Στον καθηγητή Ιατρικής Δημήτρη Κωνσταντίνου, το γειτονόπουλο των όμορφων παιδικών μας χρόνων

Το σόκ που δέχεται ο καθένας μας στο άκουσμα της όποιας θλιβερής είδησης, διαδέχεται η περισυλλογή, η σκέψη και άμεσα έρχεται το πέρασμα της σκέψης σε παρελθούσες σελίδες. Δημήτρη, σήμερα πέρασα (όπως και κάθε ημέρα άλλωστε ) από την γειτονιά μας , την Παντανάσσης, εκεί όπου για 54 χρόνια τώρα η επιγραφή μένει αναλλοίωτη ‘Θρασύβουλος Κωνσταντίνου, Ιατρός’ και προσπάθησα βουρκωμένος να θυμηθώ όμορφες παιδικές μας στιγμές που περάσαμε σαν ήμασταν παιδιά.

Αναζήτησα τον Σταμάτη, τον Γιάννη, τον Παναγιώτη, τα λοιπά μας γειτονόπουλα που μοιραζόμασταν τις χαρές του παιχνιδιού. Ήσουν τότε το σημείο αναφοράς με τις όμορφες γιορτές που διοργάνωνε η αξιόλογη μητέρα σου η κα Λένα και που μοιραζόμασταν χαρές και όμορφες στιγμές.

Η πορεία σου αξιοζήλευτη, οι δρόμοι μας χώρισαν όταν επιστημονικά διαλέξαμε άλλα μονοπάτια και διαφορετικές πόλεις. Πάντοτε όμως βρισκόμασταν σε διακοπές και μοιραζόμασταν σκέψεις και αναφορές. Ξανασμίξαμε στο Πανεπιστήμιο Πατρών, όταν ενώ ολοκλήρωνα το διδακτορικό μου, ευχαρίστως άκουγα από τα χείλη του καθηγητή μου τις αναφορές του δικούς σου καθηγητή για τις επιστημονικές σου επιδόσεις, το ήθος, την προσωπικοτητά σου.

Ξαναβρεθήκαμε και πάλι όταν και οι δυό μας είχαμε πλέον Ακαδημαϊκές θέσεις (εσύ Καθηγητής και Διευθυντής της Νευροχειρουργικής κλινικής στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας) συζητούσαμε αλλά και βρισκόμασταν.

Η μεγάλη σου αγάπη για την ποδηλασία (από μικρός είχες τα πιο καλά ποδήλατα στην γειτονιά μας) αλλά και η ορειβασία δεν κρυβόταν. Σε θυμάμαι να κατεβαίνω από το Μοναστήρι της Παναγίας της Ελεούσας στην Πιτίτσα και εσύ να ανεβαίνεις με το ποδήλατο κάνοντας το χόμπι σου και να με καλημερίζεις.

Για το επιστημονικό σου έργο δεν έχω να σημειώσω κάτι, το γνωρίζουν οι συναδελφοί σου, οι ασθενείς σου, ολόκληρη η Ακαδημαϊκή και επιστημονική κοινότητα. Σημειώνω ότι η χαρά σου ήταν μεγάλη για την είσοδο της κόρης σου στο τμήμα Ιπταμένων της Σχολής Ικάρων πρίν δύο χρόνια.

Δημήτρη, εκεί στις Ανδεις στα 6800 μέτρα τελικά η αγάπη σου για την ορειβασία κατέληξε μοιραία για σένα και γέμισε με λύπη την όμορφη οικογενειά σου, τους συνεργάτες τους φίλους σου, όσους σ αγάπησαν.

Αφήνεις ένα μεγάλο κενό στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών ,όπως ακριβώς και τότε το 1964 ο αείμνηστος πατέρας σου (4 μήνες πρίν ορκισθεί Δήμαρχος Πατρέων).

Παραμένω με την τελευταία σου υπόσχεση εκεί στην γειτονιά μας στην Πανταννάσσης λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ‘Γιάννη θα μαζευτούμε ένα βράδυ όλοι μας ξανά οι παλιοί φίλοι, θα αναλάβω την πρωτοβουλία’.

Δεν πρόλαβες να την υλοποιήσεις , έφυγες για το μεγάλο ταξίδι, όλοι εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα για την καλοσύνη, την εντιμότητα, την φιλία σου.

Καλό σου ταξίδι.