλίμα όλους του αναβάτες αλλά και όσους τους αντικρίζουν στους δρόμους.

Αυτό δεν είναι όμως το μόνο Event που διοργανώνει η Λέσχη. Ανάμεσα σε πολλά άλλα (Εκθέσεις, Αγώνες κ.α.) ξεχωρίζει φυσικά το Beering. Ο τίτλος του είναι παράφραση του ρουλεμάν. Το λογοπαίγνιο, επελέγη για να σηματοδοτήσει ότι η εκδήλωση γίνεται για να διασκεδάσουν τα μέλη της Λέσχης και οι φίλους τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι «είμαστε τίποτα αλκοολικοί», όπως σπεύδουν ναν μας ξεκαθαρίσου. Φέτος η εκδήλωση, που συνδυάζει μοτοσυκλέτες, ζωντανή μουσική, μπύρες κ.α. κλείνει 20 χρόνια ζωής και μάλιστα τα μέλη της Λέσχης σκέφτονται να κάνουμε κάτι μεγάλο και επετειακό.

Όλα όμως αυτά είναι, θα έλεγε κανείς, το «περιτύλιγμα», απλές οι αφορμές, που στο βάθος τους, στην ουσία δηλαδή, βρίσκεται ένα και μόνο πράγμα: Το «σαράκι» της κλασικής μοτοσυκλέτας.

Το thebest.gr επισκέφτηκε το στέκι της Λέσχης, στην Σαχτούρη, συνομίλησε με αρκετά από τα μέλη της και τα ρώτησε μεταξύ άλλων πώς τους προέκυψε αυτή η «τρέλα» για τις κλασικές μοτοσυκλέτες, πιο ήταν το πρώτο τους μηχανάκι και πώς αντέχουν το κόστος της αναπαλαίωσης αλλά και συντήρησης των μηχανών αυτών.

Επίσης μας μίλησαν για το δέσιμο που του προσφέρει η συχνή ενασχόληση με τις δράσεις της Λέσχης, για τις «κοσμοϊστορικές» αλλαγές που επέφερε διαδίκτυο στην προσπάθεια αναζήτησης ανταλλακτικών αλλά και στην «απίθανη» ιστορία μιας «μπέμπας» που έφθασε στην Ελλάδα με τον πόλεμο του ’40, έκανε ένα «πέρασμα» από την ταινία Υπολοχαγός Νατάσα και κατέληξε, μέσω του μπάρμπα Νίκου, στα χέρια ενός μέλους της Λέσχης, το Λεωνίδα.

Η μοτοσυκλέτα που "έπαιξε" στον Υπολοχαγό Νατάσα

Ντίνος Ράλλης, Πρόεδρος: «Πολύ κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει τι κάνουμε εδώ στη Λέσχη. Φίλοι μου με ρωτούν τι κάνω στο στέκι, και τους απαντάω «τίποτα», έρχομαι γιατί θα μπορούσα κάλλιστα να πάω σε ένα καφενείο.

Θεωρώ από την στιγμή που κάποιος ασχολείται με ένα χόμπι και στην πορεία βρίσκει κάποιους άλλους που ασχολούνται με το ίδιο και έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα, δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από το να συνυπάρξουν 1-2 φορές την εβδομάδα σε έναν χώρο που τον έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι σύμφωνα με το γούστο τους, να γνωριστούν, να αλληλοβοηθηθούν και να μιλήσουν για το κοινό ενδιαφέρον τους.

Μέσα από αυτό έχουμε κάνει και φιλίες ζωής, μέχρι και κουμπαριές. Το πιο σημαντικό είναι ότι γνωρίζεις ανθρώπους που μπορεί να σε βοηθήσουν κάποια στιγμή, αλλά, αν δεν υπήρχε αυτός ο χώρος, δεν θα τους γνώριζες ποτέ στη ζωή σου.

Εγώ γράφτηκαν εδώ ύστερα από παρότρυνση του τότε Προέδρου. Τα παιδιά τα γνώρισα από ένα πάρτι. Δεν είχαν τότε μηχανάκι και χωρίς να έχω συζητήσει με κανέναν το μηχανάκι που θα αγόραζα επρόκειτο να είναι ένα κλασικό μηχανάκι. Όταν τους γνώρισα λοιπόν, ξεκίνησε ένα «κυνήγι» για το πότε θα γραφτώ. Κάποια στιγμή με τα πολλά-πολλά είπα πρέπει να πάω κι έτσι ήρθα το 1996.

Η πρώτη μου μηχανή ήταν αγορασμένη από την Κοζάνη, ένα R26 του 1959, από εκεί και πέρα άρχισαν να έρχονται και άλλα μέχρι που τώρα έχω πρόβλημα χώρου και δεν ξέρω που να τα βάλω. Έχω 4 φτιαγμένα και 2 άφτιαχτα που με περιμένουν, αλλά με την κρίση δεν ξέρω καν αν θα τα φτιάξω. Είναι κλασικά αλλά δεν μπορείς να πεις ότι είναι σπάνια. Η αλήθεια είναι ότι σπάνια θα βρεις σπάνιο μηχανάκι στην Ελλάδα, σχεδόν όλα ήταν από δεύτερο χέρι από Γερμανία και Αγγλία.

Λεωνίδας Γρηγοράτος, Ταμίας: «Μεγάλο ενδιαφέρον έχει το πώς απέκτησα μια BMW του 1935, 750 κυβικά, η οποία έφθασε να «παίξει» μέχρι και στην ταινία «Υπολοχαγός Νατάσα». Πρόκειται για μια τρίκυκλη (με καλάθι). Είναι πολεμικό το μοντέλο, δηλαδή οι Γερμανοί μπήκαν στην Ευρώπη με αυτές τις μοτοσυκλέτες.

Αυτή την βρήκα σε ένα ταξίδι μου σε κάποια παραλιακά χωριά, κοντά στην Αρχαία Κόρινθο. Την είδα παρκαρισμένη, κατέβηκα να την χαζέψω, γιατί είχα την τρέλα με τις κλασικές μοτοσυκλέτες, και κοντά μου ήρθε και ο ιδιοκτήτης ο οποίος ήταν ένας μεγάλος κύριο σε ηλικία, μπάρμπα Νίκος.

Μετά από πολύ ώρα κουβέντα του ζήτησα να μου την πουλήσει. Την αγόρασα το 1995 και ξεκίνησα την αναπαλαίωση. Ο μπάρμπα Νίκος την αγόρασε από έναν φίλο του, μετά τον πόλεμο του ’40, ο οποίος είχε σκοτώσει τους Γερμανούς και πήρε σαν λάφυρο την μηχανή. Την έκρυψε στο σπίτι του και μετά τον πόλεμο την πούλησε στον μπάρμπα Νίκο.

Εκείνος την χρησιμοποιούσε σαν εργαλείο της δουλειάς του. Είχε βγάλει το καλάθι, είχε φτιάξει ένα κασόνι και έκανε μεταφορά οικοδομικών υλικών στην Αθήνα. Κάποιοι τύποι τον πλησίασαν μια μέρα και του την ζήτησαν να την νοικιάσουν για να γυρίσουν την ταινία «Υπολοχαγός Νατάσα», με τη Βουγιουκλάκη και τον Παπαμιχαήλ. Επειδή μάλιστα δεν έβρισκαν κάποιον να μπορεί να την οδηγήσει, καθώς οι ταχύτητες είναι στο χέρι, έπαιξε στην ταινία ως κομπάρσος και ο μπάρμπα Νίκος.

Όταν την πήρα εγώ ήταν σε άθλια κατάσταση, σκουριασμένη, την έφτιαξα και τώρα είναι σε πολύ καλή κατάσταση και μάλιστα με αυτήν πήγα στην εκκλησία στον γάμο μου, με συνοδεία τη Λέσχη! Κατά καιρούς όλα αυτά τα χρόνια πέρασαν αρκετές μοτοσυκλέτες από τα χέρια μου. Αυτή την περίοδο έχω άλλη μια BMW R80 του ’94 μοντέλο. Την εποχή που άρχισα εγώ την αναπαλαίωση καταφεύγαμε σε λύσεις όπως φαξ, γράμματα, γνωριμίες κ.α., καθώς δεν υπήρχσε το ιντερνετ που τώρα έχει λύσει τα χέρια όλων μας. Υπήρχε αρκετή δυσκολία αλλά αξίζει τον κόπο.

Στη Λέσχη είμαι από τις αρχές του ’94. Εδώ μας προσελκύει η αγάπη μας για την κλασική μοτοσυκλέτα, έχουμε φτιάξει μια παρέα που είναι αρκετά καλή, περισσότερο είμαστε φίλοι.»

Καμίσης Παναγιώτης, μέλος Προεδρείου: «Μου άρεσαν από μικρός που ήμουν οι μοτοσυκλέτες. Μόλις τελείωσα τις σπουδές μου πήρα την πρώτη μου μοτοσυκλέτα, είχα μηχανάκι και ως μαθητής στο σχολείο φυσικά. Γενικά μου αρέσει το δίκυκλο είτε είναι κλασικό είτε όχι. Την πρώτη μου κλασσική μοτοσυκλέτα την πήρα το 2009 και από τότε έγινα μέλος στη Λέσχη.

Η πρώτη μου κλασική ήταν ένα Gilera Β300 του 1953. Tην βρήκα στο ιντερνέτ και τα δύο που έχω τώρα τα έχω φέρει από το εξωτερικό, από Ολλανδία το Jawa και από Γερμανία το Gilera. Και στα δύο χρειάστηκε να κάνω παρεμβάσεις το Gilera, για παράδειγμα, είχε πρόβλημα με τα ρεύματα και sτο Jawa μετά τα 10.000 χιλιόμετρα χρειάστηκε ν’ αλλάξω τον κινητήρα.

Το κόστος των ανταλλακτικών είναι μεγάλο αλλά εξαρτάται και από το μοντέλο της μηχανής, όσο πιο σπάνιο είναι τόσο πιο δύσκολο να βρεις ανταλλακτικά.

Μπορεί, δηλαδή, να ψάχνεις για μήνες στο διαδίκτυο π.χ. για πιστόνια για το συγκεκριμένο μοντέλο και τύπο και να τα πληρώσεις τριπλή και τετραπλή τιμή από ότι για ένα σύγχρονο. Και αυτό γιατί δεν υπάρχουν, και όσα μπορεί να βρεις είναι αυτά που έχουν απομείνει γιατί δεν βγάζει πλέον η εταιρία.

Και οι δύο μοτοσυκλέτες μου έχουν ιστορικές πινακίδες και δεν μπορούν να κυκλοφορούν κανονικά, σε καθημερινή βάση, μέσα στην πόλη. Επιτρέπεται ουσιαστικά μόνο για χιλιομετρική συντήρηση, σέρβις ή για τις εκδηλώσεις της Λέσχης μας. Μπορώ αν θέλω να τους βγάλω κανονικές πινακίδες αλλά είναι δική μου επιλογή να έχω τις ιστορικές.

Στην παρούσα φάση δεν σκέφτομαι να πάρω άλλη, όμως πάντα μπαίνω στο ιντερνετ, ψάχνω, ενημερώνομαι. Αυτό που έχουμε είναι «σαράκι» δεν φεύγει ποτέ. Κυρίως, όμως ψάχνω, για τον θαυμασμό, για το μάτι, πώς πας σε μια βιτρίνα και κοιτάς τα ρούχα ή ένα ρολόι ωραίο αλλά ξέρεις ότι δεν θα τ’ αγοράσεις; Έτσι. Βέβαια το να βρεις κάποια καλή μοτοσυκλέτα σε καλή κατάσταση και τιμή είναι και «λαχείο», μπορείς να βρεις και με 1.000 ευρώ.»

Τρύφωνας Τρυφωνόπουλος, Γραμματέας: «Είμαι στη Λέσχη από το 2005. Θέλω να τονίσω τον ρόλο της Λέσχη ςστη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, τόσο στην πόλη μας όσο και γενικότερα στις μνήμες που σου προκαλούν τέτοιες μηχανές. Εμείς έχουμε γνωρίσει ιδιαίτερα σημεία της πόλης και έχουμε κάνει αρκετά events.

Όλοι έχουμε μια κοινή αφετηρία που είναι η αγάπη και το δέος που νιώθουμε για την κλασική μηχανή. Εγώ ξεκίνησα με μία και τώρα παίρνω μηχανές και τις φτιάχνω μόνος μου.

Όταν βρίσκω κάτι, προσπαθώ να το παίρνω και να το ανακατασκευάζω. Έχω σήμερα 7 μοτοσυκλέτες, η πρώτη μου ήταν μια BMW του 1954 R25/1. Έτσι ξεκίνησε το «σαράκι». Ο ένας παρακινεί και βοηθάει τον άλλο, όσο μπορούμε «βάζουμε χέρι» μόνοι μας στα μηχανάκια κι έτσι ως ντόμινο αυξάνονται τα μέλη μας.

Το 1993 ξεκινήσαμε με λιγότερο 20 μέλη και τώρα έχουμε 75 μέλη. Το να φτιάξεις κάτι μόνος, από την αρχή, είναι που μου δίνει τεράστια ικανοποίηση, αυτό το «ταξίδι» είναι που μετράει. Όταν τελειώνεις την ανακατασκευής μιας μοτοσυκλέτας δεν ξέρεις τι να κάνεις μετά… Πλέον το ιντερνέτ έχει βοηθήσει πάρα πολύ.

Στα «πέτρινα χρόνια» οι παλιοί αρκούνταν μόνο σε περιοδικά από το εξωτερικό και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρεις αυτό που έψαχνες. Τώρα με το διαδίκτυο έχουμε πρόσβαση σχεδόν σε όλα τα μοντέλα που έχουν βγει στην ιστορία της μοτοσυκλέτας και πληροφόρηση από ολόκληρο τον πλανήτη.

Στο διαδίκτυο μένεις έκπληκτος με το πώς ένας άλλος που αγαπάει τις μοτοσυκλέτες και βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου είναι πρόθυμος να σε βοηθήσει και να σου δώσει χρήσιμες πληροφορίες. Το κόστος πάντως είναι μεγάλο αλλά επειδή εμείς το κάνουμε ως χόμπι και δεν είναι απαραίτητο να τελειώσει αύριο, δεν σου φαίνεται. Αν το βάλεις κάτω, κόβοντας το κάπνισμα, σε ένα χρόνο βγάζεις μια μοτοσυκλέτα.».